Na 'The Lobster' komt Yorgos Lanthimos opnieuw met een psychologische thriller

‘The Killing of a Sacred Deer' gaat over een man (Colin Farrell) die een moeilijke beslissing voor zijn gezin moet nemen. Hoe is het scenario ontstaan?

Yorgos Lanthimos: "Ik wou het idee van gerechtigheid en wraak verkennen. Mezelf in de plaats stellen van iemand die een probleem heeft dat hij niet kan oplossen. Da's een intrigerend gevoel."

Waarom is de held een chirurg?

"Omdat het de situatie nog complexer en ambiguer maakt. Hij is iemand die elke dag het leven van mensen in zijn handen heeft. Als er iets misgaat terwijl hij iemand probeert te redden, wie is dan verantwoordelijk? Is hij dan een goeie of een slechte dokter?"

Je werkte al met Colin Farrell in ‘The Lobster'. Zijn vrouw wordt nu gespeeld door Nicole Kidman. Hoe kwam zij aan boord?

"Nicole Kidman is wat mij betreft een van de grootste actrices van de hedendaagse cinema. Ik wist dat ze mijn werk kende en dat we elkaar waarderen. Ik heb haar vrij snel het scenario toegestuurd en ze heeft meteen toegehapt. Dat ging dus heel makkelijk!"

Je films worden vaak vergeleken met die van Michael Haneke…

"Ik hou van zijn werk. Dit jaar hebben we elkaar trouwens ontmoet in Cannes. (lacht) In 2009 zag ik hem ook al eens van ver (dat jaar won Haneke de Gouden Palm voor ‘The White Ribbon' en Lanthimos viel in de prijzen voor ‘Dogtooth', red.)."

Een verschil tussen jullie is dat hij nooit muziek gebruikt.

"Ik doe het ook pas sinds mijn vorige film, ‘The Lobster'. Tot dan vond ik dat muziek de impact van een scène of van de hele film reduceerde. Dat je veel ambiguer kon zijn in totale stilte. Maar sinds ‘The Lobster' ben ik aan het experimenteren, bijvoorbeeld door muziek en scènes te combineren die niet dezelfde sfeer hebben. Een vrolijk deuntje bij een scène die dat helemaal niet is. Met deze film ben ik daar verder mee gegaan."

In jouw films is het meest dramatische moment ook vaak het grappigste. Wek je graag innerlijke conflicten op bij de kijker?

"Ik weet niet waarom, maar ik vind die spanning interessant om te verkennen. Zelfs als kijker. Malaise, twijfel, niet weten of je moet huilen of lachen… Ik probeer altijd een evenwicht te behouden tussen humor en horror. Ofwel gebeurt er eerst iets tragisch en dan iets grappigs. Ofwel allebei tegelijk. Iedereen reageert anders, naargelang zijn persoonlijkheid."

Je films zijn doordrenkt van zwarte humor. Heb je grenzen? Of zoek je tegen elke prijs extremen op?

"Niet echt. Ik probeer gewoon een situatie te creëren die het personage onder grote druk zet. Want het is dan dat de menselijke aard naar boven komt. Het is eerder een kwestie van logica. Geen enkel onderwerp zou taboe mogen zijn. Ik vind dat je over alles een komedie – of een drama – kan maken. Zolang je maar open-minded blijft. Daarom leg ik mijn films ook niet graag uit. Wat telt, is dat de kijker vrij is om ervan te denken wat hij wilt. Ik wil geen lessen geven, maar gewoon tot nadenken stemmen."

We moeten het dus vooral niet te ver zoeken?

"Het stoort me niet dat mensen een betekenis proberen te vinden. Da's normaal. Ik maak films omdat ik me vragen stel en ik wil die nieuwsgierigheid delen. Het probleem is als ze me om antwoorden vragen, want die heb ik niet. (lacht) Ik denk trouwens niet dat er maar één juist antwoord is."

Dit is al je tweede buitenlandse film met internationale acteurs. Ga je ooit nog een film in Griekenland maken?

"Ik ben uit Griekenland vertrokken omdat ik absoluut op een andere manier films wou maken. Nu ik in het buitenland gewerkt heb, begrijp ik beter dat er ook voordelen zijn aan een land als Griekenland. Ik moet toegeven dat net dat gebrek aan structuur in de Griekse filmwereld en de algemene mentaliteit van het land een zekere vrijheid geven. Het soort vrijheid dat je niet vindt in een striktere, gestructureerdere omgeving waar iedereen precies doet wat moet. Maar daar staat dan weer een ander soort steun tegenover. Soit, terugkeren, waarom niet? Als het past bij een toekomstig scenario..."

Elli Mastorou