Noamie Ackie kruipt in de huid van Whitney Houston: «Ik draag meer dan 400 verschillende outfits in deze film»
Eerder dit jaar passeerde Elvis Presley al op het bioscoopscherm, nu krijgt ook Whitney Houston een heuse biopic. De film volgt het leven van de diva van haar 16de tot haar dood in 2012, en de eer om haar tot leven te wekken, viel te beurt aan de Britse actrice Naomi Ackie (‘The End of the F***g World’, ‘Star Wars: The Rise of Skywalker’).
Was je al fan van Whitney Houston voordat deze film je pad kruiste?
Naomi Ackie
Whitney is een van die iconen die je onmiddellijk herkent. Voelde je veel druk om haar te spelen?
«Deze film heeft mijn leven compleet veranderd, maar gelukkig in verschillende stadia. Ik was eerst in de wolken dat ik de rol kreeg. Toen die vreugde weggeëbd was, volgde de angst. Maar die heb ik overwonnen door naar de VS te verhuizen voor de opnames. Vanaf dan ben ik enkel meer inzicht beginnen te krijgen in Whitneys persoonlijkheid. Ik begreep wat de filmmakers wilden meegeven over haar, en ik wilde haar verhaal ook zelf zo goed mogelijk vertellen.»
Wat moet het publiek dat naar deze film komt kijken onthouden over Whitney?
«Ik hoop dat het ons gelukt is om te tonen hoezeer ze met beide voeten op de grond stond. Ze had geen uitstaans met haar imago als diva. We hebben de neiging om beroemde en talentvolle mensen zo hoog op een voetstuk te plaatsen dat ze in wezen nooit aan onze verwachtingen kunnen beantwoorden. Ik zou het mooi vinden als het publiek een beetje medeleven kan krijgen, voor hun idolen en zelfs voor zichzelf.»
De film toont haar muziekcarrière en haar persoonlijke drama’s. Wat vond je zelf het moeilijkst om te spelen?
«Met voorsprong de emotionele scènes, zoals die met haar vriendin Robyn of met Bobby Brown en de rest van haar familie. Ook de scènes waar ze ouder is en haar stem schade heeft opgelopen. Ik wist niet hoe ik dat moest aanpakken. Ik heb mijn 30ste verjaardag gevierd tijdens de opnames. Ik moest dus iemand spelen die 20 jaar ouder was dan ik!» (lacht)
Tijdens de songs in de film horen we de stem van Whitney, maar blijkbaar heb je ook zelf moeten zingen. Waarom was dat?
«Toen ik de rol aanvaardde, wist ik niet dat we Whitney liedjes zouden zien zingen die nooit opgenomen zijn. Nu, ze is op dat moment jonger, dus je kunt stellen dat haar stem nog niet afgewerkt is. Haar stem is heel anders dan de mijne, maar het klopt dat ik al heel lang zing. En voor de scènes waar ik zing, heb ik me voorgehouden dat de emotie die ik uitstraalde belangrijker zou zijn dan de gelijkenis van onze stemmen. Ik heb niet geprobeerd om haar te imiteren.»
De film windt geen doekjes om het feit dat Whitney biseksueel was. Dat was niet zo lang geleden nochtans een publiek geheim.
«Dat kun je toch niet geloven? Niemand kon praten over haar relatie met Robyn, vooral Whitney niet. Ze waren vriendinnen, dat klopt, maar ze waren ook minnaars. Het was een complexe relatie die meer betekend heeft voor Whitney dan alle andere. Robyn is er altijd geweest voor haar, van het begin tot het einde. En die relatie werd beschadigd omdat ze vanwege Whitneys bekendheid taboe moest blijven. We konden deze film niet maken zonder het er onomwonden over te hebben. Het geeft een idee van hoe onze wereld geëvolueerd is, en ik ben heel blij dat we ons nooit hebben moeten afvragen of we dat deel van haar leven mochten aanraken.»
De film bevat veel concertscènes. Welke is jou in het bijzonder bijgebleven?
«Ik vond het geweldig om voor al die massa’s mensen op te treden. Maar de scène in Zuid-Afrika, waar Whitney ‘I Will Always Love You’ zingt om de vrijlating van Nelson Mandela te vieren, was toch bijzonder. Ik raad iedereen aan om dat concert op te zoeken op YouTube. Kippenvel verzekerd!»
‘I Wanna Dance with Somebody’ overspant een periode van meer dan 30 jaar. Welke retro-stijl vond je het plezierigst?
«Ik draag meer dan 400 verschillende outfits in de film. Echt! Ik heb me het meest geamuseerd met de scène waar we de videoclip van ‘I Wanna Dance With Somebody’ recreëren. Ik heb een zwak voor de jaren 1980.»
I Wanna Dance With Somebody *
Muzikale biopics voeren vaak dezelfde strofes en refreinen op: een enorm talent overwint tegenslag en schittert, wordt een idool dat de fans zowel beminnen als verslinden, en gaat finaal ten onder aan alcohol, drugs of ziekte. Maar of het nu gaat om de verdunde rebellie van Freddie Mercury in ‘Bohemian Rhapsody’ of de depressies van de King tijdens zijn verblijf in Las Vegas in ‘Elvis’, meestal heb je op zijn minst de wervelende songs van de artiest om het stof weg te blazen van dat klassieke verhaal. Dat is ook het geval in ‘I Wanna Dance with Somebody’, met concertscènes waarbij je moeilijk stil kunt blijven zitten. Daarmee hebben we echter meteen ook de grote troef van de film gehad, tenzij je fan bent van series als ‘The Young and the Restless’. Het is simpel: hoe meer drama’s Whitney Houston moet verwerken in haar leven, hoe kitscheriger de dialogen worden en hoe meer melodrama de kijker over zich heen krijgt. Wil je hetzelfde verhaal zien zonder misselijk te worden? Dan raden we liever Kevin Macdonalds uitstekende documentaire ‘Whitney’ aan.
‘I Wanna Dance with Somebody’ is momenteel in de zalen.