Hollywoodlegende Holly Hunter kiest voor indie cinema met 'The Big Sick'

Waarom wou je meewerken aan dit project?

Holly Hunter: "Ik ken Judd Apatow en Barry Mendel (de producers van de film) en ik hou van hun werk. Komedies zijn vaak wat infantiel, en die van Judd zijn daar geen uitzondering op (hij regisseerde bijvoorbeeld The 40-Year-Old Virgin). Maar ondanks die onnozele tienerkant hebben ze ook een heel volwassen aspect. Toen ik het scenario van ‘The Big Sick' las, was ik meteen overtuigd. Ik vond het anders dan alle andere komedies. Niet omdat het verhaal super origineel is, maar omdat ik voelde dat het intiem en oprecht was. Het is echt hún verhaal."

Je wordt aangetrokken door verhalen waarin mensen zichzelf in vraag stellen. Jouw personage moet in het begin niet veel hebben van Kumail, omdat hij de ex van haar dochter is. Daarna worden ze vrienden en uiteindelijk neemt ze het zelfs op voor hem.

"Ik vind het leuk als personages geleidelijk aan een andere kant van zichzelf onthullen. Als het personage dat je in het begin van de film leert kennen rijker is op het einde. Dat geldt voor alle personages van deze film. Het is een hele wereld die je leert kennen en appreciëren."

Judd Apatow, Kumail Nanjiani, Ray Romano… Ze komen allemaal uit de stand-up. Was er veel improvisatie op de set?

"Ja, Ray en Kumail hebben zo hun eigen manier van improviseren. Bij momenten gingen ze compleet live en begonnen ze minutenlang grappen te verzinnen. Er is wat in geknipt, maar de meeste zitten in de film. Michael Showalter (de regisseur) zei me vaak: ‘Zeg dat niet, maar eerder dit'. Het was leuk dat er zoveel flexibiliteit was."

Foto Impuls Pictures

Moeilijk om serieus te blijven zeker?

"Oh ja, het was echt hilarisch. Ray die een mop wil vertellen maar compleet de mist in gaat! Hij is zo grappig in het echte leven, maar kan echt geen mop vertellen." (lacht)

‘The Piano', ‘Crash, ‘Thirteen': je speelde mee in enkele grote films in de jaren 90 en werd meermaals genomineerd voor een Oscar. Nu balanceer je tussen blockbusters (‘Batman V Superman') en auteursfilms (‘Song to song' van Terrence Malick). Je kent Hollywood dus door en door. Wat is er nu moeilijker of makkelijker dan in jouw begindagen?

"Het is nu moeilijker voor mij omdat ik ouder ben. Er zijn minder interessante rollen voor vrouwen van mijn leeftijd. Da's ook een van de redenen waarom ik deze film gemaakt heb. Ik zou graag meer van die kansen krijgen. Daartegenover staat dat de filmbudgetten in Hollywood door het dak gaan. Er zijn nu veel meer films die beginnen met 150 miljoen dollar. En toch vind je elk jaar ongelofelijk knappe kleine films op de Oscars, zoals ‘Moonlight' (Oscar 2017 voor beste film). Er is dus nog een publiek voor zulke films. Het is alleen veel moeilijker geworden om die te maken."

Je hebt enorm veel rollen gespeeld. Kijk je daar nu anders op terug, naargelang hun succes?

"Da's een interessante vraag. Het is waar dat succes een enorm afrodisiacum is. Als je een film maakt die het goed doet, kan dat succes je herinneringen beïnvloeden. Maar ook als je op een geweldig leuke set staat met mensen die echte vrienden worden, en de film daarna volledig flopt, dan heeft dat een impact."

En omgekeerd, als je de opnames verschrikkelijk vond maar de film een kaskraker wordt?

"Toen ik in 1993 de Oscar voor beste actrice won met ‘The Piano' zei ik dat ik blij was een prijs te winnen voor een film waar ik van hou. Want ik ben er zeker van dat er acteurs zijn die een Oscar gewonnen hebben voor een film die ze niet graag gedraaid hebben. Dat moet raar zijn!"

Misschien vinden ze hem dan plots een pak leuker?

"Als je een Oscar wint? Ab-so-luut!" (lacht)

Elli Mastorou