Het Brussels International Film Festival schakelt een versnelling hoger
Van 23 juni tot 2 juli verovert het Brussels International Film Festival — BRIFF voor de vrienden — al voor de vijfde keer de hoofdstad. Op het programma staan stevige verrassingen zoals de geflipte actiekomedie ‘Everything Everywhere All at Once’, terwijl de Franse actrice Fanny Ardant zich eregast mag noemen. Zonder daarom kleine parels zoals ‘Il Buco’ te vergeten, die eraan herinneren hoe mooi een bioscoopbezoek kan zijn.
Het Brussels International Film Festival (BRIFF) is altijd al een veelvraat geweest als het op cinema aankomt. Tijdens de vijfde editie is het niet anders, met een brede waaier aan secties en thema’s. Je kunt er bijna in verdwalen, maar dat past bij een festival dat overvloed hoog in het vaandel draagt. Tenslotte vind je hier naast een nationale en internationale competitie ook een specifieke Europese sectie (de Director’s Week).
Je krijgt dan ook meer dan genoeg films voor de kiezen die de moeite lonen. Openingsfilm ‘Coupez!’ van Michel Hazanavicius (‘The Artist’) is bijvoorbeeld een zombiekomedie die zich afspeelt op de set van... een zombiefilm. Maak vooral niet de fout die meerdere kijkers op het festival van Cannes hebben gemaakt. Die vroegen zich af wat er in hemelsnaam aan de hand was en liepen na 20 minuten de zaal uit, zonder te beseffen dat de film even later helemaal in de plooi valt.
Al even geschift is ‘Everything Everywhere All at Once’, een eigenzinnige mix van ‘The Matrix’ en een intimistisch generatie-drama over een Chinees-Amerikaanse familie. Stel je het multiversum-concept van ‘Doctor Strange’ voor maar dan zonder superhelden en een pak meer oneerbiedige humor, met name dankzij de zotte vertolkingen van Michelle Yeoh en Jamie Lee Curtis.
Het festival heeft nog een resem andere grote titels op het programma, zoals de wonderlijke fabel ‘Three Thousand Years of Longing’ van George Miller met Idris Elba, het drama ‘Sundown’ van Michel Franco met Tim Roth, de donkere thriller ‘Las Bestias’ van Rodrigo Sorogoyen met Denis Ménochet, de theaterverfilming «Peter von Kant» van François Ozon met Isabelle Adjani, en het misdaadmysterie ‘La nuit du 12’ van Dominik Moll met Bouli Lanners). Daarnaast kun je allerlei klassiekers inhalen, onder meer via een focus op eregast Fanny Ardant, een retrospectieve rond Italiaanse liefdesfilms uit de jaren 1950 en 1960, en een jubileum rond 30 jaar ‘C’est arrivé près de chez vous’.
Zelf richten we onze aandacht vooral op de tien films van de nationale competitie. ‘Dragon Women’ van Frédérique De Montblanc, een documentaire over de zogenaamde ‘drakendames’ die zich in de hogere echelons van de financiële wereld bewegen, ziet er bijvoorbeeld intrigerend uit. Maar ook de Director’s Week, die eigenzinnig en ambitieus werk van Europese filmmakers bundelt, oogt opwindend.
Het maakt niet uit of je een veeleisende cinefiel bent of eerder op zoek bent naar aangenaam entertainment, het BRIFF rolt anderhalve week lang de rode loper voor je uit.
Regisseur Michelangelo Frammartino over zijn bekroonde ‘Il Buco’
Vorig jaar kreeg Michelangelo Frammartino op het festival van Venetië de Grote Prijs van de Jury voor zijn ‘Il Buco’, een buitengewoon avontuur over speleologen in de vroege jaren 1960. De film maakt op het BRIFF deel uit van de sectie Director’s Week, maar Metro kreeg de regisseur nu al te spreken.
‘Il Buco’ is een unieke ervaring. Hoe zou je de film zelf omschrijven?
Michelangelo Frammartino: «Ik wou iets uitzonderlijks creëren voor de kijker. Het mocht geen traditioneel avonturenverhaal worden maar iets wat het publiek fysiek zou ervaren. Het gaat om een groep speleologen die in 1961 in Calabrië een diepe grot verkennen. Maar ik heb mijn acteurs, die echte wetenschappers zijn, gevraagd om hun rol niet voor te bereiden. Ik wou dat ze zich gewoon zouden inleven in de omgeving en de moeilijkheden die ze onderweg tegenkomen. Daarom is het ook belangrijk dat je ‘Il Buco’ in de bioscoop bekijkt. De donkere zaal vergroot nog het gevoel dat je mee met de speleologen in dat gat bent gedoken. Ik wil je onderdompelen in de ervaring in plaats van je louter een verhaal voor te stellen.»
Volgens jou heeft ‘Il Buco’ ook maar één traditioneel personage:… de grot.
«Ik geef de menselijke figuren van een afstand weer, in groep, bijna alsof ze anonieme mieren zijn. In deze film neemt het decor het traditionele standpunt van de verteller over van de menselijke personages. Daardoor verdwijnt ook het idee dat de mens de bovenhand heeft op zijn omgeving. Hier zijn ze slechts een onderdeel van de natuur en staan ze niet in het centrum. We zijn dat perspectief helemaal niet gewoon in een verhaal.»
Is dit een bekende grot in Calabrië?
«Ja, al eeuwen! Het is een ideale plek om de hiërarchie tussen mens en natuur op haar kop te zetten. Je vindt er bijvoorbeeld ook een cultus rond bomen. Ik weet dat het vreemd klinkt, maar de mensen in die streek plaatsen een boom in het midden van het dorp, en die vereren ze dan.»
Wat vertelt ‘Il Buco’ over onze huidige manier van leven?
«De film doet je nadenken over onze obsessie met controle. We willen altijd alles in de hand houden. Elke keer als we op verkenning gaan, doen we op een bepaalde manier aan kolonisatie. Dat helpt ons zeker om het milieu te begrijpen, maar het neemt ook elk mysterie weg. Het onbekende krijgt plots een naam en dimensies. Maar bij speleologie is er geen overwinning aan het einde van de tocht, anders dan wanneer je bijvoorbeeld een berg beklimt. De uitkomst is minder spectaculair dan de weg ernaartoe, en het kan aanvoelen als een kleine nederlaag. Ik geloof dat cinema hetzelfde is.»
‘Il Buco’ gaat in avant-première op het BRIFF en komt op 29 juni in de zalen.