Movies: "Op mijn 17de was ik een echte schijtluis"

Was deze samenwerking met Téchiné vanzelfsprekend voor jou?

Sandrine Kiverlain: "Ja! (lacht). Enfin, stiekem hoopte ik dat hij het me zou vragen. Niet omdat ik verwaand ben, maar omdat ik denk dat we veel gemeen hebben op artistiek vlak. We hebben dezelfde visie en passie voor ons beroep. Dus ooit moest het wel gebeuren! (lacht) Hij had al eens gezegd dat hij een personage had voor mij. Maar ik probeerde daar niet te veel aan te denken, zodat het een verrassing zou zijn. Toen ik uiteindelijk het scenario in handen kreeg, was ik heel blij. Het is een sterke rol van een authentieke, vrijgevige moeder die tegelijk heel vrouwelijk en sensueel is met haar man, en gepassioneerd is door haar job. Een complete, moderne vrouw dus. Dat is bijzonder en ook erg actueel."

Wat betekent de cinema van André Téchiné voor jou?

"Ik ben trots dat hij aan mij heeft gedacht, want ik volg zijn werk al sinds het begin van mijn carrière. Ik heb al zijn films gezien, maar er zijn er twee in het bijzonder die me hebben omvergeblazen: 'Les Roseaux Sauvages' en 'Ma Saison Préférée'. Ik had tranen in m'n ogen! Ik ben heel gevoelig voor zijn werk en voor de manier waarop hij zijn acteurs pusht en over zaken praat zonder aan te dringen, net zoals in deze film. Als zo'n regisseur jou kiest, is dat onbetaalbaar!"

De rol van Marianne is rijk en complex. Ze is dokter, moeder, lover…

"Ja, ze is zelfs meermaals mama, want ze ontfermt zich ook over haar patiënten."

Ben jij even open als zij?

"Het is een fantastische rol om te spelen. Zonder pretentieus te willen klinken: Ik heb een beetje dezelfde levenskracht. Die wil dat alles goed gaat, die drang om te communiceren, ook met mijn dochter, die er zelf 17 wordt. Ik ben erg onder de indruk van deze generatie tieners. Ik heb veel respect voor ze en ik denk dat wij evenveel kunnen leren van hen als zij van ons. De sleutel voor mij is de juiste afstand te vinden. Dat is niet altijd makkelijk: geen greep op je kind hebben, maar er wel echt voor haar zijn. Haar in de gaten houden, zonder me constant te moeien. En niet bang zijn voor het onvermijdelijke: dat ze volwassen wordt en me op een dag verlaat. Marianne is ook zo. Ze verzorgt anderen, maar ook zichzelf. Ze vergeet niet te leven en haalt levensvreugde uit anderen plezier te doen. Daar herken ik me in."

De andere hoofdrollen zijn voor Kacey Mottet-Klein en Corentin Fila. Hoe was het om met tieners te werken?

"Ze zijn allebei erg verschillend, maar heel sterke acteurs. Als je met sterke acteurs werkt, heeft leeftijd geen belang. Leeftijd kan me trouwens geen bal schelen. Ik heb van hen geleerd op de set. Kacey durft te zeggen als er iets niet gaat. Hij is erg frontaal. Corentin is geslotener en ingetogener. Met Kacey spelen, was heel direct, authentiek en instinctief. Met Corentin was er meer afstand en hoffelijkheid. Maar dat moest ook zo voor de personages."

Wie naar de film kijkt, denkt onvermijdelijk terug aan toen hij zelf 17 was. Jij ook?

"Ja, ik heb veel naar hen gekeken en teruggeblikt. Ik vond dat er gelijkenissen waren, maar ook grote verschillen. We zijn het gewoon groepen jongeren te zien in de cinema, terwijl deze film gaat over twee geïsoleerde jongens. Ik was zelf ook heel teruggetrokken en keek vanop een afstand naar de rest. Zij hebben een enorme levenskracht en willen dingen beleven. Ik was een echte schijtluis! Het is een leeftijd waarop je heel sterk maar ook heel kwetsbaar bent. André citeert altijd Proust: Het is de zorgeloosheid die we nooit meer opnieuw beleven."

Stond jij op je 17de al voor de camera?

"Nee, ik ben pas veel later begonnen. Toen ik 'Les Patriotes', (van Éric Rochant uit 1994) draaide, was ik 22 of 23. Mijn plan was om tegen mijn 25ste door te breken, anders zou ik me zorgen beginnen maken! (lacht)"

Elli Mastorou

@cafesoluble

RECENSIE

"On n'est pas sérieux quand on a 17 ans", schreef Rimbaud in zijn beroemde gedicht. Dat is ook het uitgangspunt van de nieuwe film van André Téchiné. Twintig jaar na ‘Les Roseaux Sauvages' pikt de regisseur de draad weer op van de kwellingen van het tienerverlangen. Hij vertelt het verhaal van Damien (Kacey Mottet-Klein, die ook te zien is in ‘Keeper') en Tom (Corentin Fila), twee middelbare scholieren in een Pyreneeëndorpje. Damien is blond en een echte plantrekker. Hij heeft een liefhebbende moeder (Kiberlain) en een vader in het leger die vaak weg is. Tom is bruin, gesloten en woont bij zijn adoptieouders. In het begin is het oorlog tussen die twee: vechten, beledigingen… Maar wanneer de mama van Tom in het ziekenhuis ligt, stelt Damiens moeder voor dat hij een tijdje bij hen komt logeren. Vanaf dan begint de relatie tussen de twee tieners te veranderen. ‘Quand on a 17 ans' is een fysieke, nerveuze film. Net als een tiener. De montage is abrupt, bijna onhandig soms. De camera vlakbij de lichamen, die constant bewegen. Het verhaal is meer actie dan reflectie. Bij momenten heb je de indruk dat Téchiné een moeilijke weg kiest om iets eenvoudigs te vertellen. Maar hij vindt wel de juiste toon om dat te doen en slaagt erin het beste uit zijn (sterke) acteurs te halen. Niet te missen als je houdt van Franse auteursfilms. (em)