MOVIES. Sean Penn over familiedrama ‘Flag Day’: «Het is mijn job om de eenzaamheid van mensen te verlichten»

‘Flag Day’ gaat over Jennifer Vogel, een journaliste van wie de vader een pathologische leugenaar was. Waarom wou je dit verhaal vertellen?

Sean Penn (foto rechts): «Ik heb het scenario gelezen voor ik het boek las of Jennifer ontmoette. Ik vond het een magnifiek script dat meteen allerlei beelden losmaakte in mijn hoofd. Binnen de kortste keren had ik maar één wens meer: om die scènes tot leven te zien komen, en om nog dieper te graven in de relaties die in dat scenario beschreven stonden.»

Wanneer kwam je op het idee om je dochter Dylan de hoofdrol te geven?

«Heel snel. In die beelden die door mijn hoofd flitsten, zag ik telkens haar gezicht. Wat zij heel goed kan, is luisteren. Dat is niet alleen een heel bewonderenswaardige kwaliteit, maar ook essentieel voor deze rol. En Dylan heeft dat van nature. Ik wist dat het interessant zou zijn om haar voor een camera te zetten. Die journaliste rond wie de film draait, verdedigt zichzelf door heel goed te luisteren naar wat mensen haar vertellen. Maar ze filtert alles ook meteen. Als iemand haar bullshit verkoopt, dan weet ze dat. En als mensen hun pijn met haar delen, dan voelt ze met hen mee. Dylans gezicht heeft het hele schrijfproces gestuurd. In mijn eerste film [‘The Indian Runner’, nvdr.] dacht ik de hele tijd aan het beeld van een auto aan de horizon. Daarna zijn de landschappen van de Amerikaanse Midwest verschenen. Daar had ik al voeling mee.»

Waar komt je passie voor het platteland van de Midwest vandaan?

«Volgens mij heeft het te maken met de enorme opwinding die ik voelde toen ik op mijn zestiende mijn rijbewijs behaalde. Mijn ouders vonden het oké dat ik op weg trok om het hele land te doorkruisen. Meer dan één keer bovendien! Maar ik denk niet dat ik zo enthousiast ben geworden omdat ik zoveel afweet van mijn land. Het zal eerder het gevolg zijn van mijn enorme liefde voor de films die in die regio gedraaid zijn. Ik ontdekte met de auto dat gigantische stuk Amerika dat me als kind had doen dromen in de bioscoop. Zoals een Europeaan die in New York aankomt of halt houdt bij een typisch Amerikaans wegrestaurant. Het is die traditie die me opwindt, de romantiek die de cinema toevoegt aan mijn land. Als je zestien bent, als je voor het eerst op eigen benen staat en als de meest exotische plek die je je kan voorstellen een groot gat in het midden van je land is, dan kruipt dat in je bloed!» (lacht)

Je speelt zelf vader John in de film, een onverbeterlijke mythomaan. Heb je zelf al het ouderlijke schuldgevoel ervaren dat die man meedraagt tegenover zijn dochter?

«Uiteraard! Je hoeft zoals John geen banken te overvallen om te begrijpen hoe het is om je kind teleur te stellen. Ik begreep dus al snel dat die schuld deel uitmaakt van de band die hen samenhoudt. En ik bedacht dat het publiek dat ook zou snappen. Het zou ons de kans bieden om met zijn allen samen een mini-therapiesessie te volgen. (lacht) Mijn enige job als cineast is om ervoor te zorgen dat de mensen die naar mijn film komen kijken zich iets minder eenzaam voelen dan toen ze de zaal binnenstapten. Maar dat werkt in beide richtingen. Als het publiek ‘Flag Day’ begrijpt, dan krijg ook ik het gevoel dat ik niet alleen ben.»

De film is een hulde aan het beroep van journalist. In het verleden heb je echter gezegd dat je journalisten niet kan uitstaan…

«Ik heb altijd mijn bedenkingen gehad bij journalisten die artikels schrijven over het soort toiletpapier dat beroemde mensen gebruiken, dat klopt. Journalistiek wordt een misdaad wanneer de lezers er autoritaire of samenzweerderige argumenten uit afleiden. In wezen is dat geen journalistiek, en ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn. En geef toe, we weten allemaal wel hoe goeie journalistiek er moet uitzien. Zonder journalisten zouden Amerikanen minder goede burgers zijn. We zouden minder op de hoogte zijn van de gruweldaden die in andere landen gepleegd worden, zoals in Afghanistan. Soit, ik heb een hekel aan de manier waarop journalistiek vervormd kan worden. Maar ik hou ervan om correcte informatie te krijgen. Ik erken dat ik dat nodig heb. Volgens mij zullen het de journalisten zijn die de gezwellen wegsnijden die onze samenleving vandaag plagen, niet de chirurgen. We hebben vandaag meer dan ooit nood aan hen.»

Flag Day *

‘Flag Day’, de nieuwe film van Sean Penn, baseert zich op het ware verhaal van Jennifer Vogel (gespeeld door Dylan Penn) en haar tumultueuze relatie met haar vader John (papa Penn zelf). Aanvankelijk idealiseert ze de afwezige vaderfiguur, later ontdekt ze zijn misdaden als vervalser. Uiteindelijk vindt ze rust in de journalistiek. Maar zal ze haar vader ooit kunnen vergeven? ‘The Indian Runner’, ‘The Pledge’, ‘Into the Wild’, we weten dat Sean Penn achter de camera tot grootse dingen in staat is. Helaas geldt het omgekeerde ook, zoals hij de vorige keer bewees met ‘The Last Face’, een stroperig liefdesverhaal dat nooit de Belgische zalen heeft gehaald. Het slechte nieuws is dat ‘Flag Day’ al niet veel beter scoort. Het drama zwelgt in een pathetiek die bijna even gênant is als de absurde pruiken die Dylan Penn draagt om de tijdperken in de film van elkaar te onderscheiden. We hadden gehoopt op een tedere Amerikaanse ballad over een dochter en haar vader, maar in plaats daarvan krijgen we een familiaal Calimero-nummer dat nooit van de grond komt.

‘Flag Day’ is verkrijgbaar op Proximus, Google Play, iTunes en BeTV.