Review: The last guardian, een bijzondere ervaring

The Last Guardian is het sluitstuk van een trilogie die in 2001 bedacht werd door de Japanner Fumito Ueda. Meer dan tien jaar na de releases van Ico en Shadow of the Colossus op PlayStation 2 verschijnt The Last Guardian nu op PS4. Het verhaal ligt in dezelfde poëtische lijn van zijn voorgangers. Te midden van de ruïnes van een oude stad ontmoet een getatoeëerde jongeman een mysterieus wezen met de naam Trico. Dit pluimdier is een mix van een hond, een kat, een adelaar en een draak. Jij moet het beest temmen om uit het immense doolhof zien te geraken.

Trico

Je kan niet met het dier zelf spelen, maar zijn relatie met de jongen staat centraal in het avontuur. Om vooruit te geraken, moet je het verzorgen, voeden, aaien, begrijpen en dirigeren. In ruil brengt Trico je op onbereikbare plaatsen en schakelt hij je vijanden uit. Al is dat niet makkelijk, want hij heeft een heel wispelturig karakter. Bij momenten heb je zelfs zin om hem aan zijn trieste lot over te laten in de ruïnes van die oude beschaving. Maar dat is meteen ook de charme van dit avontuur. Trico is heel innemend en de vriendschap tussen de jongen en het beest bereikt een niveau dat we zelden zagen in videogames.

Een poëtisch moment

De game wisselt af tussen platform- en puzzelfases, maar zodra je begint te spelen merk je dat The Last Guardian verre van perfect is. En die foutjes riskeren sommige spelers af te schrikken. De gameplay is niet altijd even precies en het spel heeft vooral te lijden onder serieuze cameraproblemen. Zo is het bij momenten een echte marteling om op de rug van het beest te klimmen. En ook op grafisch vlak stelt The Last Guardian wat teleur. Het is misschien niet de knapste game van het jaar, maar vreemd genoeg legt hij de PS4 wel het vuur aan de schenen. Al verdwenen die kwaaltjes als sneeuw voor de zon toen we de game speelden op de nieuwe PS4 Pro.

Je hebt het begrepen, The Last Guardian is in de eerste plaats een game experience. Een game die niet voor iedereen is weggelegd en een stevige dosis geduld en toegeeflijkheid vergt. Maar wie er zich in vastbijt, wordt beloond met een intens, poëtisch avontuur van een vijftiental uur. Ondanks zijn gebreken een heel boeiende game. (tw)