«?Je wil de zorg in? Gewoon doen»

Inge Vanrompay

Leeftijd? 43

Studies? zorgkunde bij het OCMW

van Heusden-Zolder

Functie? thuisverzorgster

Bedrijf? Familiehulp

Inge Vanrompay durfde na 22 jaar werken in een beenhouwerij haar loopbaan om te gooien.

Wat houdt je job in?

Inge: «Vandaag help ik ouderen, psychisch zieken en hulpbehoevenden in het huishouden. Ik kook, was en strijk, doe boodschappen, zet het vuilnis buiten en doe een babbeltje met de mensen. Het is de job van mijn leven, waarin ik een intens contact heb met de mensen. Ik kan nog tijd voor hen maken.»

Wat vind je het leukste aan je job?

Inge: «Het is leuk dat ik zoveel voldoening en dankbaarheid van de mensen krijg, bijvoorbeeld omdat ik ervoor zorg dat ouderen langer in hun eigen huis kunnen blijven wonen.Tegelijkertijd werk ik nauwelijks in het weekend. Mijn werkrooster is perfect te combineren met het ploegenwerk van mijn man. En ik verdien vandaag niet minder met 28 uur werken dan voorheen met 35 uur.»

Hoe heb je je loopbaan omgegooid?

Inge: «Het was niet eenvoudig om van werk te veranderen. Ik werkte al 22 jaar in een beenhouwerij. Het was een veilige cocon...maar ik had tegelijkertijd te veel zin om naar de zorg over te stappen. In onderling overleg kon ik mijn job verlaten. Vervolgens begon ik aan de voltijdse opleiding Zorgkundige bij VDAB. Tijdens mijn stageperiode voelde ik het meest voor thuiszorg. Ik schreef drie werkgevers aan, ging op sollicitatiegesprek en kon drie weken later aan de slag bij het bedrijf van mijn stage.»

Wat raad je anderen aan?

Inge: «Durf te veranderen. Gewoon doen. Verzeker je wel van de steun van je partner en kinderen. Zonder lukt het niet. Het is een voltijdse opleiding van één jaar, waarnaast je bijvoorbeeld veel minder tijd hebt voor het huishouden. Qua inkomen moesten we minder inboeten. Omdat de verzorgende beroepen knelpuntfuncties zijn, was ik stempelgerechtigd tijdens de opleiding. Het was mooi meegenomen dat mijn tieners zagen dat je moet studeren om ergens te geraken. Dat maakte dat ze plots minder zeurden over hun eigen schoolwerk.»