Kids With Buns: «Met deze plaat zeggen we ‘fuck you’ aan iedereen die ons tegenhield om onszelf te zijn»

Hoi Amber en Marie! Een eerste plaat, hoe voelt dat?

Marie Van Uytvank: «Dat is onbeschrijfelijk. We hebben hier zo lang naar uitgekeken en plots is die plaat af.»

Amber Piddington: «We speelden al een hele tijd met het idee om een album te maken, en nu kregen we te horen dat het echt eens tijd werd voor een debuutplaat. Het idee van een debuutplaat was angstaanjagend, want het is gewoon een big dealio. Iedereen zei ook tegen ons: ‘Je kan maar één keer debuteren’. Dat maakt het behoorlijk spannend.»

Het is een plaat vol verdrietige knallers geworden, las ik in het persbericht. Wat moet ik me daarbij voorstellen?

Amber: «Het is gewoon fucking sad. Maar tegelijkertijd wil je ook echt meebrullen en voelt het nummer een beetje zoals een warm dekentje.»

Marie: «Je kan het vergelijken met het nummer ‘Motion Sickness’ van Phoebe Bridgers. Dat is ook zo, zó sad, maar je wil inderdaad gewoon meekrijsen.» (roept)

Vinden jullie inspiratie bij artiesten zoals Phoebe Brigders en Boygenius?

Marie: «Tijdens het concert van Boygenius op Pukkelpop hebben we onze stem bijna kapot gebruld. Phoebe Bridgers heeft toen haar plectrum tegen mijn hoofd gegooid, en Amber heeft er ook eentje kunnen pakken.»

Amber: «We stonden helemaal vooraan, en daar hadden we drieënhalve uur voor gewacht.»

Marie: «Om maar te zeggen, zij zijn sowieso grote inspiratiebronnen voor ons. Maar we hebben daarnaast elk onze eigen inspiratiebronnen nog. Onze muzieksmaken waren oorspronkelijk heel verschillend, al is dat ondertussen wel naar elkaar toegegroeid. Ik was echt de softie die veel naar Nick Drake en folk luisterde, maar ook naar kleinkunst, zoals Spinvis en Gorki.»

Amber: «Ik zat daarentegen in mijn punkfase toen we elkaar leerden kennen. Als er tijdens een show geen moshpit zou zijn, dan ging ik niet.»

Marie: «Het is dus wel zot dat we erin geslaagd zijn om samen muziek te maken.»

Misschien werkt Kids With Buns net door jullie verschillende muzieksmaken?

Amber: «Het heeft ons geforceerd om out of the box te denken, zodat we niet gewoon zouden nadoen wat we nu goed vinden. Muziek is voor ons een uitlaatklep. We zijn blij dat andere mensen er gelukkig van worden, maar wij moeten er ook gelukkig van worden.»

Wat willen jullie bereiken met de band?

Amber: «Toen we startten met Kids With Buns konden we er alleen maar van dromen dat we ooit op Pukkelpop zouden spelen, nog geen vier jaar later hebben we het gedaan.»

Marie: «Pukkelpop is echt altijd een zotte droom geweest. We kwamen hier vroeger samen naartoe, nog voor de band bestond. Dus dat is waanzinnig dat we hier nu mochten spelen. Maar ik denk, als we één ding moeten zeggen dat we zouden willen bereiken, dan is het gewoon dat we kunnen blijven bestaan. Zoals nu, met veel publiek en enthousiasme.»

Amber: «Dat zou een cadeau zijn. Zelfs als ik voor de rest van mijn leven in zweterige kelders moet spelen.»

Ik las dat er ook ‘sterke introspectieve en zelfkritische passages’ op het album staan, waarover gaan die?

Amber: «De hele plaat gaat over opgroeien en de struggles die daarbij komen kijken. En daardoor is de plaat wat harder geworden, iets wat we zelf niet direct doorhadden. Dat begonnen we pas op te merken tijdens het schrijfproces. Zo zijn er passages over dingen die ik op een bepaald moment heel graag tegen iemand had willen zeggen, en de gedachten die daarbij naar boven komen: ‘Waarom heb ik daar nooit iets mee gedaan?’»

Marie: «In ‘nothing new’ zingen we bijvoorbeeld over het moment dat we uit de kast moesten komen. Daar werd destijds niet goed op gereageerd, waardoor ik mezelf soms wijsmaakte dat ik het probleem was. Eén van mijn meest persoonlijke lyrics zit in dit nummer: ‘You make me think I was sick, oh Lord, I even believed it. It drives me insane, how I never fought back.’ In die terugblik denk ik: ‘What the heck, eigenlijk? Waarom liet ik mij zo doen?’.»

