Aboubakr Bensaihi: "Een carrière als acteur is altijd al mijn grote droom geweest"

ls geboren en getogen Molenbekenaar wist Aboubakr Bensaihi zijn rauwe Romeo-personage in ‘Black' waarheidsgetrouw en met veel bevlogenheid neer te zetten. Nochtans had de jonge acteur geen enkele ervaring noch scholing: regisseursduo Adil El Arbi en Bilall Fallah hebben hem van de schoolbanken geplukt. En voor Aboubakr goed en wel kon beseffen dat zijn jongensdroom werkelijk werd, stond hij op de rode loper van Film Fest Gent. “Het was mijn eerste festival, dus ik zal het nooit vergeten. Alles ging heel snel: we werden warm verwelkomd in het hotel, trokken chique kledij aan en sprongen in de auto naar de cinema om ‘Black' te introduceren”, zo herinnert Bensaihi zich. “Na het vragenuurtje met het publiek en de interviews met de media mochten we naar de afterparty. Daar heb ik met belangrijke mensen kunnen netwerken, maar ook veel plezier gemaakt en gedronken – fruitsap, want ik drink geen alcohol.” (lacht)

Ook dit jaar tekent Bensaihi present op het filmfestival van Gent. “Ik ben uitgenodigd voor de opening. Eerst ga ik naar ‘I, Daniel Blake' van Ken Loach kijken en daarna wil ik met regisseurs praten, zodat ze mij niet vergeten.”

Het voorbije jaar heeft Bensaihi niet stilgezeten. Zo heeft hij in kortfilms gespeeld, videoclips gemaakt en opgetreden in de Ancienne Belgique met zijn muziekgroep Sosa Gang. “Na ‘Black' werd het heel moeilijk om mijn projecten nog te combineren met mijn schoolwerk”, zegt Bensaihi. “Ik dacht dat ik het aankon, maar ik had geen leven meer. Na het filmfestival in Amsterdam, bijvoorbeeld, moest ik om zeven uur 's morgens de trein nemen om op tijd op school te zijn in Brussel. Ik ben toen niet naar school gegaan. Nu zijn de problemen gelukkig achter de rug en ben ik bezig met mijn middenjury.”

Bensaihi wil al zijn energie aan zijn prille acteercarrière spenderen. “In een film spelen was altijd mijn grote droom, maar dat leek mij zo onbereikbaar dat ik die droom al bijna was vergeten. Toen kwam ‘Black'.” Net als zijn regisseurs El Arbi en Fallah ziet hij het groots. “Momenteel ben ik bezig met een filmproject waarover ik niets mag verklappen. Eerst ga ik mij hier in België opwerken, en daarna wil ik naar Frankrijk, omdat ze daar heel sterke films maken. Aangezien ik Frans spreek, denk ik dat ik daar een grotere carrière kan opbouwen dan hier. En dan de American dream achterna.” (lacht)

Aboubakr Bensaihi in vijf films

La Haine

(1995, Mathieu Kassovitz)

“Deze Franse zwart-witfilm over een verwonde Arabische jongen uit de Parijse banlieue is niet alleen een klassieker, de film heeft ook een persoonlijke betekenis voor mij. Hoofdacteur Saïd Taghmaoui - net als ik van Marokkaanse afkomst - is mijn voorbeeld. Dankzij hem durf ik groot te dromen: het is niet omdat je eens de stoute Marokkaan hebt gespeeld dat je daarna geen carrière kunt opbouwen in Hollywood.”

Cidade de Deus

(2002, Fernando Meirelles en Kátia Lund)

“Dit Braziliaanse misdaaddrama heeft mij echt getekend. In de film spelen acteurs die van straat geplukt zijn, en een jaar lang hebben gewerkt om hun doel te realiseren. Daarin zijn ze ook geslaagd: zonder enige ervaring hebben ze een fantastische film gemaakt. Dat is herkenbaar voor mij, want Adil en Bilall hebben mij op school gevraagd of ik wilde deelnemen aan hun castingsaudities. Voor ik het wist, had ik de hoofdrol.”

The Revenant

(2015, Alejandro González Iñárritu)

“Het werk van de DOP (director of photography, nvdr.) in deze Amerikaanse biografische western is om je vingers bij af te likken. Woorden schieten mij tekort om te beschrijven hoe fantastisch ik de beelden van Emmanuel Lubezki vind: zijn cinematografie is gewoon de shit.”

The Wolf of Wall Street

(2013, regisseur Martin Scorsese)

“Het spel van Leonardo DiCaprio in deze Amerikaanse misdaadkomedie is niet te evenaren: hij is de beste. Met ‘The Revenant' heeft hij eindelijk een Oscar gewonnen, maar voor ‘The Wolf of Wall Street' verdiende hij er al minstens zeven. Ik kijk naar alle films waarin hij meespeelt om hem minutieus te observeren en van hem te leren.”

The Green Mile

(1999, Frank Darabont)

“Dit Amerikaans drama heb ik al zeker vijf keer gezien, omdat het verhaal zo ontroerend is. Ook het personage van de zwarte man vind ik prachtig: zijn grote gestalte, zijn onschuld, en zijn bovennatuurlijke, genezende krachten. Iedereen is bang van zijn uiterlijk, maar vanbinnen is hij te lief voor deze wereld.”

Door Charlotte De Corte