Inside Out

Dinosaurussen worden in Hollywood met gemak weer tot leven gebracht, maar originele ideeën lijken stilaan met uitsterven bedreigd. Letterlijk elk groot kassucces van 2015 was tot nu toe een sequel, reboot, remake of stripverfilming. Is de verbeelding dan definitief aan het fossiliseren? Nee! Animatiestudio Pixar heeft de afgelopen jaren een reusachtig stuwbekken van creativiteit en fantasie laten vollopen, en opent nu in één genereuze zwaai de sluizen met ‘Inside Out': een waterval van kleuren, ideeën en emoties, en zonder enige twijfel een van de beste Pixarfilms ooit. Jawel, op het torenhoge niveau van ‘Up', ‘Wall-E' en ‘Toy Story'. Pete Docter (‘Up') en Ronnie Del Carmen nemen ons mee op een dolle achtbaanrit doorheen het hoofd van de elfjarige Riley. Wanneer zij met haar ouders naar de grote stad verhuist, verandert ze plots van een jolig meisje in een neerslachtige tiener. De vondst van deze prachtfilm bestaat erin dat we letterlijk in Rileys hersenpan kruipen om te bekijken wat er aan de hand is. Vijf emoties – verpersoonlijkt door koddige figuurtjes – strijden er om het commando: Angst, Woede, Afkeer, Plezier en Verdriet. Die laatste begint steeds meer haar (blauwe) stempel te drukken op Rileys gedachten, en dat vindt Plezier maar niets. ‘Inside Out' is een gedurfde, virtuoze en vaak hilarische visualisering van de manier waarop mensen denken, voelen en doen. Heerlijk herkenbaar voor volwassenen – dromen, oorwurmen en déjà vu's krijgen allemaal een geniale verklaring –, en kleurrijk genoeg om ook de allerkleinsten mee op sleeptouw te nemen. Maar ‘Inside Out' is veel meer dan knap entertainment: Docter en Del Carmen reiken kinderen een begrijpelijke, maar nooit simplistische handleiding bij hun emoties aan. Ze tonen dat droef zijn soms OK is, nodig zelfs. Dat je je na een potje huilen vaak beter voelt. Dat hebben wij tijdens het kijken dan ook aan den lijve ondervonden. Laat die dino's maar brullen, emoties zijn pas écht cool.

Aantal sterren: 5/5

(lt)