Amber: «We zijn allebei ook niet vrijwillig uit de kast gekomen, we zijn geout toen we 15 en 17 jaar waren. En dat suckt gewoon.»

Marie: «Plots wist iedereen dat en verlies je de controle over dat geheim. Als je daar nog niet klaar voor bent, kan dat een enorme impact hebben.»

Ik heb ook zo’n verhaal.

Marie: (verbouwereerd) «Waarom hebben we dat toch allemaal? Pubers zijn zo hard voor elkaar.»

Amber: «We denken vaak: ‘oh het is maar tienerpijn, iedereen heeft daar wel eens last van’. Maar eerlijk? Het is de periode die je het meeste vormt.»

Was het maken van de plaat een verwerkingsproces voor jullie?

Marie: «Sowieso. Ik denk dat we het allebei wel verwerkt hebben?»

Amber: «De plaat is kei sad, maar we zijn keihard oké nu. Dit is een manier om eindelijk iets terug te zeggen tegen iedereen die ons ooit tegenhield om onszelf te zijn, om alles weer te ownen. Via de plaat kan ik nu zeggen: ‘Ik ben er beter uitgekomen, dus fuck you, eigenlijk.’»

Marie: «En met onze muziek willen we jonge fans, die misschien in dezelfde positie als ons zijn terechtgekomen, laten weten dat het allemaal goed is gekomen.»

Jullie zijn ondertussen rolmodellen voor de queer community. Is dat iets waar jullie zich in kunnen vinden?

Marie: «We hadden daar nog niet over nagedacht toen we met Kids With Buns begonnen, maar toen we ons opgaven voor ‘De Nieuwe Lichting’ moesten we voor onszelf wel uitmaken wat we over onze geaardheid naar buiten wilden brengen. Er zijn artiesten die daar niks over zeggen, wat wij ook volledig begrijpen, maar er zijn zo weinig rolmodellen in België en Nederland dat wij besloten om daar gewoon open over te zijn, omdat we er geen probleem mee hebben om dat te delen. En bovendien weten we dat het veel mensen kan helpen.»

Hebben jullie tips voor mensen die zich op dit moment wat alleen voelen?

Amber: «Stream ons nieuw album.» (algemene hilariteit)

Marie: «Doe vooral alles aan je eigen tempo. Als je nog in de kast wil blijven zitten, dan mag je daar gerust nog even blijven chillen. Laat niemand je pushen.»

Amber: «En luister naar je gevoelens en volg je buikgevoel. Het komt allemaal echt wel goed. Het middelbaar kan echt een shitty place zijn, maar het eindigt ooit. De wereld is zoveel groter.»

Het is duidelijk dat er heftige thema’s aan bod komen op jullie plaat. Maar maken jullie ook nummers voor de lol?

Marie: «Dat is een hele goeie vraag. Nee.» (lacht)

Amber: «Wij zijn heel serieuze mensen. Wij lachen nooit. (lacht) Jawel jawel, wij zijn wel lollige mensen. Kids With Buns is natuurlijk geen lolproject, maarwij zijn wel lollige mensen. En het leuke is net dat de muziek er is om alles even wat lichter te maken.»

Hoe moeilijk is het om zulke persoonlijke nummers live op een podium te brengen?

Amber: «Bij sommige nummers is dat al wat moeilijker dan bij andere. Zo is ‘Numbers’ voor mij een heel persoonlijke song, omdat dat over een eetstoornis gaat. Ik denk alleen aan dat nummer als ik op het podium sta, tot ik plots besef: ‘Ik heb dit echt meegemaakt’. Maar je leert om dat knopje om te zetten. Daarnaast is het kut om te zien dat mensen zich zo hard herkennen in dat nummer.Dat is heftig, maar tegelijkertijd ook iets moois.»

Zal Kids With Buns altijd zo diep gaan? Of denken jullie er aan om toch ooit eens – ik zeg maar iets – een discoplaat te maken?

Amber: «De bottom line van Kids With Buns is altijd dat het mega real is. We doen wat wij op dat moment willen. En als we ooit de behoefte hebben om een discoplaat te maken, waarom niet? (lacht) Kids With Buns blijft een uitlaatklep voor ons, welke vorm dat ook aanneemt.»

Bedankt voor de babbel, Amber en Marie. Ik hoop dat jullie nog in heel wat zweterige kelders en op grote podia kunnen spelen!

‘Out of place’ is nu uit bij V2 Records. Kids With Buns speelt op 7 december in de Ancienne Belgique in Brussel.