‘Le temps d’aimer’. De Franse ster Vincent Lacoste wordt ouder: «Ik ben 10 kilo vermagerd voor deze rol» (video)

In ‘Le temps d’aimer’ speel je hetzelfde personage over een periode van 20 jaar. Maakte je je zorgen of je geloofwaardig zou kunnen verouderen?

Vincent Lacoste: «Katell [Quillévéré, de regisseur van de film, nvdr.] wou absoluut een personage dat ver van me af stond. Ze vroeg me om serieus te vermageren, om er uitgemergeld en broos uit te zien. Ik ben uiteindelijk 10 kilo afgevallen. Ik moest ook een mankende manier van stappen ontwikkelen omdat mijn personage François polio heeft. Ik heb dus dubbel zo hard moeten werken aan de fysieke kant van de rol. De kostuums hielpen ook enorm. Een andere stijl van broeken, een nieuwe bril, een beetje wit in het haar, en je bent op slag een beetje ouder. Vooral omdat het verhaal gebouwd is op het idee van de tijd die voorbijgaat. Telkens wanneer we François en Madeleine terugzien, bevinden ze zich ergens anders en is hun situatie veranderd.»

Ze vormen een duo dat elk op hun manier vernederd is door het verleden. Is dat wat hen samenbrengt?

«Ze denken allebei dat ze geen recht hebben op de liefde. François is homo in een tijd dat die gevoelens beschouwd worden als een misdrijf. Madeleine is aan het einde van de Tweede Wereldoorlog zwanger geraakt van een Duitse officier, en ze werd als collaborateur publiekelijk kaalgeschoren. Ze vormen samen een goed team omdat ze elkaar redden. De liefde die ze voor elkaar hebben beschermt hen en tilt hen op omdat het een gevoel van aanvaarding is dat ze voordien nooit hebben gekend. Op een bepaalde manier aanvaarden ze elkaar bovendien nog voor ze zichzelf aanvaarden. Wanneer ze elkaar aan het begin van de film voor het eerst ontmoeten, vraag je je een beetje af wat ze bij elkaar te zoeken hebben. Je voelt dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelen, maar het is niet lichamelijk of sensueel. Hun liefde is van een andere orde, en ik vind het mooi wat dat vertelt over een koppel.»

Het is niet de eerste keer dat je een queer personage speelt. Wat hebben die rollen je bijgebracht?

«Ik weet niet of ik er per se iets door geleerd heb. Ik kende de nuances al die we zichtbaar proberen te maken. In het geval van François zie je duidelijk dat hij met mannen zou optrekken in plaats van met Madeleine als hij zijn seksualiteit vrij kon beleven. Maar het betekent niet dat hij haar niet occasioneel begeert. Je ziet dat hij in de eerste plaats liefde en verbintenis voelt, en soms vermengt zich dat met verlangen. Is hij homo, bi of panseksueel? We hebben de neiging om mensen in vakjes te willen stoppen, maar een volledig leven blijft niet netjes in hetzelfde rijvak. Tegelijk begrijp ik het ook dat we tegenwoordig de behoefte voelen om alles te definiëren en te bevestigen. Omgekeerd is er zoveel misbruik, gebrek aan aanvaarding, dat het niet meer dan normaal lijkt om dingen op te eisen.»

Ik wil niet te veel verklappen, maar er zit een bijzonder sensuele liefdesscène met drie personages in de film. Hoe beleef jij de opnames van zulke scènes?

«Dat ging heel goed! Katell had die scène heel precies op papier gezet. We hebben alles heel duidelijk gechoreografeerd. Ik ben ook goed bevriend met Anaïs [Demoustier, die Madeleine speelt, nvdr.]. We kennen elkaar al een tijdje, en we konden elkaar meteen vertrouwen. Uiteindelijk heeft die scène vooral een rauwe uitstraling, want er is niet zoveel naakt in te zien. Ik heb in andere films scènes moeten doen die veel meer trashy waren. Hier gaat het over de spanning. Laten we eerlijk zijn: op dat moment in de film heb je gewoon zin om ze met veel plezier te zien neuken! (lacht) Je wil dat ze zich vrij voelen en alles loslaten.»

Je speelt vaak verliefde mannen. Hoe komt het dat regisseurs je zo graag verliefd zien worden, denk je?

«Grappig, ik heb me dat nog nooit afgevraagd. Het is natuurlijk ook cinema. Er zijn veel films die het over de liefde hebben. Maar ik ben blij met die reputatie. Katell vertelde me dat mijn personage geïnspireerd is door de film ‘The Age of Innocence’ van Martin Scorsese. Niet mis qua referentie uiteraard! En misschien zijn het ook de rollen die ik zelf kies. Waarschijnlijk ben ik gewoon een sentimentele ziel.»

‘Le temps d’aimer’ loopt momenteel in de zalen.

Review ‘Le temps d’aimer’: 2/5

De Tweede Wereldoorlog is net voorbij, en op een strand in Bretagne lopen twee gekwetste zielen elkaar tegen het lijf. François (Vincent Lacoste) en Madeleine (Anaïs Demoustier) dragen elk een donker geheim met zich mee: hij is homo, zij heeft een kind gehad met een Duitse militair. De wederzijdse aanvaarding die ze elkaar schenken zal hen de kracht geven om tegenslag te weerstaan. ‘Le temps d’aimer’ is de vierde film van regisseur Katell Quillévéré, en zijn romantische inslag is zowel zijn kracht als zijn zwakke plek. Keer op keer schuiven we door naar een volgende fase in het ongewone leven van die geliefden, en telkens lijkt het scenario zijn greep op de personages wat meer te verliezen. Het draait bovendien uit op een eindeloze reeks epilogen, wat de indruk van narratieve overkill nog versterkt. Tegelijk doet het deugd om een film voor een breed publiek te zien die een atypisch koppel in de bloemetjes zet. Quillévéré bekijkt de liefde van een koppel vanuit een andere invalshoek dan passioneel verlangen en ze zet op die manier de clichés van het genre op hun kop. ‘Le temps d’aimer’ is innemend maar weinig opwindend, een zalf voor het hart die het niet sneller doet smelten. (si)

Alles wat je je echt wilt weten vind je op Metrotime.be