‘The Stranger’, tussen vriendschap, verraad en vergelding: «Toen dit script op papier stond, ben ik in het ziekenhuis beland»
Waarom vond je het beter om de waargebeurde misdaad te vermijden?
Thomas M. Wright: «Omdat ik het niet aankon om erover na te denken. De enige manier waarop ik dit verhaal kon vertellen, is door te zeggen dat er iets achter zit wat je niet onder woorden kunt brengen. De film kan het niet aan, ik kan het niet aan, en volgens mij zou het publiek het ook niet aankunnen. Het gaat om een vorm van geweld die we niet kunnen bevatten.»
Is dat ook de reden waarom je de naam van het slachtoffer veranderd hebt?
«Precies. En de reden waarom je het geweld nooit te zien krijgt. De enige keer dat het geweld aan bod komt, is tijdens de discussie dat het tijd is om tot de actie over te gaan. Ik zeg nooit wat er precies is gebeurd, maar ik hoop dat de kijker toch begrijpt wat er zich heeft afgespeeld.»
De moeilijkste rol was zeker voor Sean Harris, die briljant is als altijd. Hoe heb je met hem samengewerkt?
«Ik denk niet dat Sean al ooit zo diep in een personage gedoken is. Hij was er echt door getekend. Maar dat geldt ook voor Joel Edgerton en de andere hoofdacteurs. En eerlijk gezegd ook voor mezelf. Pas toen de film in première ging in Cannes lukte het ons om er afstand van te nemen.»
Waarom was de ervaring zo zwaar voor jou?
«Ik heb me zes maanden lang tien uur per dag in dit verhaal verdiept voordat ik een woord op papier schreef. Ik heb gepraat met allerlei mensen die dit soort dossiers en misdadigers onder handen nemen. Na die researchperiode heb ik op zes dagen tijd de eerste versie van het script neergeschreven. En daarna ben ik in het ziekenhuis beland met een longontsteking. Het was alsof het allemaal te veel was geworden voor mijn lichaam. Het onderwerp is nu eenmaal loodzwaar. ‘The Stranger’ is een extreem persoonlijke film voor mij. Ik ben heel blij dat het publiek hem nu eindelijk te zien krijgt.»
‘The Stranger’ speelt momenteel in de zalen.
‘The Stranger’ ****
Tijdens een busrit beginnen twee vreemden, Mark en Henry, met elkaar te praten. Uit die babbel groeit een vriendschap, en daar heeft vooral Henry nood aan. En dan neemt het verhaal een verontrustende wending. Vergeef me als ik me zo op de vlakte houd, maar hoe minder je afweet over het gespannen (en waargebeurde) Australische drama ‘The Stranger’, hoe meer het naar de keel grijpt. Uiteindelijk komt het neer op een simpel en wrang dilemma: wat als je een menselijk gezicht begint te zien bij iemand van wie je altijd hebt gedacht dat hij een monster was? Sterke acteurs, geweldige ambiance.