FESTIVAL. Zwoele weemoed, ruige gitaren en Eurosongmagie: Lokerse Feesten barsten vanaf vrijdag los

Het doorgaans stille provinciestadje in Oost-Vlaanderen wordt vanaf vrijdag weer een bedevaartsoord voor muziekminnend Vlaanderen, want de crème de la crème van de Vlaamse muziekscene – gekruid met een internationale naam – geeft er weer het beste van zichzelf. Ondanks de coronaperikelen slaagde de organisatie er weer in om een mooie, gevarieerde affiche in elkaar te timmeren die voor elk wat wils biedt.

We zijn van de Lokerse Feesten intussen gewend om uit te pakken met een internationale klepper, maar toch verrast het ons telkens weer hoe de organisatie gevestigde waarden met een enorme staat van dienst (Patti Smith in 2019, Kasabian in 2018, Pixies in 2017, Van Morrison in 2016…) naar de Durmestad weet te lokken – waar paardenworst de lokale specialiteit is overigens, dit geheel ter zijde.

Over worst gesproken: die ene onverlaat die klaagt over het gebrek aan zo’n internationale klepper dit jaar, is een hansworst. Ja, de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de line-up geen internationale reus bevat. De huidige pandemie-omstandigheden zullen daar wellicht voor iets tussen zitten. Maar die internationale klepper zal niet gemist worden, want ook nu doet de affiche watertanden.

Metal & comedy

The Haunted Youth – de band rond twintiger Joachim Liebens uit Hasselt, die met zijn meeslepende psych pop echo’s oproept van MGMT, DIIV en Slowdive – opent deze 46ste editie. Daarna laten de Kortrijkzanen van GOOSE hun opzwepende elektro los op de menigte. DJ Jeroen Delodder sluit de eerste avond af.

Op 31 juli opent lalma, het nieuwe metalproject van Arsenal-frontman John Roan, de metalavond. Een dikke drie uur later schreeuwt Franky De Smet Van Damme met zijn Channel Zero zijn stem schor. Daartussen verzorgen de heren van Stake (het vroegere Steak Number Eight) de show. DJ Goe Vur In Den Otto voorziet de avond van een knallend einde.

Op de derde festivaldag gidst comedian Alex Agnew het publiek in de namiddag door zijn komische hersenkronkels, Tin Fingers opent de festivalavond met zijn weemoedige droompop als support act voor Arsenal.

Ramrock & Eurosongglam

Op 2 augustus is Hooverphonic – dat op een anonieme negentiende plaats eindigde op het jongste Eurovisiesongfestival – de grote publiekstrekker. De band rond Alex Callier loste onlangs een nieuw album. Daags nadien weerklinkt de ruige bluesrock van Black Box Revelation vanaf 21u30. Op 4 augustus maakt de West-Vlaamse, zachtmoedige poëzierap van Brihang het publiek warm voor de intelligente, al even ontroerende als gemoedelijke dialectmuziek van Het Zesde Metaal.

Op 5 augustus – de hardrockdag op het festival – is het eerst tijd voor Gentse afbraakwerken met de zelfverklaarde ‘ramrock’ van Nieuwe Lichting-winnaars Ramkot, waarna het publiek de Italiaanse glamrock van Måneskin zal trotseren. De Eurosongwinnaars zijn de enige grote internationale naam op de affiche dit jaar, en het wordt vooral uitkijken naar wat de Italiaanse rockgoden naast Eurosonghit ‘Zitti e buoni’ nog achter de hand hebben. 6 augustus is voorbehouden voor Bart Peeters en zijn Ideale Mannen, de dag erna weerklinkt de Vlaamse hitpop van Clouseau.

Gabriel Rios speelt zijn vijfde album

Met de volmaakte, emotioneel geladen poprock van Novastar valt op de slotdag het doek over de 46ste editie van de Lokerse Feesten. Maar eerst streelt een singer-songwriter nog de gemoederen: Gabriel Rios, die in februari dit jaar zijn vijfde langspeler uitbracht. «Het is een jaar geleden dat ik nog op de planken stond», vertelt de Gentse Puerto Ri caan aan Metro. «Het voorbije jaar was geschift voor mij – los van corona. Ik werkte aan mijn eerste album in zeven jaar terwijl ik voor mijn zieke vader zorgde, die net is overleden. Tegelijk worstelde ik met mezelf en mijn roots. Ik heb een mentaliteitswijziging doorgemaakt. Corona dwong me om mezelf nog meer onder de loep te leggen, want je mocht geen andere mensen zien. En die introspectie kan soms lelijke dingen blootleggen. De pandemie is in dat opzicht een wijze les geweest voor mij. Een geluk bij een ongeluk was dan weer wel dat ik zeeën van tijd had om me volledig toe te leggen op het maken van die plaat in Amsterdam.»

«Ik kijk heel erg uit naar mijn optreden op de Lokerse Feesten. Ik kan niet wachten om mijn nieuw album live te spelen. Tegelijk heb ik wat tijd nodig om weer in die ‘concertmodus’ te geraken. De persoon die ik ben op het podium valt immers niet exact samen met de persoon die ik ben naast het podium. Mijn ‘podiumpersoonlijkheid' is wat ingeslapen en moet nu weer stilletjesaan ontwaken.»

«Ik heb al vaak gespeeld op de Lokerse Feesten, en de eerste keren moest ik wennen aan de gecontroleerde, gemoedelijke sfeer die er hangt; het publiek gaat nooit helemaal uit de bol. De mensen genieten zichtbaar, maar blijven steeds rustig. Op andere Belgische festivals – zeker in tenten – gaan dan weer alle remmen los. Daar gaat de energie door het dak. Toen ik jonger was stoorde ik me weleens aan die nogal ingetogen sfeer op de Lokerse Feesten, maar nu deert het mij niet meer. Ik heb het leren waarderen. Uiteraard wil je een verbinding voelen met je publiek, maar dat hoeft zich niet te vertalen in dolle taferelen. Ik voél gewoon wanneer we doordringen bij ons publiek, zonder dat de mensen daarvoor noodzakelijk op en neer hoeven te springen. Daarnaast maak ik ook niet het type muziek dat op uitzinnige reacties van het publiek mikt. Als ze maar luisteren, dat is al goed genoeg voor mij.»

«Op dat vlak is België wel bijzonder. Mensen zijn introverter; aan dat gegeven moest ik wennen. Ik zie dat niet per se als iets negatiefs, het creëert gewoon een andere dynamiek met het publiek.»

Tickets via lokersefeesten.be