Isolde: "Mijn liefde voor muziek is sterker dan mijn financiële limieten"
De betreurde George Michael hunkerde er ook al naar in 1990 op zijn tweede soloalbum ‘Listen Without Prejudice'. Met die attitude luister je ook best naar ‘Cartes postales'. Vergeet Isolde Lasoen bijvoorbeeld als drumster bij o.a. Daan en schakel over naar een open geest. Er is echt niet gekeken op een klank meer of minder. Je voelt gewoon dat het album met veel liefde en geduld in elkaar is gestoken. Neem de tijd om ‘achter' de songs te luisteren. Zeker bij een nummer als ‘Hurt', handelend over migraineaanvallen die haar regelmatig vellen. Of ‘Stay Gold', een mooi pleidooi van een moeder naar haar zoontje om je kind te aanvaarden zoals het is en niet murw te kneden volgens irreële idealen.
Isolde Lasoen: «Ik ben oprecht blij wanneer iemand me vertelt dat ‘Cartes postales' mooi klinkt. Dat je hoort dat er hard gewerkt is aan de arrangementen en de opnames. Ik wilde het onderste uit de kan halen. Best ambitieus en risicovol. Het is ook geen doordeweekse popplaat geworden. Ik ben zeer tevreden over het resultaat en wil ze dan ook met heel mijn hart verdedigen naar de buitenwereld toe. Weet je, op een gegeven moment ben ik gestopt met tellen. Ik wilde geen verlammende begroting die mijn enthousiasme en ideeën alleen maar zou fnuiken. Ik had al die jaren veel gespeeld, regelmatig wat opzijgezet en dit is mijn moment om al die inspanningen te verzilveren. ‘Cartes postales' klinkt nu zoals ik ze in mijn hoofd had. De liefde voor muziek is sterker dan een reeks beredeneerde cijfers. Trouwens, mijn boekhouder vertelde me dat ik het er uiteindelijk toch wel zou uithalen. (lachend) En die man geloof ik op zijn woord.»
Kreeg je na de release van de ep ‘L'Inconnu' - uitgebracht onder de naam Isolde et Les Bens – al geen signalen dat je op een goed spoor zat? Naast de Pierre Bachelet-cover ‘Emmanuelle' stonden er ook al vijf eigen songs op.
«Ik wilde meer dan alleen maar covers spelen met Les Bens en zocht naar iets tastbaars
Foto R.V.
om na de concerten te verkopen. Dat die ep zo goed werd ontvangen, heeft mijn vertrouwen zeker een boost gegeven. Ik had geen verwachtingen, maar dan bleek de radio het wel te lusten en kreeg ‘Samba des diables' door de deelname van de Rode Duivels aan het WK extra weerklank. En mensen kochten de cd na mijn concerten. (lacht) Ik heb blijkbaar een publiek dat nog waarde hecht aan een tactiele beleving.»
Geen wonder dat ‘Cartes postales' dus ook op vinyl verschijnt. Mooi en doordacht artwork trouwens. Je moeder staat op de hoes als enige vrouw tussen de mannen van een fanfare. Waarom die compositie?
«Ze is ook de enige die recht in de lens kijkt en veel zelfvertrouwen uitstraalt. Het is mijn eerbetoon aan de vrouw die me op de wereld heeft gezet en me de juiste muzikale genen heeft meegegeven. Voor de foto's heb ik met mijn vriend samengewerkt. Dat heeft zeker de nodige energie gekost. Zo stond ik achter de foto van de hoes en Piet niet, maar uiteindelijk zijn we daar ook weer sterker uitgekomen. (lacht) Alles voor de kunst, niet?»
De titel ‘Cartes postales' verwijst naar pornoprenten uit de Belle Epoque. Tegelijk kan je het ook zien als een eerbetoon aan het tactiele waar we eerder over spraken. Hoe mensen nog graag een handgeschreven postkaart krijgen uit een ver land of voor een verjaardag.
«Klopt. De titel komt uit het Taschen-boek ‘Forbidden Erotica'. Ik dacht er eerst foto's à la Emmanuelle in terug te vinden. Van die wazige softporno, prikkelend maar braafjes. Bleek het hardcore porno te zijn van rond 1900 en wie die foto's - onder de toonbank natuurlijk - wilde kopen, vroeg dan naar ‘French postcards'. Maar aan de andere kant is het inderdaad veel leuker om een echte kaart te krijgen voor een verjaardag in plaats van een Facebook-felicitatie. Mijn zoontje zei me ook ooit dat hij het spijtig vond dat er nooit post voor hem was. Dat heb ik ter harte genomen.»
Weidse filmmuziek, Franse en Engelse teksten, goed uitgedachte arrangementen binnen een zeer organische productie van Jeroen Swinnen... ‘Cartes postales' zou in een rechtvaardige wereld de landsgrenzen moeten overschrijden. Is dat jouw ambitie?
«Dat hoop ik natuurlijk stiekem. De eerste Nederlander die het hoorde en mijn boekingen verzorgt, was er wild van. Ook vanuit Frankrijk kwamen er goede signalen. Hier kent iedereen me en heeft ook iedereen een gedacht over me. Ze is de drumster die ook liedjes zingt en vaak blijft het in een soort lichtheid hangen die niet representatief is voor wie ik echt ben. Deze plaat toont ook een donkere, passionele en emotionele kant. Ik hecht dus veel waarde aan een reactie van iemand die me niet kent omdat ze net zo ongefilterd is.»
Kan je me volgen wanneer ik stel dat er een zekere zalvende melancholie in de songs schuilt?
«Klinkt in ieder geval zeer mooi. Melancholie is voor mij zeker niet gebonden aan een negatief gevoel. Dat spanningsveld tussen tristesse en hoop ligt me wel. Iets naïef laten klinken bij een eerste beluistering en de donkerte houden voor wie dieper wil graven. Het doet me plezier als ‘Cartes postales' op die manier bij mensen binnenkomt. Er zitten best wat dubbele bodems in de teksten en de muziek.»
Het is zeker geen plaat van een getalenteerde drumster geworden.
«Gelukkig niet want dat zou zeer snel vervelen. Ik heb gedrumd in functie van de muziek. Ik ben hier in de eerste plaats een componiste, het zijn mijn kindjes en dat telt.»
Dirk Fryns
Isolde speelt op 01/11 in de Vooruit in Gent en op 15/11 in het Depot in Leuven.