MOVIES. ‘Las Bestias’-regisseur Rodrigo Sorogoyen: «We willen alles zo dubbelzinnig mogelijk houden»

‘Las Bestias’ haalt zijn inspiratie bij een verdwijningszaak uit 2010. Hoe dicht ligt de film bij de realiteit?

Rodrigo Sorogoyen: «Enkel de hoofdlijnen zijn dezelfde gebleven: een buitenlands echtpaar vestigt zich in een bergdorpje in Galicië om een bioboerderij te beginnen. Het komt tot spanningen met de buren, en die ruzie loopt snel uit de hand. Uiteindelijk verdwijnt de man spoorloos, maar de vrouw beslist om toch in dat dorpje te blijven. Ook al weet ze dat de mannen die de verdwijning van haar echtgenoot op hun geweten hebben waarschijnlijk naast haar deur wonen. In de film hebben we echter zowat alle details veranderd, van de namen tot de motivaties van de personages.»

Kennen we die motivaties wel? Er speelt veel mee in de burenruzie: een Spaans minderwaardigheidscomplex tegenover Fransen, sociale spanningen tussen arm en rijk, onenigheid omtrent de installatie van windturbines. De zaak is bijzonder complex.

«Dat is zo, en samen met mijn coscenarist Isabel Peña heb ik geprobeerd om alles zo dubbelzinnig mogelijk te houden. Mensen hebben nooit één enkele reden om te doen wat ze doen. Er zit altijd meer achter. Dat willen we weergeven in de personages. Elke keer dat we een nieuwe versie van het scenario schreven, werden de personages minder evident.»

Geef eens een voorbeeld?

«Neem nu de moeder van die buren. In de eerste versie was die vrouw meer gemeen. Kwaadaardig zelfs. Nu kun je haar op veel verschillende manieren bekijken. Uiteraard is ze geen heilige. Ze heeft zeker haar aandeel gehad in de spanningen tussen haar familie en het Franse echtpaar. Maar ze komt niet meer over als de drijvende kracht achter de schermen. De scène die voor mij haar houding of motivatie het best samenvat, is wanneer ze zegt ‘Mijn kinderen hebben niets gedaan’. Ze sluit liever haar ogen. Ze wil niet zien wat er aan de hand is omdat het om haar kinderen gaat.»

Het verhaal over een koppel buitenstaanders dat belaagd wordt door agressieve dorpelingen doet denken aan ‘Straw Dogs’, de klassieker van Sam Peckinpah met Dustin Hoffman. Was die film een voorbeeld voor jou?

«UIteraard. Dat was een evidente referentie. Toen we over die zaak hoorden, dachten we meteen aan ‘Straw Dogs’. We wilden er dus absoluut iets anders van maken, want Peckinpahs film is een meesterwerk. Het grote verschil is dat er in ‘Las Bestias’ nog een tweede helft volgt, en die zet alles op zijn kop. Het verhaal houdt niet op bij de gewelddadige confrontatie tussen de mannen.»

Moeten we ‘Las Bestias’ zien als een verhaal over toxische mannelijkheid, dat o zo eigentijdse thema?

«Als een thema druk besproken wordt, is het voor mij eerlijk gezegd eerder een reden om het te vermijden. (lacht) Op zich is het natuurlijk wel beter om over mannelijk wangedrag te praten dan om het onder het tapijt te vegen. Ik zal ook niet ontkennen dat het meespeelt in de film, al is het zeker niet het hoofdthema. Misschien valt het onbewust meer op omdat het zo’n heet hangijzer is, maar het is ook zo dat we het scenario van ‘Las Bestias’ geschreven hebben op een moment dat niemand het over toxische mannelijkheid had.»

De originele titel, ‘As Bestas’, verwijst naar de ‘Rapa as bestas’, een Galicisch feest waarbij mannen wilde paarden proberen te bedwingen met hun blote handen om hun manen te knippen en ze te brandmerken. De openingsscène toont dat ook. Wat fascineert je in die traditie?

«Ze staat symbool voor de menselijke drang om de krachten van de natuur te temmen. Het is fantastisch om te zien, een mix van schoonheid en geweld. En gevaar, want die mannen kunnen vertrappeld worden. Het is menselijk en dierlijk tegelijk. Al die thema’s zitten ook in deze film.»

Review ‘Las Bestias’

Midden in de Spaanse dramatische thriller ‘Las Bestias’ krijgen we een scène die we in verhalen over conflicten zelden of nooit zien: de twee partijen zitten samen op café en gooien hun argumenten op tafel. En je begrijpt perfect waarom ze allebei zo onwrikbaar vasthouden aan hun overtuigingen. Strikt genomen gaat het geschil over windturbines. Antoine, de Fransman die met zijn vrouw Olga naar Galicië is verhuisd om in de bergen een bioboerderij te beginnen en huizen op te knappen, wil ze niet voor zijn deur omdat ze de rust die hij zoekt verstoren. Xan en Lorenzo, de Spaanse buren, zien het (weinige) geld dat het windmolenbedrijf hen wil geven als een manier om weg te komen uit hun armoede. Voor beide partijen is het principieel alles of niets, met desastreuze gevolgen. ‘Las Bestias’ dringt feilloos door tot de kern van het verhaal: hoe moeilijk we het hebben met onenigheid en confrontaties. Tragisch, triest, wurgend, haarfijn geschreven, meesterlijk in beeld gebracht en geweldig vertolkt, deze moet je gezien hebben. (5/5)

‘Las Bestias’ speelt nu in de zalen.