BOOKS. Loïc Nottet schreef een introspectieve roman:«Ik zal het mijn hele leven moeilijk hebben met hoe anderen me zien»

Loïc ‘On the Move’

Hoe zou je de reis omschrijven waarop je de lezer meeneemt?

Een introspectieve reis. Dat hoop ik tenminste. Ik wou een roman schrijven die de lezers aanmoedigt om stil te staan bij hun leven, zichzelf vragen te stellen en antwoorden te vinden. Een boek dat je helpt om een stap terug te zetten als je daar nood aan hebt. De bedoeling is ook om dingen te relativeren: het leven, wie je bent, de zaken die echt hinderlijk zijn en de zaken die dat eigenlijk niet zijn.

Zit je zelf vaker in een Smart of in een bestelwagen?

In mijn privéleven is het absoluut een Smart. In mijn professionele carrière zou ik eerder een bestelwagen zeggen omdat ik altijd mensen om me heen heb. Maar in beide gevallen is het menselijke aspect heel belangrijk voor mij. Alle artiesten die ik op het podium naast me heb, zijn uiteraard stuk voor stuk mensen die auditie hebben gedaan om na te gaan of hun profiel past bij wat we zoeken. Maar ik stel hen ook meer persoonlijke vragen. Ik wil zien of het ook op menselijk vlak klikt tussen ons. Ik hou niet van mensen die uit de hoogte doen, die denken dat ze de koning van de wereld zijn. Daar heb ik een afkeer van, en dat soort gedrag ga ik dan ook uit de weg.

‘What About’ Loïc

In je boek komen de personages terecht in het fluisterpaleis, een plek vol met spiegels. En de reflectie die ze zien is ingeperkt door de slechtheid van de anderen. Herken je jezelf in je boek?

Als je wilt weten wie ik ben, als je een beeld wilt krijgen van mijn volledige persoonlijkheid, dan moet je alle personages samensmelten — Tarah, Théo, Mikko, Natan en Penny als één geheel. Hoe anderen me zien, mezelf aanvaarden zoals ik ben, dat zijn problemen waarmee ik tot het einde van mijn leven zal blijven worstelen. Het thema komt dan ook vaak terug in wat ik als artiest presenteer. Ik denk dat het allemaal te maken heeft met het feit dat ik als jonge knaap meer geïnteresseerd was in dansen dan in voetbal. Vandaag klinkt dat belachelijk, maar je moet weten dat ik ben beginnen te dansen toen ik 9 jaar oud was. Dat was bijna 20 jaar geleden, en toen was het niet zo evident en gemakkelijk om als jongen danslessen te volgen. Dus ja, ik herken mezelf in die metafoor, en de spiegel heeft voor mij een heel krachtige dimensie.

Loïc en ‘Selfcare’

Wat doe je het eerst als je opstaat? Heb je een vaste routine?

Als ik muziek schrijf, ben ik eerder een nachtmens, wat betekent dat ik geregeld pas om 6 uur ’s ochtends ga slapen. Het is dan ook vaak al één uur in de namiddag als ik opsta. Het eerste wat ik dus doe, is middageten als ontbijt. Een zoute maaltijd. Ik eet ook graag de restjes van de avond voordien. Eten is één van mijn grote passies.

Loïc de ‘Geek’

Ben je eerder in flight mode als je schrijft of zet je alle sociale media op?

Ik ben zoveel mogelijk offline. Als ik muziek maak en teksten schrijf, krijg ik liever geen berichten. Dus zet ik mezelf in flight mode. Nu, over het algemeen kijk ik niet eens als ik een bericht krijg. Ik denk er niet aan omdat ik zo geconcentreerd ben en in mijn bubbel zit.

Loïc en de ‘Showbizz’

In je boek verwijs je veel naar films en series. Vooral ‘Stranger Things’ duikt verschillende keren op. Heeft die serie jou beïnvloed?

Ik heb alle seizoenen gezien. Sterk verhaal, visueel geweldig verteld. Ik kan me perfect vinden in dat idee van een parallelle dimensie. Mensen zeggen ook dat mijn boek hen doet denken aan ‘Alice in Wonderland’, het idee dat je door een spiegel stapt. Veel behoort ook tot het onderbewuste. Ik ga uit van het principe dat niemand dingen volledig uit de lucht plukt. Je laat je altijd inspireren door de dingen die je omringen.

Loïc ‘GREEN’

Wat doe je voor het milieu? En wat zou je op dat vlak nog kunnen verbeteren?

Ik krijg vaak goeie ideeën als ik een douche neem, met als gevolg dat ik doorgaans langer in de douche sta dan goed is. Dat is mijn grote zwakke punt. Soms hoor ik dus een klein stemmetjes uit mijn onderbewuste opmerken «Je weet toch dat je al dat water ook zou kunnen opdrinken?» Maar ik probeer mijn best te doen. Ik kan me behoorlijk ergeren aan overbodige plastic verpakkingen die nodeloos vervuilen.

Ben je iemand die in de douche plast om water te besparen?

Laten we eerlijk zijn: in de douche plassen doe je niet om water te besparen maar omdat het gemakkelijk is. Als man heb ik ook het geluk dat ik de straal zo kan mikken dat ik zelf buiten schot blijf.

In het kort

In zijn boek ‘Les Aveuglés – Le palais des murmures’ neemt Loïc Nottet de lezer mee op een avontuur dat zijn eigen trauma’s weerspiegelt en dat duidelijk maakt hoe destructief spot en pesterij kunnen zijn. Hoofdfiguur Natan gaat samen met zijn vrienden op zoek naar zijn zus Théo, die verdwenen is. Het spoor leidt naar de wereld van Narcyss, een magisch en demonisch wezen met een missie, «al wie te veel in de spiegel kijkt verblinden, hen in wanhoop en zelfhaat doen wegzinken, en hen finaal naar de andere kant van de spiegel lokken, naar zijn angstwekkende en fantastische fluisterpaleis, waar ze slaven worden». Om zijn zus te redden, zal de jonge Natan «het sinistere domein van Narcyss moeten binnendringen, daar zijn diepste angsten in de ogen kijken, en onderweg de grootste uitdaging van allemaal aangaan: zichzelf aanvaarden voor wie hij is».