MOVIES. In ‘Dead for a Dollar’ trekt Christoph Waltz zijn cowboykleren weer aan: «Amerika toont hoe de honger naar vrijheid kan mislukken»
Met zijn plagerige ogen en unieke manier van spreken krijgt Christoph Waltz het publiek altijd aan zijn kant. Nu zien we hem als premiejager in ‘Dead for a Dollar’, een western die niet ver ligt van het universum van zijn goeie vriend Quentin Tarantino. Voor Metro blikt de Oostenrijkse acteur terug op zijn succesvolle carrière, opgeluisterd met zijn twee Oscars (voor ‘Inglorious Basterds’ en ‘Django Unchained’).
Vind je zelf ook dat ‘Dead for a Dollar’ qua toon aanleunt bij ‘Django Unchained’?
Christoph Waltz: «Ja, want de taal van de film wordt bepaald door het heden. Het is een bijna mythische conventie van de cinema om te zien hoe mensen elkaar in een opwelling en zonder ommezien afmaken. De relatieve straffeloosheid van het Wilde Westen roept echter ook boeiende vragen op. Ik vind dat de Verenigde Staten op een interessante manier tonen hoe de honger naar vrijheid kan mislukken. De Amerikanen kwamen in opstand tegen de Britse koning, en dat was ongetwijfeld terecht. Maar hun plan om hun eigen toekomst uit te tekenen, was niet zo feilloos als ze dachten.»
‘Dead for a Dollar’ is geregisseerd door de legendarische Walter Hill, een man die enkele grote klassiekers op zijn naam heeft. Welke is jouw favoriet?
«Ik hou van de energie van ‘The Driver’, van de verwarde personages uit ‘The Warriors’ en van de ethische dilemma’s uit ‘The Long Riders’. En uiteraard ook van het komische talent van Eddie Murphy in ‘48 Hrs’. Walter is een echte filmprofessioneel. Hij is geen regisseur die het zichzelf gemakkelijk maakt en bij elke film dezelfde trukendoos opent.»
Je trekt in een film gemakkelijk scènes naar je toe maar je gaat ook vlot op in een ensemble van acteurs. Hou je van teamwerk?
«Om eerlijk te zijn is het niet altijd even aangenaam! (lacht) Maar het is heel nuttig om voor ogen te houden dat je deel uitmaakt van een geheel dat groter is dan jezelf. De ervaring leert je dat het mogelijk is om initiatief te nemen en dingen uit te proberen zonder dat je de ruimte van je tegenspelers beperkt. Het is dus niet enkel een nadeel om de oudste acteur op de set te zijn.»
Je bent niet te beroerd om te bekennen dat je ook slechte keuzes gemaakt hebt in je carrière. Hoe kijk je terug op die minder geslaagde films?
«Met ongemak en schaamte. Ik denk er liever niet meer aan. Als ik merk dat een film fout loopt, probeer ik mijn mening te geven en te zeggen waar ik bang voor ben, zonder daarom mijn plaats in de hiërarchie te vergeten. Als ik voel dat de regisseur naar me wil luisteren, probeer ik zo tactvol uit te leggen wat ik bedoel. En dan hoop ik van harte dat ik niet pretentieus overkom.»
Je hebt bijvoorbeeld gezegd dat de Bondfilms ‘Spectre’ en ‘No Time to Die’ niet waren wat je ervan gehoopt had. Waarom precies?
«Ik heb de neiging om eerder de mogelijkheden van een project te zien dan de realiteit. En als die realiteit me ontgoochelt, word ik een beetje sikkeneurig. Begrijp me niet verkeerd: het zijn allebei goeie films, maar ze boden me niet wat ik ervan had verwacht. Soms ga je naar de bioscoop en zie je ongelooflijke dingen. De straten van Parijs die dubbelplooien bijvoorbeeld (zoals in ‘Inception’ van Christopher Nolan, nvdr). Als je genoeg moeite doet, kun je een bepaalde betekenis geven aan zulke scènes, een duidelijk idee. In het geval van ‘Spectre’ en ‘No Time to Die’ vraag ik me af waarom de makers dat idee niet eenvoudiger konden weergeven. En waarom ze het verhaal niet simpeler konden vertellen. Mijn antwoord klinkt nogal cryptisch, ik weet het. Maar dat is ook mijn bedoeling.» (lacht)
In hoeverre heeft ‘Inglorious Basterds’, je eerste samenwerking met Tarantino, je leven veranderd?
«Ik herinner me de persconferentie op het festival van Cannes, waar de film zijn wereldpremière beleefde. Sommige journalisten zeiden me dat het de eerste dag van de rest van mijn leven zou zijn. Ik moet zeggen dat ik mijn twijfels had, maar ze hadden volledig gelijk.»
Tarantino heeft aangekondigd dat hij nog maar één langspeelfilm wil draaien. Doe je sowieso mee?
«Het is altijd een feest om met hem samen te werken. Elke dag is een beloning. Zijn films en sets zijn om te koesteren. Hij slaagt erin om entertainment te creëren met een unieke blik op de wereld. En het grote publiek kijkt, luistert en geniet! Ik ben heel blij dat ik hem heb mogen ontmoeten. Uiteraard hopen we allemaal dat we mogen meespelen in die laatste film, maar ik wil er alleen deel van uitmaken als hij zin heeft om me uit te nodigen. Ik zie er het nut niet van in om hem onder druk te zetten.»
Dead for a dollar**
Het Amerikaanse westen, einde 19de eeuw. Premiejager Max Borlund (Christoph Waltz) krijgt de opdracht om naar Mexico te reizen en er een vrouw op te sporen die ontvoerd is door haar slaaf. De vraag is alleen of de dame in kwestie niet vrijwillig ontsnapt is uit de klauwen van haar man. De druk op de ketel wordt nog opgevoerd wanneer Joe (Willem Dafoe) opduikt, gezworen vijand van Max en pas vrijgelaten uit de gevangenis. Met Waltz in een hoofdrol en de Far West als decor doet de nieuwe film van regisseur Walter Hill, een 81 jaar oude rot in het vak met klassiekers als ‘48 Hrs’ en ‘Southern Comfort’ op zijn cv, al snel denken aan ‘Django Unchained’. Laat je echter niet misleiden door de guitige toon en de talloze oneliners. ‘Dead for a Dollar’ kiest eerder voor een klassieke western dan voor de oneerbiedigheid van Quentin Tarantino. Het levert een film op die niet altijd even goed weet wat hij wil, wat ten koste gaat van de spanning. Vrijblijvend amusement dat niet lang blijft hangen. (si)