Arsenal: "Muziek maken is soms een strijd"

Toen het duo in 2014 hun laatste plaat afrondde, kreeg het werk niet toevallig de titel ‘Furu'. Dat is het Japanse woord voor vallen, een vrij accurate beschrijving van de groep op dat moment. Het vat met inspiratie was leeg, de goesting om muziek te maken was weg en ook het leven zelf had aan glans verloren.

«Na ‘Furu' hadden we echt het gevoel dat het op was. Vijftien jaar hebben we op min of meer dezelfde manier muziek gemaakt met min of meer dezelfde mensen. Het is niet evident om dan het roer om te gooien, ook al beseften we zelf dat dat heel hard nodig was. Muziek maken was na ‘Furu' een gevecht geworden en ook tussen ons zat er een haar in de boter. Eigenlijk hadden we niet verwacht dat we nog ooit samen een plaat zouden maken», steekt Hendrik Willemyns (foto links) van wal.

Waar liep het dan precies mis?

Willemyns: «We wisten niet goed welke kant we uit wilden. Ergens is het verleidelijk om gewoon hetzelfde te doen als anders, want dat willen de fans graag. Maar als je dat dan effectief doet, besef je al snel dat je een shitplaat aan het maken bent.» (lacht)

John Roan (rechts): «Enerzijds wil je je je verliezen in de wildernis, anderzijds wil je gewoon thuis blijven. Geen van beide opties is perfect.»

Willemyns: «We kwamen voortdurend op dezelfde, platgetreden paden uit. We hadden wel ideeën, maar die waren altijd nét niet goed genoeg. Vergelijk het een beetje met seks waarbij je nooit klaarkomt. Soms kan dat tof zijn, maar op den duur is dat toch een tikje frustrerend.»

Roan: «En de seks zelf was ook niet meer goed.»

Als ik afga op ‘The Rush of Shaking Shoulders' is dat probleem intussen van de baan.

Willemyns: «Ja, en daar heeft die reis naar Nigeria ontzettend bij geholpen. Opeens hadden we nieuwe input, konden we elkaar als muzikant opnieuw ontdekken. Dat was exact wat we nodig hadden. Dat werkt trouwens niet alleen voor muzikanten zo, ook voor koppels kan zo'n reis wonderen doen. Plots zie je elkaar – ook letterlijk – in een ander daglicht.»

Waarom zijn jullie precies naar Nigeria getrokken?

Willemyns: «Nigeria is een heel heftig land, het is een plek die je niet koud kan laten. We waren er al eerder met z'n tweetjes geweest voor een Canvas-programma over wereldliteratuur. Dat bezoek was ons bijgebleven. Nigerianen zijn heel directe en aanwezige mensen die zich niet op de achtergrond houden. Ik denk dat je dat ook hoort op onze plaat.»

Roan: «Ik stond eigenlijk echt niet te springen om terug te keren naar Nigeria. Gelukkig hadden we een goede reden. (lacht) We hadden daar de vorige keer onprettige dingen mee gemaakt en voelden ons niet overal even veilig. Nu is de situatie al pakken beter.»

Jullie hebben ook samengewerkt met Nigeriaanse muzikanten. Hoe is dat verlopen?

Willemyns: «Ongelofelijk. Ze begrepen exact wat wij wilden en behandelden onze muziek alsof het die van hen was. Elke dag spraken we om 9 uur af in de studio, waren we iets te laat, dan kregen we geheid telefoon van Edoato, de bandleader, om te vragen waar we bleven. Dat druist in tegen wat we hadden verwacht.» (lacht)

In het nummer ‘Jellyfish' zing je ook ‘The Power is all around, I can feel it everywhere'. Dat klinkt bijna godsdienstig.

Willemyns: «Die lyrics gaan eigenlijk over het mysterie van het leven en de momenten waarop je de schoonheid ervan niet meer kan zien omdat je in een soort depressie zit. Het is een beetje te vergelijken met een astronaut die langzaam van zijn ruimteschip wegdrijft. Hij is verloren, maar als hij rond zich kijkt, ziet hij de wonderen van het heelal.»

Is dat de midlife crisis die de kop op steekt?

Willemyns: «Dat woord zou je erop kunnen plakken ja. Naast deze plaat heb ik ook nog een film gemaakt en een poëziebundel samengesteld. Die gaan alle drie over hetzelfde thema: vastzitten in een structuur. Dat was bij ons zo met de groep, in mijn relatie, in mijn leven. En zodoende hebben we er een plaat over gemaakt. Al heeft John eerst nog een Harley gekocht, heeft ie een tattoo laten zetten en is hij beginnen surfen.» (lacht)

Hoe ben je uit die crisissituatie gesparteld?

Willemyns: «Ik heb mezelf de vraag gesteld: hoe wil je je leven verder leiden? Wil je hopeloos jong proberen te blijven? Als mens? Als groep? Of gaan we kijken wat er achter de heuvel is? We hebben uiteindelijk voor de heuvel gekozen. En wat we daar gevonden hebben is te horen op ‘The Rush of Shaking Shoulders'.»

Mare Hotterbeekx

‘The Rush of Shaking Shoulders' is uit bij Universal. Arsenal speelt op 06/07 op Rock Werchter.