Vrouw getuigt over bijna-doodervaring: «Ik vond het jammer dat ik terugkwam, want het was veel leuker daar»

Tricia Barker werd enkele jaren geleden bij een frontale aanrijding zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis. Ze had gebroken ruggenwervels en zware interne bloedingen. Haar leven hing aan een zijden draadje en ze moest meteen geopereerd worden. In een interview herinnert ze zich het moment nog waarop ze in de operatiekamer terechtkwam. Vanaf dan gebeurde er iets erg vreemds. «Tijdens de operatie verliet mijn geest mijn lichaam en ik herinner me dat ik erg enthousiast was. Ik zag mijn lichaam op de operatietafel liggen en dacht: ‘we leven dus verder na de dood’. Mijn geest was een spiegelbeeld van mijn lichaam, maar het bestond uit licht. Ik zag de chirurgen mij opereren ik herinner me dat er heel veel bloed was».

Lichtwezens

«Maar toen keek ik naar boven en zag ik ‘lichtwezens’. Ik noem hen engels, maar ze zien er niet uit zoals je zou verwachten. Geen vleugels, niet mannelijk of vrouwelijk. Ze stuurden me telepathische berichten waarin ze zeiden dat ik erdoor zou komen door hun hulp. Ik zag mijn lichaam helemaal oplichten, dus ik wist dat ze mij mee aan het helpen waren bij de operatie. Het voelde allemaal echt, niet als een droom. Op dat moment stopte mijn hart met kloppen. Ik dacht: ‘ik ben nu echt dood en ik wil dit niet zien’. Dus ik verliet de kamer en als geest kon ik me voortbewegen door de muren. Ik zag hoe mijn stiefvader snoep uit een automaat haalde. Daarna vloog ik in een nachtelijke hemel en voelde ik een verbinding met iedereen die ik ooit ontmoet had».

Levensles

«Toen ik tussen de sterren zweefde, kwam er een enorm gevoel van rust over me heen. Er kwam een soort van bewustzijn op me af, een licht van God. Een licht vol van intelligentie, vrede en genot. Dat licht toonde me meer van mijn leven. Sommige zaken vond ik niet zo leuk om te zien. Niet het feit dat ik veel dronk en feestte, maar wel dat ik al te vaak een oordeel velde over mensen of onbeschoft deed tegen iemand. God liet me zien dat dat niet goed was. Ik besefte dat ik meer in de harten van mensen moet kijken. Dat was mijn grote levensles tijdens mijn bijna-doodervaring».

Intense liefde

«Vervolgens kwam ik in een prachtig landschap terecht waarin het voelde alsof alles wat dood was nu leefde. Ik zag mijn grootvader en hij zag er stralend uit. In de verte zag ik een licht dat op de zon leek. Mijn grootvader vroeg of ik ernaartoe wilde en ik zei ‘ja’. Terwijl mijn ziel ernaartoe zweefde, viel alles uit mijn kindertijd – de armoede, de verwaarlozing, het emotionele misbruik – van me af. Ik voelde me als een kind dat door God geliefd was. Niets kon me raken, ik voelde me zo vrij als een vogel en ik wilde daar blijven. Die liefde kan je je niet inbeelden. Het is zo intens. Ik voelde mensen zelfs bidden om me terug te komen halen. Dus als je bidt om iemand die gestorven is, horen ze dat wel degelijk».

Rivier van het leven

«Hoe dichter ik bij God kwam, hoe minder ik terug wilde. Ik wilde daar blijven omdat ik me nog nooit zo goed had gevoeld. Maar dan werd ik tegengehouden en zei een stem me dat ik naar beneden moest kijken. Ik zag een rivier. Ik beschouwde het als een metafoor voor ‘de rivier van het leven’. Dat ik als leerkracht een levensmissie had te vervullen: lesgeven en studenten op zoek laten gaan naar de goedheid in hen. Vervolgens kwam ik terug in mijn lichaam terecht en werd ik wakker», vertelt ze.

Dubbel gevoel

Tricia had een dubbel gevoel bij haar ‘reanimatie’. «Ik vond het jammer om in dat gebroken lichaam te zitten, wetende dat al die emotionele wonden geheeld waren in het bijzijn van God, maar dat ik me nog steeds moet omringen met bepaalde familieleden en moet verwerken wat er gebeurd is in mijn leven. Ik herinner me dat ik het jammer vond om terug te komen omdat het veel leuker was om verbonden te zijn met God en met iedereen», klinkt het.

Niet meer bang voor de dood

Sinds haar bijna-doodervaring heeft Tricia een andere kant van zichzelf naar boven gehaald. «Tijdens mijn herstel merkte ik dat ik veranderd was. Wanneer familieleden en vrienden me kwamen bezoeken, was ik anders en nam ik energie op een andere manier waar. Ik voelde aan wanneer mensen bezorgd waren. Vroeger was ik veel meer met mezelf bezig. En nu voelde ik me meer verbonden met andere mensen. En ik had plots geen schrik meer voor de dood», besluit ze.

Ze verbleef nog drie dagen op intensieve zorgen en moest nog vijf maanden revalideren. Intussen is Tricia weer helemaal de oude.