De zoektocht naar geluk met Tommy Wieringa

De drie auteurs vertellen over de zoektocht van vluchtelingen naar betere oorden. Met ‘Problemski Hotel', ‘La superba' en ‘Dit zijn de namen' schreven ze alledrie een boek over het thema. Ook Thé Lau, die normaal zou hebben deelgenomen aan Saint Amour, betreedt het podium in zijn hoedanigheid van schrijver. Lau, die ongeneeslijk ziek is en door griep moest afhaken voor Saint Amour, schreef een nieuwe tekst speciaal voor deze tournee. Wieringa heeft ons alvast beloofd dat het vonken zal geven op het podium.

Staat u vaak op het podium?

«Vorig jaar heb ik het boekenweekgeschenk geschreven, zoals Dimitri Verhulst dit jaar. Toen heb ik een kleine maand elke avond onafgebroken op de planken gestaan. Daarna had ik er wel genoeg van. Vanaf dan heb ik eigenlijk alleen nog maar buitenlandse optredens gedaan in het kader van vertalingen van mijn werk. Dit is de eerste keer dat ik opnieuw in eigen land en in Vlaanderen op het podium sta. Ik probeer die optredens te beperken. Anders wordt het een deuntje, een riedel. Je mag ook niet onderschatten hoe vervelend het is om avond na avond naar jezelf te luisteren. Avond na avond dezelfde mopjes en dezelfde stem horen, dat is afschuwelijk. Maar als Behoud de Begeerte mij vraagt, zeg ik bijna altijd ja. Dat is altijd een genoegen.»

U schrijft over de moeizame tocht van vluchtelingen, hoe komt u bij dat thema?

«Wat mij aanvankelijk raakte was misschien niet zozeer het thema migratie, maar het lot van een groep vluchtelingen die weken over de Oekraïense steppe had gedwaald. Een jaar of tien geleden las ik daar een nieuwsbericht over in de krant. Dat indringende beeld van die mensen in de steppe liet me niet los. Dat is natuurlijk een luide echo van de exodus van de joden in de woestijn. Een roman is nooit maar één idee, het zijn er een paar, maar dat beeld was wel de kiem van het boek. Gaandeweg komen daar natuurlijk de maatschappelijke en sociale aspecten bij. Maar simpelweg het beeld van mensen ploeterend door een dorre woestenij, wat een oerbeeld is, dat was de aanzet voor het boek. Ik stel me voor dat de mensheid milennia lang zo geploeterd heeft.»

Heeft u veel research gedaan om u in die situatie te kunnen inleven?

«Ja, ik ben dol op research, op plannetjes maken om zo ver mogelijk weg te kunnen, zodat je ook eens achter je schrijftafel vandaan komt. Voor ‘Dit zijn de namen' heb ik een expeditie in de steppe van Oekraïne op touw gezet, waar ik gegidst werd door een kozak, Yevgeni, op zijn witte merrie. Samen zijn we een paar dagen te paard over de steppe getrokken. Nu zou dat daar niet meer gaan, je zou vermoedelijk door Russische tanks aan flarden geschoten worden. Dat was bij de stad Dnjepropetrovsk, wat nu conflictgebied is.»

Bent u momenteel aan nieuw werk bezig?

«Ik ben maandag begonnen aan een nieuwe roman.»

Kan u al een tip van de sluier oplichten?

«Kijk... Prediker heeft de meest wijze woorden ooit gesproken. Hij zei: ‘Wat er niet is, kan niet worden geteld.' Een roman die er nog niet is, daar kun je ook niet over praten. Als je vertelt waar het over gaat of wat het thema zal zijn, zijn dat al snel van die domme, loze woordjes. Dat klinkt altijd vervelend en banaal. Het gaat over het geheel, het gaat over hoe het uiteindelijk zijn vorm krijgt in de roman. Het ideetje vooraf is maar een aanleiding. Ik geloof niet dat ik één schrijver ken die daarover durft te praten, want dan schaamt ie zich meteen de ogen uit z'n kop en houdt ie het onmiddellijk voor gezien.»

De voorstelling ‘The Pursuit of Happiness' van Behoud de Begeerte tourt van 15 tot 26 maart door Vlaanderen.

door Jelle Mampaey