SOUNDCHECK. Sylvie Kreusch is openhartig op autobiografische debuutplaat: «Dit album heeft mij het geld voor een psycholoog uitgespaard»

Dag Sylvie. Je doopte je debuutplaat ‘Montbray’. Vertel.

Sylvie Kreusch: «Montbray is een klein dorpje in Normandië in Frankrijk, waar het gros van de plaat geschreven is; een godvergeten gat dat niets meer voorstelt dan een kerkhof en een gemeentehuis. De titel voelde aan als een logische keuze, omdat die plek veel invloed gehad heeft op de nummers. Ik vond het mooi om van zo’n nietszeggend gehucht de titel van mijn plaat te maken.»

«Voor mij persoonlijk was het nodig om eens weg te zijn van de waan van de dag en daar alles op een rijtje te zetten. Ik heb de plaat vorige zomer geschreven, toen ik door de coronapandemie voor het eerst in mijn leven geen verplichtingen had en drie maanden weg kon zijn. Het was geen eenzaam isolement, want ik heb daar in Normandië een soort van community gestart: mijn beste vrienden verbleven er ook. Ik ben wel een paar keer naar België teruggekeerd, om een videoclip te shooten of zo.»

Is er een rode draad doorheen de plaat?

«De fases van rouwverwerking. Het is een break-up-plaat, met al het kwade en ook het goede dat uit een relatiebreuk voortvloeit. Want een breuk hoeft niet alleen negatief te zijn. Zo is ‘Walk Walk’ het meest positieve nummer dat ik ooit heb geschreven, over het moment dat je alles achter je kan laten, in het reine komt met jezelf en trots bent over wie je bent geworden.»

«‘Montbray’ is een autobiografisch werk, over de eerste keer dat een lange relatie op een heel heftige manier eindigde. Het is een heel persoonlijk en therapeutisch album geworden. Laten we zeggen dat de plaat mij het geld voor een psycholoog heeft uitgespaard.» (lacht)

In een interview met de Nederlandse omroep VPRO afgelopen zomer blikte je terug op je tijd bij Soldier’s Heart en liet je je ontvallen dat, en ik citeer, «In de band zitten te veel als op school zitten voelde.» Voel je je nu als soloartiest helemaal bevrijd?

«Sowieso. Ik moest solo gaan om te groeien als artiest. Ik ben iemand die redelijk volgzaam is, waardoor ik minder snel zal uitblinken. Ik verschiet er nog steeds van hoe mijn entourage altijd eerst goedkeuring vraagt aan mij, omdat ik nu de ‘baas’ ben.»

In datzelfde interview zei je ook dat mensen je nu serieus nemen als muzikant. Had je het gevoel dat je daarvoor niet serieus genomen werd?

«Ja, of misschien nam ik mezelf niet serieus. Ik ben op heel jonge leeftijd benaderd met de vraag of ik zangeres wou worden. Toen lag de nadruk eerder op mijn uitstraling en podiumpresence. ‘Wij, mannen, zullen wel zorgen dat er liedjes zijn voor jou’, zo was het idee. Ik weet van mezelf dat ik niet de meest technische zangeres ben. Mijn aantrekkingskracht ligt eerder in mijn stemkleur en het verhaal. Mocht ik auditie doen voor een musical of ‘X Factor’ zou ik er direct uit liggen.» (lacht)

«Ik heb lang niet gedurfd om de stap als soloartieste te wagen omdat ik bang was om mezelf teleur te stellen. Maarten (Devoldere, nvdr.) van Balthazar heeft me begeleid en gesteund in die keuze: hij vond mijn solonummers meteen supergoed, en dat gaf me energie en zelfvertrouwen.»

Tot slot: in je muziek en je videoclips waart vaak een sensuele doch melancholische sfeer. Waarom kies je bewust voor die sfeerzetting?

«Da’s deels een rolletje en deels mezelf, maar dan uitvergroot. Op een meer theatrale manier. Het is een expressievorm waarbij ik mij als vrouw zelfzeker voel.»

‘Montbray’ verschijnt volgende week vrijdag. Op 27 november treedt Sylvie Kreusch op in muziekcentrum VOLTA in Brussel.