SOUNDCHECK. De nieuwe langspeler van Nick Cave en Warren Ellis: een helend auditief medicijn in onzekere tijden

Een maand geleden beloofde Nick Cave op zijn Red Hand Files-platform de komst van een nieuwe plaat die hij omschreef als ‘wreed maar mooi en ingebed in een gemeenschappelijke catastrofe'. Cryptisch genoeg om bij weg te dromen…
door
quentin.soenens
Leestijd 3 min.

Al zijn het na meerdere luisterbeurten van ‘Carnage' duidelijk koortsdromen die de betekenis van de titel – ‘bloedbad' – van een boeiende, stevige muzikale fundering voorzien. De bloedende wonde van die gemeenschappelijke catastrofe die ons tot nader medisch wonder gegijzeld houdt, ettert bij momenten sterk in songs als ‘Old Time' of opener ‘Hand of God'. Als luisteraar wiebel je ongemakkelijk op je stoel wanneer je voor het eerst kennismaakt met een aantal songs, maar instinctief voel je dat ze ooit een comfortabele sofa ‘met weerhaken' kunnen worden.

Om maar te zwijgen over een nummer als ‘White Elephant' waarin de hallucinerende zanger zichzelf omschrijft als ‘a Boticelli Venus with a penis'. Enkel Nick Cave (foto rechts) komt zonder kleerscheuren uit zo'n zin gekropen. Maar iets later wandelt de rauwe werkelijkheid binnen, verwijzend naar de gewelddadige beerput die leidde tot Black Lives Matter. ‘I'll shoot you in the fucking face if you think of coming around here' zingt Cave, en zelden klonk hij zo verontrustend. Inclusief het gospelkoor dat op het einde in een onvervalste Engelse pubmodus een soort drinklied annex mantra aanheft ‘for a kingdom in the sky'.

Zalvende hand

Gelukkig is de zalvende hand van de meester nooit veraf, waardoor de balsem binnen handbereik is in wondermooie, emotioneel diep in het bot knagende songs als ‘Carnage', ‘Lavender Fields' of ‘Albuquerque'. Subtiele percussie, een uitgepuurd gitaarmotiefje en een refrein badend in een soort ‘larger than life'-melancholie maken van de titelsong een van de mooiste nummers die Cave ooit geschreven heeft.

Cave verwijst doorheen het album ook regelmatig naar Het Grote Onbekende dat steeds dichterbij komt. Luister maar naar ‘Old Time' en de hint ‘wherever you are darling, I'm not that far behind'. Al voel je meteen dat Cave nog heel wat creatieve aardse plannen heeft voor er van een vader-zoon-reünie kan gesproken worden.

Het verlangen naar een ‘kingdom in the sky' kom je opnieuw tegen in ‘Lavender Fields', waarin Cave zingeving zoekt op het pad dat hij momenteel bewandelt. Maar die verwijzing naar dat hemelse koninkrijk is er ook al op opener ‘Hand of God' waarin hij zijn voorliefde voor Het Oude Testament eens te meer de vrije teugels geeft. En dan is er nog ‘Albuquerque' waarin piano en strijkers Tom Waits-gewijs een klassiek balladgevoel oproepen terwijl hij zachtjes zijn geliefde aanspreekt met de woorden ‘We won't get anywhere, anytime this year, darling'. Er zijn nog wel meer tekstuele verwijzingen naar de actualiteit zoals de beelden in ‘White Elephant' van een betoger op de nek van een stambeeld dat daarna in de zee wordt gekieperd. En zo speelt het hele album met zowel de grauwe, donkere realiteit als de hoop op verlossing en algemene verbondenheid. Metaforische woede met Cave die zijn ‘wapen' uithaalt en ‘olifantentranen' afschiet op een plejade van doelen krijg je er gratis bij.

Hongerige jachthond

Violist/klankalchemist Warren Ellis (links) en Cave werkten voor het eerst samen in 1993, toen Ellis viool speelde op ‘Let Love In'. Niet veel later werd hij een vaste ‘Bad Seed' en door de jaren heen is hij uitgegroeid tot de ‘real right hand' van Cave. Ellis was mee de stuwende kracht achter Grinderman in 2006 en staat steevast naast Cave op de credits van soundtracks zoals ‘Loin des hommes', ‘Windriver', ‘The Proposition' of ‘The Assasination of Jesse James by the Coward Robert Ford'. Maar het is wel de eerste keer dat ze als duo een volledig studioalbum opnamen. Ellis verkeert momenteel op de piek van zijn creatieve kunnen. Gezocht door God en klein Pierke, maar trouw aan de zijde van zijn bloedbroeder. Als een hongerige jachthond bijt hij zich vast in de woordenstroom van een compulsief schrijvende Cave en lost hij pas wanneer zijn viool, pulserende elektronica of weidse strijkers het terrein met een specifiek geurtje hebben afgebakend.

'Carnage' is een acht nummers en veertig minuten helend auditief medicijn in onzekere tijden. Verplichte vaccinatie!

‘Carnage' ***** is uit op alle digitale platforms – vinyl/cd in mei.