SpotlightCultureMuziek

SOUNDCHECK. De melodieuze Schotten van Mogwai vieren hun 25ste verjaardag met 'As The Love Continues'

Sinds 1996 staan de Schotten van Mogwai te boek als een referentie in het postrockgenre. In de isolatie van de lockdown lossen ze hun tiende album, dat je andermaal meeneemt op een wonderbaarlijke auditieve trip. Want voor Stuart Braithwaite en zijn kompanen is muziek het ideale medium om de verbeelding de vrije loop te laten gaan. «We willen een stempel achterlaten op het leven van mensen.»
door
quentin.soenens
Leestijd 3 min.

Heren, Mogwai blaast 25 kaarsjes uit. Beginnen jullie het gewicht der jaren te voelen?

Stuart Braithwaite (foto tweede van rechts): «Nee, echt niet! Ik zie overal piepjonge bands verrijzen met gastjes van 21 en die herinneren me aan onszelf toen we begonnen, maar dat is een goede zaak. Om eerlijk te zijn: het doet gewoonweg deugd om te merken dat mensen onze muziek blijven beluisteren en er plezier in hebben.»

Welke plaats neemt dit album in in de bandgeschiedenis?

«Het is een belangrijke plaat, want hij is opgenomen in bijzondere omstandigheden. Het is een moeilijk proces geweest, en dus zal ik me dit album altijd blijven herinneren. Bovendien is dit onze tiende langspeler: dat is enorm! Er zijn niet veel bands die ik hoog heb zitten met tien platen achter hun naam. Of eerder: van de bands die ik apprecieer, hebben er heel weinig tien platen uitgebracht.» (lacht)

Welke invloed heeft de lockdown gehad op de creatie van het album?

«Een grote invloed, aangezien we elk apart aan de plaat hebben moeten schrijven. We namen fragmenten op, die we welk individueel inoefenden. Anderzijds is dit proces ook heilzaam geweest voor ons, want daardoor hadden we steeds perspectieven en nieuwe doelen in sombere tijden.»

Het album werd de wereld ingestuurd vergezeld van het bizarre zinnetje «To the bin my friend, tonight we vacate earth» («Naar de vuilnisbak mijn vriend, vanavond verlaten we de aarde»). Wat betekent dat?

«Een vriend van ons heeft deze zin uitgesproken toen hij diep aan het slapen was. Die woorden roepen een soort psychedelische eigenaardigheid op, die we graag willen uitdiepen in onze muziek. Die zin raakt kant noch wal, maar krijgt zo dus wel enige betekenis, in zekere zin.»

Op de plaat staat het nummer ‘It's what I do mum'. Was het moeilijk om de steun van jullie ouders te winnen toen jullie muziekcarrière van de grond kwam?

«Hoegenaamd niet, mijn ouders hebben me altijd onvoorwaardelijk gesteund. Ik denk dat de andere bandleden iets meer moeite hebben moeten doen, maar ook zij hebben hun ouders uiteindelijk over de streep getrokken. (lacht) De zolder van Martin heeft trouwens vaak dienstgedaan als repetitiekot. Dat was een grote gunst van zijn ouders, want we waren niet van de stilste.»

Is elke titel op de plaat een uitnodiging om je brein in reismodus te zetten?

«Ja, dat is de bedoeling. We zien muziek als een manier om aan de normaliteit te ontsnappen. Iedereen worstelt zich door deze escapade op zijn manier, in functie van zijn gevoeligheden. Dat maakt escapisme ook zo mooi. We maken onszelf graag wijs dat onze muziek de luisteraar doet reizen.»

Jullie krijgen regelmatig covers van jullie songs toegestuurd van fans, die vaak in schril contrast staan met het originele werk. Hoe verklaren jullie dat?

«Daar is geen uitleg voor. Iedereen benadert muziek op een persoonlijke manier, en dat maakt deze kunst zo magisch. Ik hou van dat contrast. Zonder die verschillende interpretaties zou muziek heel saai klinken. Uiteindelijk is het ons daarom te doen: een stempel achterlaten op het leven van mensen, en zodoende, hun leven misschien beter maken.»

‘As The Love Continues' verscheen op 19 februari bij PIAS.