SOUNDCHECK. De 66-jarige Ierse songschrijver Luka Bloom maakte drie albums tijdens de lockdown: «Muzikanten gaan nooit met pensioen»

Luka Bloom: «De eerste lockdown maakte meteen duidelijk dat ik een hele periode niet meer live op een podium zou staan. Ik probeerde het dan maar via de digitale weg, maar nooit had ik het gevoel van echt te spelen. Het was een generische variant die het gevoel van een ruimte vol mensen nooit kon vervangen. Ik putte er geen voldoening uit en begon te twijfelen. Tot ik besefte dat het virus me een enorm cadeau had gedaan, namelijk tijd. Tijd om na te denken, tijd om te creëren en tijd om te dromen.»

Met ‘Bittersweet Crimson’ als eerste volwaardige worp.

«Klopt, en dat album heb ik vorig jaar ook al fysiek uitgebracht. De opnames waren al afgerond voor de eerste lockdown. Maar toen ze uitkwam, waren fysieke promoactiviteiten geen optie meer. Anno 2021 heb je natuurlijk talrijke streamingdiensten om die pijn te verzachten. Ik wilde daar niet in meegaan en besloot ‘Bittersweet Crimson’ enkel fysiek uit te brengen, of via een geregistreerde download.»

Voor alle duidelijkheid: je bent niet rabiaat anti-streaming?

«Nee en ik begrijp het promotionele nut ervan helemaal voor beginnende bands. Alleen gaat er veel te veel geld naar de streamingdiensten terwijl er zelfs live geen alternatief was en is om iets te verdienen. Wie dus 20 euro investeerde in dat album steunt niet alleen Luka Bloom, de man achter de songs en teksten, maar ook de technici, de muzikanten, de ontwerper van de hoes, de verdeler en zelfs de post- en bezorgingdiensten.»

Nu had je gelukkig al 21 platen onder eigen naam uitgebracht, waardoor je je die ‘luxe’ iets meer kan veroorloven dan een beginnende band of artiest.

«Volkomen gelijk, maar dat mocht me niet tegenhouden. Het was de duurste plaat die ik ooit had gemaakt en wilde dat toch terugverdienen. Ik had en heb mensen nodig die mijn website bezoeken. En na drie maanden was alles terugbetaald terwijl dat meestal twee of drie jaar duurt. Die steun en dat vertrouwen deed me deugd.»

Je was ooit getekend bij Warner, zeker in die tijd een zeer grote speler.

«Waardoor mijn platen wereldwijd werden verdeeld en ik overal kon spelen. Maar nu hebben platenfirma’s nog amper een uitgebreide promotionele afdeling. Elke muzikant is nu zijn of haar eigen muziekindustrie geworden. Iedereen is een kleine, zelfstandige ondernemer. En je moet goed oppassen, want je kan je leven lang verloren lopen in dat donkere konijnenhol van streaming en licenties. Ik heb met heel wat mensen samengewerkt en zie op Spotify platen die ik met anderen heb opgenomen op obscure labels verschijnen en daar zie je geen cent van. Ik wil daar ook geen energie aan besteden. Vandaar dat ik een keuze heb gemaakt die mijn geloof en goesting in muziek alleen maar versterkt.»

Waardoor we naadloos kunnen overgaan naar het tweede album ‘Live At The Roma’, opgenomen in het Antwerpse De Roma, november 2019.

(lachend) «Haast profetisch, niet? Drie maanden later was het afgelopen. Ik heb het genoegen gekend om de laatste veertig jaar overal ter wereld te spelen, maar nergens heb ik zo’n speciale connectie als met De Roma. De geschiedenis van het gebouw, een hele gemeenschap die er zijn handen onderzette, de atmosfeer die je beleeft van op het podium... Zelfs wanneer je ’s middags aankomt en ontvangen wordt als een vorst door heerlijk warme mensen en superlekker eten weet je dat niet meer beter wordt.»

Je had eerder al opnames gemaakt in De Roma, waarom zijn die nooit verschenen?

«Omdat ze niet goed genoeg klonken. Maar deze keer had niemand me iets verteld en wonderwel viel alles plots samen. Het laat ook de kracht van een man, zijn stem en zijn gitaar zien. (lachend) En gelukkig zijn er nog voldoende oren die een oudere man met zijn ervaring en verhalen verwelkomen.»

Je derde release is een ‘specialleke’: ‘Out Of The Blue’ is volledig instrumentaal.

«Een gevoel van droefheid, blues en bezorgdheid ligt hier aan de basis. Geen vrienden zien, twee goede vrienden verloren in augustus, geen familie zien, de afzondering... Het is echt een Covid-plaat geworden en mensen vroegen me al twintig jaar om dit te proberen. Met alle tijd die ik had, kon ik urenlang gitaar spelen en mijmerde ik ook over mijn kindertijd. Ik luisterde naar traditionele Ierse muziek, speelde die ook na en besefte opeens dat het zeer helend voor me werkte. Van daaruit ben ik beginnen schrijven en plots had ik voldoende geschreven voor een volwaardige plaat. Enkel muziek en geen woorden. En ze moest nog verschijnen voor de wereld weer helemaal opengaat, want je kan het bezwaarlijk als een feestalbum bestempelen.»

Je bent op 23 mei 66 jaar geworden met de trilogie als mooi geschenk aan jezelf. Het bewijst ook dat je verre van uitgezongen of gespeeld bent.

«Ik kan het nog steeds en wil het ook blijven kunnen naar de toekomst toe. Deze drie platen zijn of klinken ook zeer verschillend, maar het is en blijft Luka Bloom. In welke vorm dan ook en dat geeft me vertrouwen. Toegegeven, bepaalde songs kan ik niet meer brengen omdat ze te ver zijn afgedreven van wie ik nu ben. Maar er zijn er nog meer dan voldoende die wel overeind blijven. Nu probeer ik bijvoorbeeld wel al wat meer op mijn klassieke gitaar te spelen om nieuwe wegen af te tasten. Maar wanneer ik de steel-string-gitaar van het eerste uur weer in handen heb, komt er toch nog heel wat energie vrij. Dus ja, ik kijk er echt naar uit om weer live te kunnen spelen. En zoals je weet. Muzikanten gaan nooit met pensioen. (lachend) Je vindt ze eerder dood terug in een gure hotelkamer ergens in Nashville...»

Alle info over aankoop en concerten op www.lukabloom.com