Fien Troch over adolescentie, empathie en ‘Holly’: «Ik kan uren kijken naar YouTube-filmpjes van mensen die tegen deuren lopen»
‘Holly’ gaat net als je vorige film ‘Home’ over adolescenten. Hoe schets je als 45-jarige een authentiek beeld van hun leefwereld?
Voel je dat je met ouder worden wegdrijft van die wereld?
«Absoluut. Ik voel dat ik bepaalde levensfases verlaat. Je steekt ook elke keer veel van jezelf in een film om te begrijpen wie de personages zijn. Bij ‘Home’ wist ik al dat die periode van mijn leven voorbij was maar ik had het gevoel dat ik nog jong genoeg was om erover te kunnen vertellen. Maar plots kom je op een moment dat je beseft dat je te oud wordt. De zottigheid die in ‘Home’ zit, zou ik nu niet meer kunnen. Dat feesten, dat jong zijn.»
Hoe belangrijk is het dat Holly uit een arm en gebroken gezin komt?
«Het speelt mee voor Anna, de lerares die Holly ‘ontdekt’. Voor haar hangt die armoede samen met de puurheid en de onschuld die ze in Holly ziet. Dat Holly niet staat me te roepen met de rest, niet die coole basketschoenen heeft, altijd alleen staat op de speelplaats. Veel mensen geloven het cliché dat goedheid moeilijker te rijmen valt met rijkdom en succes. Mijn oma vond dat vroeger ook. Het is een heel katholiek idee: sukkelaars waren betere mensen want minder bezoedeld.»
‘Holly’ is een verhaal over empathie. Zijn jongeren daar beter in, denk je?
«Misschien wel. Ik wil het zeker geloven, dat je tot een bepaalde leeftijd iets spontaans hebt en geen oordeel velt over andere mensen. Ik denk dat de meeste jongeren uit zichzelf op een positieve manier naar de wereld kijken, maar dat de dagelijkse input van negativiteit dat afbot. Ook de negativiteit uit het nieuws, die jammer genoeg vaak terecht is. Momenteel is er niet zoveel om over te juichen.»
Anderzijds toon je net zoals in ‘Home’ dat jongeren ook wreed kunnen zijn met elkaar.
«Dat is ook waar. Ik wou opnieuw laten zien hoe hard ze kunnen zijn met elkaar, zonder dat ze daarom per se beseffen dat ze iemand echt veel verdriet doen. Het is een tweerichtingsverkeer. Het wordt bepaald door hoe je zelf in het leven staat en door de mensen die je omringen.»
‘Holly’ is een drama, al zitten er hier en daar ook grappige momenten in. Ik denk aan de scène waar de lerares op een bus vol rouwende mensen een zweverig liedje opzet. Het deed me denken aan de films van Ruben Östlund, zoals ‘The Square’.
«Dat snap ik. Ik besefte het niet toen ik die scène schreef. Het mag niet te doorzichtig zijn. Veel mensen vinden die scène op de bus helemaal niet grappig maar keizwaar. Ik vond het hilarisch. (lacht) En dat is iets wat Östlund goed kan, een scène draaien die op zich zwaar is en er dan een wending aan geven die geestig is zonder het moment uit te lachen. Als je verdriet hebt, is er namelijk nog altijd humor. Alleen zie je het anders.»
Wat vind je zelf eigenlijk grappig?
«Momenteel lach ik graag met memes, en YouTube-filmpjes van mensen die tegen deuren lopen. Daar kan ik uren naar kijken. Het inspireert me, maar het slokt ook veel tijd op want ik blijf maar klikken. Bij films is het moeilijker. Ik kan me geen film voor de geest halen waar ik van begin tot einde heb zitten schaterlachen. Hoewel, ‘The Hangover’ komt toch heel dicht in de buurt.»
‘Holly’ speelt vanaf vandaag in de zalen.
Review ‘Holly’: 4/5
Maakt Fien Troch (‘Kid’, ’Home’) het haar publiek graag gemakkelijk? Neen, maar het wil niet zeggen dat de films die ze maakt daarom minder de moeite lonen. Integendeel zelfs, de stiltes en dubbelzinnigheden waarmee ze haar verhalen optrekt, zijn vaker intrigerend dan frustrerend. Mocht je het daar toch moeilijk mee hebben, dan is er goed nieuws: ‘Holly’ is haar minst cryptische tot nu toe. We maken kennis met een meisje van 15 (knappe vertolking van de debuterende Cathalina Geeraerts) dat uit een minder gegoed gezin komt en op school als paria wordt behandeld. Tot de dag dat een zware brand het leven kost aan tien leerlingen. En Holly was er niet omdat ze een slecht voorgevoel had. Het is Troch echter niet te doen om de bovennatuurlijke kantjes van het verhaal. Zij is geïnteresseerd in hoe de andere mensen op het hoofdpersonage reageren, vooral wanneer Holly op haar beurt begint te profiteren van haar reputatie. ‘Holly’ is op een zachte manier tegelijk bevreemdend, ontroerend en zelfs grappig. Met een einde dat je toch even achter de oren doet krabben. (rn)
Alles wat je echt wilt weten vind je op Metrotime.be