SOUNDCHECK. Ruben Block gaat solo: «Elke dag door het leven proberen te spartelen zit ingebakken in onze overlevingsdrang»
Een soloplaat van Ruben Block, de charismatische frontman van de Antwerpse rockband Triggerfinger: het leek in de sterren geschreven. Op zijn 51ste waagt de rockvedette nu de stap. Daarvoor ging hij in zee met grootheden uit de muziekwereld. Zoals de Amerikaan Mitchell Froom, toetsenist van Crowded House en producer van onder meer Elvis Costello, Suzanne Vega, Paul McCartney, Sheryl Crow en - jawel - Triggerfinger. De soloplaat werd gemixt door de met meerdere Grammy’s bekroonde Tchad Blake, die een indrukwekkend cv kan voorleggen waarop samenwerkingen prijken met o.a. The Black Keys, Arctic Monkeys, Tom Waits, U2 en Pearl Jam. Expertise en muzikaal talent in overvloed dus. Het resultaat kon niet anders dan bekoren.
Dag Ruben! Je debuutalbum werd ‘Looking To Glide’ gedoopt: kan je die titel toelichten?
Ruben Block: «Soms ontstaan titels organisch. De ingrediënten sijpelden druppelsgewijs in het project. Op een bepaald moment waren Mitchell en ik de overgang tussen twee stukken van een song aan het bespreken. Toen kwamen we tot de vaststelling dat het ene gedeelte heel cool in het andere gedeelte ‘gleed’. Ik heb die uitspraak toen meteen opgeschreven. Die filosofie zit volgens mij ook in onze menselijke ‘overlevingsdrang’ ingebakken – misschien zelfs onbewust. Elke dag door het leven proberen te spartelen, op een zo aangename manier mogelijk. Da’s een andere verklaring voor de titel.»
«Tijdens het creatieproces ontstaat er soms vanzelf een thema door het spelen met taal. Alhoewel het geen overheersend thema is, zijn er hier en daar toch wat existentiele vraagstellingen ingeslopen denk ik. Zoals de titelsong ‘Looking To Glide’ of bij ‘That’s Just The Way’ bijvoorbeeld waar ik speel met de contradictie van de zin ‘het is nu eenmaal zo’ wat bevrijding of ontspanning kan brengen maar anderzijds kunnen we onder diezelfde noemer de meest groteske, vieze dingen uit onze samenleving parkeren.»
Je bent 51 en lanceert nu pas je eerste soloplaat. Heb je altijd al op een soloalbum zitten broeden?
«Dat idee leefde al een tijdje in mijn hoofd. Bij het schrijven voor Triggerfinger zette ik soms bepaalde songs met potentieel op papier, maar bleek dat dat materiaal gewoon niet paste binnen de dynamiek van de band. Op zo’n momenten speelde ik met het idee om solo te gaan. In september 2019 waren we sowieso al van plan om Triggerfinger een jaar of twee op een lager pitje te zetten, zodat elk bandlid zich op andere projecten zou kunnen storten. Achteraf bleek die timing goed uit te komen, want een paar maanden later zat de cultuursector toch op slot.»
De plaat werd opgenomen over een periode van vier jaar: da’s een hele poos.
«Ik wou sowieso mijn tijd nemen om op zoek te gaan naar mijn eigen sound. Bovendien was ik in het begin van het maakproces nog aan het spelen met Triggerfinger, terwijl Mitchell met andere producties bezig was. We zagen elkaar twee keer per jaar en werkten dan twee weken intensief samen, waarna ieder weer zijn eigen weg ging. Tot corona roet in het eten kwam gooien en ik niet meer in Los Angeles geraakte. Gevolg: onze releaseplanning moest worden verschoven. Normaal moest het in twee jaar afgerond zijn, maar het is vier jaar geworden. Maar mij hoor je niet klagen.» «Toen ik tijdens de pandemie niet meer naar Mitchell kon, besefte ik pas hoeveel vooruitgang we boekten als we samen aan het project werkten. De plaat mag dan wel een soloalbum heten, het is de vrucht van het gezamenlijke werk van Mitchell en ik. Het is samen geschreven, ingespeeld, opgenomen en geproducet. De term ‘duoplaat’ zou dan ook toepasselijker zijn.»
Je verscheen begin dit jaar voor het eerst als acteur op het tv-scherm in de Streamz-serie ‘Billie vs Benjamin’, die nu ook op VTM loopt. Waarom die stap?
«Ik kreeg dat voorstel van Tim Van Aelst, de bedenker van de reeks, in volle coronapandemie. We kennen elkaar al een tijdje. Ik heb die vraag om te acteren al een paar keer gehad in het verleden, maar hield telkens de boot af omdat mijn agenda het niet toeliet. Deze keer kwam het als een geschenk uit de hemel, omdat ik niets om handen had. Plus: het personage sprak mij aan. Een uitzonderlijk figuur in de rol van alwetende verteller. Dat zag ik wel zitten.»
Zullen we jou in de toekomst nog vaker op het scherm zien?
«We zullen zien. Alles hangt af van welke voorstellen ik voorgeschoteld krijg.» (
‘Looking To Glide’ is uit bij [PIAS]. Zaterdag stelt Ruben Block zijn soloplaat voor in de Handelsbeurs in Gent.