MOVIES. ‘The Quiet Girl’ bewijst dat zwijgen niet altijd goud is: «De film gaat over de zoektocht naar een stem»
Het Ierse drama ‘The Quiet Girl’ schopte het dit jaar tot de laatste vijf kandidaten voor de Oscar van beste niet-Engelstalige film. Net als ‘Close’ haalde hij het niet, maar dit verhaal over de bewogen zomer van een 9-jarig meisje had het absoluut wel verdiend. Metro sprak met de regisseur van deze Ierse parel.
Wat trok je aan in de oorspronkelijke novelle, ‘Foster’ van Claire Keegan?
Colm Bairéad: «Het uitgangspunt. Ik hou van verhalen over jonge personages en over jeugd. En toen ik het las ook de manier waarop Keegan die wereld tot leven wekt. Ik had tranen in mijn ogen toen ik het uit had, en ik was vastbesloten om er een even goeie film van te maken.»
Stilte speelt een grote rol in de film, en niet alleen omdat Cáit, het hoofdpersonage, weinig zegt. Waarom is dat?
«De film gaat over de zoektocht van Cáit naar haar stem, letterlijk en figuurlijk. Vroeger was het zo dat kinderen gezien maar niet gehoord mochten worden. In sommige gezinnen was dat heel erg het geval. Maar uiteindelijk zijn het wel de gebaren die het luidst spreken. Het koekje dat Cáit krijgt, of de omhelzing aan het einde.»
Je hebt zelf het script geschreven. Vond je het moeilijk om in het hoofd van een 9-jarig meisje te kruipen?
«Ik heb vooral gedacht aan mijn eigen jeugdherinneringen. De angst die ik toen voelde. Ik was zelf ook behoorlijk in mezelf gekeerd. Ik weet nog goed hoe ik vanuit mijn hoekje de wereld observeerde. Ik heb bovendien een vrij grote moedervlek op mijn gezicht, en daar werd ik nog introverter door. Ik kon me dus goed met Cáit identificeren.»
‘The Quiet Girl’ is grotendeels Iers gesproken. Hoe belangrijk is dat?
«Het is mijn moedertaal, samen met Engels. Ik ben erin opgegroeid. Mijn vader spreekt enkel Iers met mij. Voor mij is het dus logisch om die tweetaligheid te weerspiegelen in mijn films. Dat heeft iets moois, vind ik.»
‘The Quiet Girl’ speelt momenteel in de zalen.