Willem Dafoe over ‘Inside’:«Soms denk ik dat kunst en dans me meer inspireren dan films»

Weet je nog wat je precies aantrok in ‘Inside’?

Willem Dafoe: «Ik wist dat we de film chronologisch zouden opnemen, wat ik altijd boeiend vind. Het dwingt je om je te focussen op het moment zelf in plaats van terug te denken aan scènes die je misschien twee weken eerder hebt gedraaid. Je evolueert gewoon mee met je personage. Omdat de dingen die je doet een logische volgorde hebben, krijgen ze ook meer gewicht. Daar kan ik echt van genieten.»

Je zit in elke scène, je stuwt de hele film en op een droomscène na heb je geen tegenspeler. Schrok je dat niet af?

«Nee, integendeel. Vasilis Katsoupis, de regisseur, nodigde me in wezen uit om de film mee te creëren. Het was een soort workshop, waarbij we elke dag nadachten over hoe we de problemen zouden aanpakken waarmee mijn personage geconfronteerd werd. We wisten bijvoorbeeld dat hij zich zou bezeren en dat hij zijn been zou moeten spalken. Dan was de vraag wat hij daarvoor zou gebruiken. Dat soort puzzels stelden zich de hele tijd, en ik vond het heerlijk om ze op te lossen.»

‘Inside’ is Katsoupis’ eerste langspeelfilm. Werk je graag met debuterende regisseurs?

«Heel graag, en ik weet dat acteurs daar vaak anders over denken. Veel gevestigde acteurs mijden regisseurs die nooit eerder een film hebben gemaakt. Einde jaren 1980 speelde ik naast Gene Hackman in ‘Mississippi Burning’. Ik was toen nog tamelijk groen als filmacteur en ik weet nog dat hij tegen me zei: ‘Willem, als ik je één goeie raad mag geven, dan is het om nooit met beginnelingen te werken. Want dat draait altijd uit op een ramp’. Ik heb die raad feestelijk naast me neergelegd.» (lacht)

Omdat beginnende regisseurs tenminste risico’s durven nemen?

«En omdat ze vaak een heilig vuur in zich hebben. ‘Inside’ is bijvoorbeeld duidelijk een passieproject. Vasilis liep er al tien jaar mee rond voordat hij het mocht maken. Dit verhaal is bovendien een samensmelting van al de dingen die hem interesseren, van cinema tot kunst en architectuur. Het enige nadeel met een beginnende regisseur is dat je altijd een soort sprong in het duister maakt. Je kunt niet kijken naar eerder werk om hun talent in te schatten. Je moet erop vertrouwen dat ze de belofte zullen waarmaken. Maar ik zag elke dag dat Vasilis perfect wist waarmee hij bezig was, dus ik wist dat ik op mijn beide oren kon slapen.»

Toen je enkele jaren geleden naast Robert Pattinson speelde in ‘The Lighthouse’ besliste je om niet mee op hotel te gaan, maar om in je eentje in een klein vissershutje te overnachten. Heb je deze keer iets gelijkaardigs gedaan?

«Die keuze bij ‘The Lighthouse’ was vooral praktisch. Het waren heel lange draaidagen in verschrikkelijk weer. Ik had geen zin om telkens nog de hele weg naar het hotel af te leggen. We filmden bovendien in een klein dorpje in Nova Scotia, en de vissershutten zijn daar vaak van betere kwaliteit dan de hotels. (lacht) Ik hou ook van het isolement. Het paste bij de situatie van mijn personage. Om diezelfde reden heb ik deze keer een eenvoudige hotelkamer gekozen. Het hield geen steek om in een chic hotel te gaan logeren, elke avond aan de bar te hangen en dan de volgende dag weer een man te moeten spelen die zich compleet eenzaam voelt.»

Je personage is een kunstdief. Heb je zelf veel voeling met kunst?

«O ja. Ik ken veel kunstenaars persoonlijk. Toen ik in de jaren 1970 in New York arriveerde, was de stad het nieuwe hart van de kunstwereld. Het toneelgezelschap waarvan ik deel uitmaakte, werkte ook veel samen met jonge kunstenaars. Ik doe nog steeds niets liever dan galerijen, tentoonstellingen en ateliers bezoeken. Soms heb ik het gevoel dat moderne kunst en dans me meer inspireren dan films en theater.»

Inside ***

Een doorgewinterde kunstdief dringt binnen in het New Yorkse appartement van een beroemde (en afwezige) architect, waar allerlei peperdure kunstwerken hangen. Het loopt echter fout, en voor onze held het goed en wel beseft, heeft het beveiligingssysteem alle uitwegen afgesloten. Tot overmaat van ramp volgt er een kortsluiting, waardoor de buitenwereld niet op de hoogte wordt gesteld van de inbraak. ‘Inside’ zoekt het midden tussen een artistiek drama en een ontsnappingsthriller, en vaak vindt debuterend regisseur Vasilis Katsoupis het nog ook. Hij had bovendien het gezonde verstand om een acteur als Willem Dafoe het hof te maken voor de hoofdrol. De film telt maar één volwaardig karakter, en toch wordt het nooit een ‘kijknaarmij’vertolking. Dafoe trekt je onverbiddelijk het lijf en de geest van dat personage binnen en maakt zijn groeiende wanhoop en waanzin tastbaar. Soms overdrijft Katsoupis een beetje met zijn kunstzinnige reflecties, maar dat doet weinig af van een veelbelovend debuut.

‘Inside’ speelt vanaf woensdag 29 maart in de zalen.