Last van de Pukkelpop-blues? Spoel ze weg met onze post-Pukkelpop-playlist
DE HOOGTEPUNTEN
Coely - ‘Don't care'
Dwaalt die Pukkelpop-kater na twee dagen nog altijd ergens rond in je kamer? Dan is dit nummer wellicht de ideale soundtrack om de dag door te komen. Op te zetten wanneer je alarm gaat, je ongeruste moeder belt of je baas je lastigvalt met een vervelende klus. De Antwerpse Coely zette op de eerste officieuze festivaldag de Dance Hall op stelten met hetzelfde gemak als waarmee jij en ik de tanden poetsen. Ons slaapgebrek begon hier aan z'n vierdaagse lijdensweg, en dat hadden we absoluut niet anders gewild.
Dua Lipa - ‘One kiss'
Ze was wat grieperig, leek bij tijden te playbacken en haalde lang niet alle noten die ze wel daadwerkelijk zong, maar dat kon eigenlijk niemand deren. Het publiek smulde van de beats, de verleidelijke danspassen én elkaar. Het nummer ‘One kiss' passeerde op de Main Stage maar liefst twee keer de revue: de eerste keer tijdens dit concert, de tweede keer om feestelijk doch kordaat het einde van het festival in te luiden tijdens het jaarlijkse vuurwerk. Tsja, aan alle liedjes… Al word je daar vandaag misschien liever niet aan herinnerd.
Trixie Whitley - ‘Heartbeat'
‘You ain't got nothing on me', zo klonk het bij Trixie Whitley in de Marquee. En ze had potverdorie overschot van gelijk: het hele concert lang bleven we ademloos (bij wijze van spreken, we leven nog) kijken naar de vocale bochten waarin de frêle zangeres zich schijnbaar moeiteloos leek te wringen. Het is dus reikhalzend uitkijken naar haar derde langspeler, waarvan ‘Heartbeat' de voorloper is.
Rhye - ‘The Fall'
Wanneer onbekende mannen in sjofele sweaters en met duidelijke sporen van zweet en drank ons met een hese stem smeken om een flinke portie liefde, dan zetten we het doorgaans op een rennen (zo zijn we nu eenmaal opgevoed). Niet zo wanneer de onbekende man in kwestie Mike Milosh heet, die in de Club een uitstekende versie van ‘The Fall' ten berde brengt. In dat geval draai je je om naar de persoon naast je, bekend of onbekend, en doe je wat die hese stem vraagt terwijl je op de achtergrond geniet van iets wat zich laat omschrijven als ‘bij de betere concerten van je leven'. Zo maak je bitterzoete herinneringen om op dagen als vandaag aan terug te denken.
Awesome tapes from Africa - ‘Take me high' (Umoja)
Hier zou ook Oscar and the Wolf of Arcade Fire kunnen staan, maar we hebben voor het atypische Awesome Tapes from Africa gekozen. De naar Ghana geëmmigreerde Amerikaan Brian Shimkovitz heeft een zwak voor Afrikaanse disco, soul en ethnopop, een passie die hij als DJ deelt onder de vlag van Awesome Tapes from Africa. Hij trakteert het publiek steevast op een reeks Afrikaanse klassiekers die totaal onbekend zijn in onze contreien. Een recept dat wonderwel werkt. Met zijn in euforie doordrenkte beats zorgde Shimkovitz met zijn eclectische set niet alleen voor de grootste verrassing van het festival, maar ook voor de meest ongedwongen sfeer. En dat is, wat ons betreft, nog altijd de essentie voor veel festivalgangers.
DE DIEPTEPUNTEN
N.E.R.D. - ‘Lemon'
Toen we een kwartier voor aanvang van het met stip aangeduide N.E.R.D.-concert hijgend aan het podium van de Main Stage arriveerden, vroegen we ons verbaasd af waar de rest van het publiek in godsnaam gebleven was. Stond de Main Stage niet duidelijk aangeduid op het plannetje? Hadden we ons van uur vergist? Niets bleek minder waar, de gemiddelde festivalganger is simpelweg niet meer geïnteresseerd in muzieklegendes uit de nillies. Het resultaat? Een matige set voor een mak publiek waarvan we vooral de teleurstelling en Pharrells gouden gebit zullen onthouden.
Imagine Dragons - ‘I don't know why'
Ook hier moesten we ons twee keer in de ogen wrijven. Waren dit The Chippendales of was dit Imagine Dragons? Imagine Dragons, zo bleek vrijwel meteen, al zijn we er nog niet uit of we daar zo blij om moesten zijn. De show bevatte alle typische popclichés (hitjes, een knappe frontman en een al even indrukwekkende entourage), maar miste de bezieling die het uitzinnige tienerpubliek vóór het podium wel vertoonde.
Maribou State - ‘Nervous Tics'
Drie jaar geleden werd Maribou State omschreven als veelbelovend, maar in de Castello liet het Britse duo zich eerder bestempelen als ‘vrijblijvend'. De tent was tamelijk vol en de sfeer was best aardig, maar het geheel te flets om te overtuigen. Jammer, want dit concert had weleens het perfecte visitekaartje kunnen zijn voor hun tweede plaat, die op 7 september uitkomt. Een gemiste kans.
Mare Hotterbeekx