Afscheidsviering Marieke Vervoort eindigt met luid applaus
Vrienden en familie hebben in Schaffen, deelgemeente van Diest, afscheid genomen van de vorige week overleden Marieke Vervoort. Het werd een door de paralympisch kampioene zelf georkestreerde afscheidsviering, met een traan, maar ook met een lach en zelfs een mop. De plechtigheid vond plaats in een feestzaal, waar men eerder een trouwpartij zou verwachten. "Omdat ik daar veel leuke momenten beleefde was het mijn wens om daar afscheid te nemen van iedereen die ik lief had", verklaarde Vervoort haar keuze. Ze had ook voor een opvallend rode kist gekozen, haar lievelingskleur. Dat rood kwam terug in haar rouwprentje met de tekst. "Geef mij een welgemeende knuffel en ik ben de rijkste mens ter wereld". "Rood" van Marco Borsato mocht evenmin ontbreken.
Het afscheid gebeurde in besloten kring, maar "Wielemie" was binnen en buiten de sportwereld alom geliefd en die besloten kring bestond toch al snel uit zo'n 250 personen. Onder hen Tom Boonen, Svetlana Bolshakova, Gella Vandecaveye, Meyrem Almaci, Michel Van Den Brande en Eric Goens. Guy Swinnen, Stan Van Samang, Kathleen Vandenhoudt en Keruna brachten live muziek. Goede vriend en televisiemaker Tom Waes kon er niet bij zijn, maar vertelde in een videoboodschap vanuit Hongkong op vraag van Vervoort "de mop van de aap en de leeuwin".
De sportcarrière van Vervoort werd uitgebreid onder de loep genomen. De 40-jaar geworden atlete werd twee keer wereldkampioene paratriatlon en stortte zich nadien op de rolstoelatletiek. In 2012 veroverde ze op de Paralymische Spelen in Londen goud op de 100 en zilver op de 200 meter. Vier jaar later werd het in Rio de Janeiro zilver op de 400 en brons op de 100 meter. Van het WK in 2015 in Doha nam ze drie keer goud (100, 200 en 400 meter) mee naar huis.
Niet alleen in sport blonk Vervoort uit. "Ze haalde ook goud in de vriendschap", klonk het. "Met haar doorzettingsvermogen en eeuwig optimisme was ze een inspiratiebron voor velen." "Iedereen sterft, maar niet iedereen durft te leven. Zij deed dat voluit", vatte haar mental coach en "sportmeter" Lieve Bullens het samen.
"Mijn oudste dochter was een speciale" vertelde Jos Vervoort. "Blijkbaar had ze maar veertig jaar nodig om de wereld te inspireren. Al haar dromen werden aan diggelen geslagen, maar telkens vond ze nieuwe uitdagingen. Ze werd het rolmodel voor sportmensen met een handicap en doorbrak later ook nog eens een taboe door euthanasie een gezicht te geven. Mijn dochter had ook het talent om perfect met de media om te gaan. Ze was altijd eerlijk en openhartig, had geen geheimen, voor niemand. Haar hart lag op haar tong. Dat is wat de mensen apprecieerden. De Nederlandse taal heeft ze ook nog verrijkt. 'Een Dafalganneke drinken' komt wellicht ooit wel in de Dikke Van Dale."
Op het einde van haar viering kreeg Vervoort een luid applaus en minutenlange staande ovatie. Dat herhaalde zich nog eens toen de kist naar buiten gedragen werd.
bron: Belga