James Vincent McMorrow: "Het romantische beeld van songwriters klopt niet"

Met ‘Early In The Morning' – goed voor platina - en ‘Post Tropical' werd McMorrow een begrip in Ierland en ver daarbuiten. Hier is de man eerder een nobele onbekende, een gegeven dat hij snel wil veranderen.

"Ik zou dolgraag komen spelen in België: ik heb al heel wat goede dingen over jullie gehoord. Naar verluidt wordt er echt geluisterd naar songs en kan je je als artiest breekbaar opstellen tijdens een concert zonder je af te vragen of het geluid van de zaal de stillere passages op het podium zal overstemmen. (lachend) Ik heb ondertussen al heel wat van de wereld gezien, maar jouw land moet ik toch eens dringend kunnen afvinken."

Je hebt met ‘We Move' alvast een prima visitekaartje in handen. Productioneel bereik je hier een jonge generatie mee, terwijl je onderhuids het vakmanschap van een traditionele songschrijver hoort dat de oudere jongens kan bereiken.

"Ik ben blij dat je dat even aanhaalt. Daar is een zeer simpele verklaring voor. Ik heb altijd songs willen schrijven in de traditie van Neil Young, terwijl ik ze productioneel eerder wil laten klinken als iets dat door de handen van The Neptunes is gegaan. Ik ben nu midden de dertig. Je hebt dan een zekere maturiteit en kennis van je muziekgeschiedenis, maar je bent nog jong genoeg om verder te kijken dan een traditionele aanpak."

Had ‘We Move' anders geklonken zonder de samenwerking met bijvoorbeeld Nineteen85, de producer van Drake?

"Absoluut. Het is gewoon een samenloop van omstandigheden. Na twee albums was het duidelijk dat we een nieuwe weg moesten inslaan. Je wordt ouder en hopelijk ook beter als artiest. Dat proces moet te horen zijn in je muziek. Ik kreeg steeds meer de vraag om songs te schrijven voor andere artiesten, waaronder dus Rihanna. Nu moet je je daar niet al te veel van voorstellen. Je bent dan maar een kleine speler in een legertje songschrijvers. Je moet dus geluk hebben dat het management je uitkiest. Dat is bij mij niet gebeurd: geen enkel nummer wat ik voor Rihanna geschreven heb, is op haar plaat beland."

Je hebt het jezelf niet gemakkelijk gemaakt voor dit album.

"Dat mocht ook niet. Ik moest weg uit mijn comfortzone. ‘We move' gaat over onze mentale fragiliteit. Hoe we omgaan met onze angsten in een snel veranderende maatschappij en hoe we een plaats moeten vinden in de toekomst. Maar nooit zonder hoop. Ik wil ook dat de luisteraar mijn onzekerheid voelt in de songs. Mensen hebben vaak een romantisch beeld van de songschrijver die (lachend) ergens in een bos bomen knuffelt, naast een meer staat om in het verre niets te staren en 's avonds in een blokhut songs schrijft. Terwijl ik gewoon thuis zit en mezelf voortdurend moet overtuigen om mijn luie krent uit de zetel te schoppen."

Dirk Fryns

‘We Move' is uit bij Believe Recordings/Caroline