Rock Werchter: Een zonovergoten rollercoaster van emoties
Vaststelling 1:De festivalganger van tegenwoordig is rotverwend
Lauw bier, een kreupele tent en slecht eten? Vroeger waren ze schering en inslag, nu lijken die drie zaken wel met uitsterven bedreigd. Een beetje festivalganger sipt tegenwoordig van dure gintonics uit een glas (!), slaapt lekker uit in de luxetenten van The Hive en verorbert 's middags een veganistische kebab. Met verse groenten, als het even kan.
Vaststelling 2: Saaie concerten bestaan niet meer
Eenzelfde evolutie voltrekt zich ook op muzikaal vlak. Geluidsproblemen, slechte bindteksten of een saaie podiumopstelling? Voltooid verleden tijd. Zo haalde Marshmellow rookpluimen, regenboogconfetti en vuurraketten uit de kast, terwijl Gorillaz goochelde met verbluffende visuele achtergrondeffecten en meerdere gastmuzikanten. Verveling? Daar was geen tijd voor. Behalve misschien tijdens het concert van The Script, dat tenenkrullend slecht was. Gelukkig leek het publiek vooraan dat niet te merken.
Vaststelling 3: Superfans bestaan gelukkig nog wel
Denk twee keer na voor je de jeugd van tegenwoordig van onverschilligheid beticht. Ze zijn – gelukkig – niet meer te zien op tv, maar superfans liggen voor het rapen op de Werchter-wei. Zo mochten de professionele Script-sceptici die zich waagden aan kritiek binnen het oorbereik van de hogergenoemde superfans, zich verwachten aan geroep, geschreeuw en zelfs een heus tranendal. Compleet gestoord of heel erg toegewijd: de grens is soms griezelig dun.
Vaststelling 4: Voetbal en muziek is een gouden combinatie
"Deze editie van Rock Werchter zal geen geschiedenis schrijven door z'n affiche, wel omwille van deze WK-match", aldus de profetische woorden van de voetbalfan die zich naast me op het verhoogje had geïnstalleerd. De keuze tussen Ben Howard, London Grammar en de Rode Duivels zou voor menig muziekfanaat hartverscheurend moeten zijn, maar was dat klaarblijkelijk niet: zowat de hele wei blies verzamelen voor het grote scherm achter North West Walls. Elke pas, elke fout en elke goal werd collectief afgekeurd of bejubeld. En toen de scheidsrechter het finale fluitsignaal gaf, maakte een ongezien massa-euforie zich meester van we wei. "Voetbal, dat is emotie." Nu snap ik eindelijk wat daarmee bedoeld wordt. Jammer wel voor de immer sympathieke Britten van London Grammar, die iets verder op de main een zo te horen uitstekend concert gaven voor anderhalve man en een paardenkop. Ze verdienden beter.
Vaststelling 5: Nostalgie werkt
Met Air Traffic, The Kooks en MGMT op de affiche werden de twentysomethings op de wei regelrecht naar terug naar zijn of haar jeugd gekatapulteerd. Dat is in dit geval voor de verandering géén slecht teken: op zonovergoten nostalgie staat duidelijk geen houdbaarheidsdatum, en hitjes als ‘Naive', ‘Electric Feel' en ‘Shooting star' smaken net als goede wijn beter met de jaren. Ondanks, of net dankzij die jeugdherinneringen.