Axelle Red: "Ik had nooit durven dromen dat het zo vlot zou gaan"

Je vorige plaat ‘The Songs' was er een met allemaal akoestische versies van liedjes uit je eigen repertoire. De eerste single van ‘EXIL' is net het tegenovergestelde: splinternieuw en met electronica. Is dat een statement?

"Ik denk het wel, al is dat eerder onbewust. Met de vorige plaat zette ik een stapje terug, om nu dan twee stappen vooruit te kunnen zetten. Dat is ook de reden waarom je zo'n akoestische verzamelaar maakt: even terugblikken en dan weer lijnrecht vooruit. Hoe je nieuwe muziek brengt, hangt natuurlijk ook af van hoe de liedjes het best live klinken en welk evenwicht je met de band kan vinden."

"Je moet weten dat ik voor dit album net uit een tour van 200 akoestische concerten kwam en dat mijn hoofd eigenlijk helemaal niet naar een nieuwe plaat stond. Het zorgt altijd voor stress en kopzorgen, want hoe leuk de ervaringen met andere artiesten ook zijn, op een bepaald moment wordt het je altijd te veel. Deze keer heb ik dan ook aan mijn man en manager Filip gevraagd om de leiding te nemen."

Een van de producers van je nieuwe plaat is Dave Stewart van het legendarische Britse synthpopduo Eurythmics. Is hij een van de redenen dat er opnieuw electronica op ‘EXIL' te horen is?

"Nee, want Dave zit eigenlijk in een fase dat hij geen electronische muziek meer maakt. Ik wou met hem deze keer ook werken zoals vroeger: in een kleine studio waar je eerste opname bijna direct het eindproduct is. Ik wilde met hem terug naar de basis, wat experimenteren en het vooral gezellig houden."

In je single ‘Who's Gonna Help You' zing je ook opnieuw een stuk in het Engels. Was dat onder eigen impuls of is dat te danken aan de muzikanten met wie je mocht samenwerken?

"Het was de eerste keer dat ik zo vlot van taal heb kunnen wisselen op een nummer en de samenwerkingen zitten daar zeker voor iets tussen. Alle artiesten zaten op hetzelfde punt in hun carrière als ik en dat werkte echt. De connectie die ik met hen had, zorgde ervoor dat dit album er toch is gekomen. Ze gaven me zo veel inspiratie om teksten te schrijven. Ik had nooit durven dromen dat het zo vlot zou gaan allemaal."

Voor je vorige studioalbum ‘Rouge Ardent' haalde je inspiratie uit het boek ‘Into the Wild', waarin een man alles achterlaat om in de natuur te gaan leven. Was er op deze plaat ook zo'n bron waaruit je kon putten voor ideeën?

"'Into the Wild' hielp op ‘Rouge Ardent' vooral om een romantisch verhaal aan op te hangen. De romantiek waar ik graag over schrijf en zing, is die waarin iets fout loopt. Om het interessant te houden, moet er bijvoorbeeld iemand sterven of moet de liefde onbereikbaar zijn en dat kon ik niet uit dagelijks leven halen. Ik kan toch moeilijk mijn partner vermoorden, he? (lacht) Bij ‘Into the Wild' vond ik dat romantische en idealistische beeld en die lijn heb ik eigenlijk doorgetrokken op ‘EXIL'. De ‘geëxileerde' of de banneling is net zoals in dat boek iemand die zijn geluk elders moet zoeken."

Je zet je al jaren in voor goede doelen zoals bijvoorbeeld Unicef. Dringt dat engagement ook door in je muziek?

"Volledig. Ik geloof sterk in het goede. Als je dus bijvoorbeeld naar geluk zoekt, geloof ik niet dat je het enkel op het einde van de weg zal vinden. Het geluk vind je onderweg en dat kan zijn in de vorm van hulp aan anderen. Dat zijn thema's die je zeker kan terugvinden op platen van mij. Ik heb ook immense bewondering voor mensen die zich volledig geven om anderen te helpen. Dan kan ik alleen maar in het goede geloven."

Je engageert je al jaren voor verschillende organisaties, je bent juriste van opleidingen en je vader was vroeger schepen in Hasselt. Als ik je achtergrond bekijk verbaast het mij dat je nooit in de politiek bent gegaan.

"Daar heb ik dan weer de moed niet voor. Ik zou het niet aankunnen om constant en langs alle kanten stokken in de wielen te krijgen als ik iets wil uitvoeren. Hoe je ook soms aangevallen of afgebroken wordt, daar ben ik gewoon niet tegen opgewassen. Om die reden ben ik ook gestopt als jurylid van ‘The Voice'. Ik kan gewoon niet tegen mensen die de hele tijd hun gal spuwen. In de politiek is er denk ik ook geen plaats voor dromers, de realiteit is daar te hard."

Net 50 jaar geworden, 25 jaar carrière achter de rug en sinds 8 maart sta je naast artiesten als Will Tura en Toots Thielemans in de Eregalerij van Radio 2. Hoe ervaar jij dat, ouder worden?

"Die combinatie van 50 worden met de Eregalerij, mijn God, het lijkt alsof ik bijna dood ben (lacht). Maar eerlijk gezegd, voel ik me nog niet oud. Ik voel me zelfs nog een kind, zeker als ik goed gezind ben. Het zou ook ondankbaar zijn mocht ik me nu al oud voelen. Ik heb misschien nog een half leven voor mij en als ik dan nu al begin te klagen, kan ik beter gelijk mee stoppen. Zoals het laatste nummer op de plaat al zegt, le plus beau reste à venir."

Pieter Van der Elst