Harrison Ford haalt de zweep weer boven in ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’: «Deze film heeft meer te bieden dan puur avontuur»
Als je de titel hoort, weerklinkt de muziek in je hoofd. In ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’ is de populairste archeoloog uit de filmgeschiedenis al voor de vijfde keer van de partij. Deze keer stond niet Spielberg maar James Mangold (‘Walk the Line’, ‘Logan’) achter de camera, maar in de hoofdrol zien we wel opnieuw Harrison Ford. In het nieuwe avontuur voelt de oude Indy al zijn knoken kraken. En zo hoort het, vindt Ford.
Waarom had je toch weer zin om Indiana Jones te spelen?
Harrison Ford (foto): «Deze vijfde film heeft meer te bieden dan puur avontuur. Hij overschouwt het hele leven van Indiana Jones. Ik heb meer dan 40 jaar met hem doorgebracht, en ik wou zien hoe hij de uitdaging van ouder worden zou aangaan. Het verhaal speelt zich af in 1969 en hij is al lang geen grote avonturier meer. Hij geeft enkel nog les, en hij zit duidelijk niet op dezelfde golflengte als zijn jonge studenten.»
Waarom vond je het belangrijk om hem als oudere man te zien?
«Omdat je zoiets niet vaak te zien krijgt in populaire entertainmentfilms. Ironisch genoeg begint ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’ met een stevige actiescène anno 1945 waarvoor ze me digitaal jonger gemaakt hebben. Die scène is echter niet louter voor nostalgisch plezier geschreven. Het idee is om de film te beginnen in een wereld waarin de scheidingslijn tussen de goeien en de slechten heel duidelijk is. En ik denk dat we allemaal wel akkoord gaan dat nazi’s geen fijne mensen zijn, of niet? (lacht) In de late jaren 1960 is de wereld absoluut niet meer zo zwart-wit, en Indy zit duidelijk slecht in zijn vel. Zijn beste vriend Marcus is er niet meer, zijn vrouw heeft hem verlaten, zijn zoon is dood, rock ’n roll is gearriveerd, Amerika stuurt mensen naar de maan, en realpolitik is de wereldorde aan het herschrijven. Alles is grijs geworden. Misschien geen vijftig tinten grijs maar toch meer dan een dozijn. (lacht) En de jeugd van die tijd heeft ook geen duidelijk moreel kompas meer.»
Verwijs je in de eerste plaats naar Helena, de peetdochter van Indiana Jones, vertolkt door Phoebe Waller-Bridge?
«Ze is geweldig, vind je niet? Helena belichaamt inderdaad die nieuwe realiteit. De evolutie van haar personage vat bovendien perfect samen wat de film wil vertellen. Helena is grootgebracht zonder heldere referentiepunten en ze geeft geen moer om de heldendaden van Indiana Jones. Toch is de band die ze met hem heeft één van de meest hechte uit alle films, even belangrijk als die tussen Indy en Marion [zijn echtgenote, die in de eerste film gespeeld werd door Karen Allen, nvdr.]. Phoebe is een unieke actrice en ze heeft zich het personage volledig eigen gemaakt. Ik zou uren de loftrompet kunnen steken over haar, maar haar talent spreekt voor zich in de film.»
Niet Steven Spielberg maar James Mangold heeft deze film geregisseerd. Heb je toch met Spielberg gepraat voor je toehapte?
«Het klikt enorm tussen Steven en mij. Hij is bij uitstek een elegante en vrijgevige persoon, en hij toonde meteen zijn enthousiasme voor deze film. Hij staat natuurlijk ook nog altijd op de aftiteling als producent. Je kunt zijn vingerafdrukken overal op de film zien. ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’ houdt nauwgezet vast aan het DNA van de reeks. Alles wat we met James Mangold hebben gecreëerd, is een reactie of op zijn minst een voortzetting van wat Steven eerder heeft verzonnen.»
De slechterik in de film, een nazi, stelt dat het Westen de Tweede Wereldoorlog niet gewonnen heeft maar dat Hitler hem verloren heeft. Wat vind je van die bewering?
«Het simpele antwoord is dat het personage van Mads [Mikkelsen, nvdr.] echt van mening is dat Adolf Hitler gefaald heeft en dat hij het zelf beter had gedaan. Maar waar het echt over gaat, is dat zowel Indiana Jones als ikzelf in ons leven dingen hebben gezien die we niet kunnen uitleggen. James Mangold en ik hebben er veel over gepraat. Ik snap niet waarom we zo gemakkelijk tolereren hoe de wereld er vandaag aan toe is. Waarom reageren we zo blind op polariserende retoriek? We weten tenslotte heel goed dat we enkel op de vlucht kunnen slaan als we elkaar niet meer vinden. Laten we elkaar vastpakken en omhelzen, met elkaar praten. En naar de bioscoop gaan, verdorie, want dat verwarmt de ziel! Twee uur samen in het donker een intense ervaring beleven, dat doet niemand kwaad!» (lacht)
Indiana Jones and the Dial of Destiny ***
Helden sterven nooit, hoor je wel eens zeggen. Indiana Jones (Harrison Ford), de beroemde archeoloog met de deukhoed en de zweep, is er echter niet te best aan toe wanneer hij bezoek krijgt van zijn petekind Helena (Phoebe Waller-Bridge). Zij is op zoek naar een instrument dat door Archimedes zelf ooit is gebouwd. Helaas voor haar (en dus ook voor Indy) heeft ook een megalomane nazi (rol van Mads Mikkelsen) zijn zinnen gezet op het historische hebbeding. Het gevolg is een schattenjacht vol actie, waarin Indiana Jones zijn wildste archeologische dromen zal waarmaken. ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’ brengt het er een stuk beter vanaf dan de vorige film, ‘The Kingdom of the Crystal Skull’, en zwaait op een mooie thematische manier het beroemde personage uit. Anderzijds dreigt de film enkel de meest sentimentele fans te verleiden en jongere kijkers die Indiana Jones niet zo goed kennen weinig aan te spreken. Nochtans knallen de actiescènes als vanouds en zorgt Waller-Bridge net als in haar serie ‘Fleabag’ voor de nodige komische spanning. De zoektocht naar de fameuze wijzer van Archimedes verloopt echter bijna rechtlijnig, waardoor je nooit het plezier hebt om samen met de hoofdpersonages de raadsels op te lossen.
‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’ speelt momenteel in de bioscoop.
Wat je echt wilt weten op Metrotime.be