Dit zijn onze favorieten op Dour
Bij de hiphop
Vorig weekend op Les Ardentes kregen we al heel wat te zien, maar de affiche van Dour is op het gebied van hiphop/rap veruit de meest verbazingwekkende, met veel ruimte voor nieuwigheden. Het Verenigd Koninkrijk is bijzonder goed vertegenwoordigd met twee veelbelovende artiesten: AJ Tracey in grimemodus en Loyle Carner met een zachter register.
Bij de vrouwen onderscheidt Kate Tempest (foto boven) zich met haar keiharde maatschappelijke spoken word. Ook Little Simz, die een mix van zang en rap brengt, is iemand om in de gaten te houden.
Uit de VS komen Jonwayne met zijn experimentele hiphop boordevol poëzie, Earl Sweatshirt, die ons met zijn claustrofobische stijl onderdompelt in de achterbuurten van Los Angeles, NAS (foto boven), die als een van de beste vertegenwoordigers van de East Coast de twintigste verjaardag van zijn album Illmatic komt vieren, Pusha T (foto onder), die met zijn zuivere gangstastijl een show zonder toegevingen komt geven en het New Yorkse duo The Underachievers, dat rap met een psychedelische toets brengt.
Bij de elektro
De elektro is een ander toponderdeel van het festival. We onderscheiden verschillende stijlen. Onze aandacht gaat uiteraard naar de duistere elektro met Trentemøller (foto onder), die teruggaat naar het coldwavetijdperk.
De Franse artiest Rone blaast iedereen weg met zijn hypnotiserende hoogdravende klanken. We halen de discoballen boven voor de spacedisco van Todd Terje (foto onder) en laten ze even hangen voor de swingende ritmes van Machinedrum, die glitchelektro met een vleugje hiphop brengt.
We zouden ze zelfs nog kunnen gebruiken voor de muziek van Møme, op de grens tussen elektro en dreampop. Voor The Gaslamp Killer gaan ze echter de kast in. De bijna sjamanistische sfeer komt volledig tot zijn recht in de duisternis. Ook de intense liveperformance van Lone, de slag in het gezicht van Crystal Castles (foto onder), het goddelijke minimalisme van Roman Flügel en de acid techno van Surgeon doen ons zin krijgen in meer.
Bij de rock
De woede die geuit wordt in de spoken word van de Britse band Sleaford Mods (foto onder) is strikt genomen geen rock maar pure punk zonder toegevingen. Om meteen te ontdekken, als dat nog niet gebeurd is. µ
De psychedelische rock van Temples (foto onder) bevindt zich in een compleet verschillend register en is misschien wel het beste van de voorbije twintig jaar in dat genre.
The Kills (foto onder) situeren zich daarentegen eerder in de roots- en garagecategorie, iets waar ze sinds 2003 goed in zijn. De jongeren van Strypes tonen ons dat ook 22-jarigen (de gemiddelde leeftijd van de bandleden) retro garagerock kunnen brengen met invloeden van rhythm and blues en van de ruwe energie van het uitgaansleven in de pubs.
De poprock van Circa Waves wordt weleens vergeleken met die van Strokes. Hun muziek is echter luchtiger. Luchtigheid vinden we niet echt terug in de breackcore van de Fransmannen van Igorrr, maar ze hebben wel humor. Met All Them Witches, een vierledige band uit Nashville, keren we tot slot terug naar het psychedelische, maar dan in de Tennesseeversie.
Bij de pop
Tot in 2005 was Blonde Redhead de favoriete groep van de studenten beeldende kunst. Sindsdien is de band een eerder poppy richting ingeslagen zonder de arty klanken met melancholische toetsen achterwege te laten. The Lemon Twigs (foto onder) toont ons met zijn kitschere maar toch zonnige stijl nog maar eens dat het mogelijk is om voluit voor retro te gaan en toch actueel te blijven.
Jagwar Ma (foto onder) zal met zijn muziek tussen elektropop en etnodance het publiek ongetwijfeld aan het dansen brengen. Shobaleader One, een band die onlangs een contract bij het label Warp ondertekende, brengt een gepantserde muziek met invloeden tussen synthpop, jazz en funk.
Tot slot hebben we aandacht voor Two Door Cinema Club (foto onder), die de ene single na de andere uitbrengt, en voor de Fransmannen van HER, die zich laten inspireren door soul.
Niet te missen
Dour is meer dan alleen een festival van nieuw talent met een handvol topartiesten. Er zijn ook grote namen die je absoluut gezien moet hebben en die keer op keer succesvol zijn. We wachten dus koortsachtig op Solange (Knowles, foto onder), de zus van Beyoncé die met haar album A Seat at the Table unanieme bijval oogstte.
Ook Die Antwoord (foto onder) is een band waar je niet omheen kan. De optredens zijn telkens duizelingwekkend.
We staan ook versteld van de liveoptredens van Justice (foto onder) en misschien nog meer na de vloedgolf van Vitalic, die meestal adembenemend is. Ook De la Soul, de gothfather van de jazzrap, en Phoenix, de Franse koning van de popmuziek, willen we absoluut niet missen. De kwaliteitsvolle en goed uitgewerkte nummers van Metronomy zijn als een verademing vooraleer je afsluit met de technobeats van de talentvolle Nina Kraviz.
