Barbie blaast vandaag 60 kaarsjes uit
Haar laatste nieuwe ligt er glanzend van naaktheid bij. Het hoofdje wiebelt ietwat onwennig op het lijfje, demonstreert ze. Voor vijftien euro op Marktplaats ‘ergens in Drenthe' op de kop getikt, ,,maar ik heb het vermoeden dat het hoofd op een ander lichaam is geplaatst.” Barbiefraude pur sang, maar ach, aait ze de pop over haar bol, ,,Ik kan er wel wat mee. Ze kijkt toch lief uit haar ogen?”
Kinderboekenschrijfster en illustratrice Mylo Freeman staat in 'haar tweede huis', in haar huis hartje Amsterdam en een stap over de drempel van haar bont ingerichte werkkamer en een shot serotonine of een ander gelukshormoon knalt linea recta je lichaam in. Het is er aangenaam warm, op de achtergrond een relaxte playlist. De kasten vol met GVR, Bedtijdverhalen voor Rebelse Meisjes en andere kinderboeken, ontspannen vakantiefoto's van haar man en drie kinderen, en ook Minions, papieren pinguïns en een fles terpentine. En Arabella, het donkere prinsesje dat de afgelopen tien jaar de hoofdrol heeft gespeeld in haar prentboeken, waarvan de laatste – Arabella in het museum – nét uit is.
Tijger- en regenboogjurkjes
Tegen de muur, op een zestiental plankjes, lachen tientallen donkere barbies je tegemoet. Letterlijk ook, want er is er geen een bij die chagrijnig kijkt uit haar bruine/groene/blauwe ogen. Die zijn er wel, hoor, weet Freeman, ,,maar die wil ik niet, ik houd van een mooie uitstraling.” De een is nog knapper, gracieuzer en/of origineler dan de ander. Tijger- tot regenboogjurkje, glitterrokjes, (nep) bonten jasjes, Chanel-eske pakjes, maar ook hoornen zonnebrilletjes, rijglaarsjes en kokertasjes. Alles in de verkleinvorm inderdaad, ,,ik vind het zo knap hoe ze alles zo perfect op schaal kunnen maken.”
Freeman komt uit hetzelfde geboortejaar uit Barbie en dat schept toch een band. Zelf lijkt ze ook zo uit het Barbiehuis gestapt. Haar donkere haar tot in de puntjes gecoiffeerd, een donkergroen-geel kledingensemble dat niet zou misstaan op een van haar zestig poppen, een vriendelijke lach en de ogen nieuwsgierig en krachtig tegelijkertijd.
De schrijfster en tekenares, afgestudeerd aan de Rietveld Academie en Kunstacademie, groeide op in Den Haag als dochter van haar Afro-Amerikaanse vader en haar Nederlandse moeder. ,,Kijk, deze komen ook uit de zestiger jaren”, wijst ze naar de poppen gekleed in wijde pijpen en hallucinerende prints. ,,En zie je dat hondje als accessoire?” Ze tilt een barbie omhoog, gekleed in een majestueuze grijze bontjas. Een van haar favorieten en meteen ook de duurste uit haar collectie, bekent ze. 100 euro. ,,De meeste kosten rond de twintig euro, dit was een uitschieter.” Ze aait over de poppenbol die op het Zuid-Afrikaanse model Kimora Lee Simmons lijkt, ,,Wel echt een prachtige.”
Foto Metro Nederland
Het is geen toeval dat je bij veel poppen een déjà-vu-gevoel hebt. Zo lijkt eentje met de wilde haren en oranje stoeipakje op Beyonce en die met de korte haren en rode bikini op Halle Barry. ,,Dat is heel erg van de laatste jaren, de poppen worden gebaseerd op donkere rolmodellen.”
Verrassing
Toch speelde ze vroeger zelf nooit met Barbies en dat je nooit te oud bent om te leren, of te spelen, bleek wel zo'n vijf jaar geleden, rond 5 december, toen dochter Kes thuiskwam met een verrassing. Twee barbies prijkten erin, een blanke en een donkere. ,,Ik had nog nooit een donkere barbie gezien en vond haar meteen zo leuk. Ik heb meteen gevraagd of ik haar mocht houden!”
En toen sloeg de verzamelkoorts toe, maar het is niet zo dat het in elke speelgoedwinkel raak was. Sterker nog: Freeman vond de donkere poppen vooral op Marktplaats, waar het meteen bingo was met zoekterm ‘bruine barbie'. Ze worden uit heel het land opgestuurd, soms nog in de doos (vaak niet) en meestal met een kledingsetje aan, dat soms leuk is (en vaak niet). ,,Ik kan uren zoeken naar nieuwe outfits.” En vooruit, ook zeker even wegdromen bij de Barbiecamper en het Barbiehuis en...
Ja, het is een leuke, lichte verslaving, zo beaamt ze, dat zich heel soms uitmondt in het bekende man-vrouwcliché wanneer haar man voor haar poppen staat en dan met een schuin hoofd zegt: maar deze ken ik nog niet, toch? Waarna zij bij wijze van spreken snel de verpakkingsdoos achter haar rug houdt en met onschuldige ogen zegt: ,,Welke? Die? Nee joh, die heb ik al járen...” Ze moet lachen als ze eraan denkt, ,,ze plagen me af en toe een beetje met mijn barbies, maar ik weet heel goed dat ze het stiekem harstikke leuk vinden en altijd als er vroeger vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis kwamen, gingen ze als eerste mijn werkkamer in!”
Ken
Maar ja, soms miste er wel een man bij alle dames, verklapt ze. Na wat speurwerk, stuitte ze op een donkere Ken, in driedelig pak en rood strikje. ,,Perfect voor speciale gelegenheden, zoals kerst.” Toen Ken aankwam en ze de doos opende, knipperde ze even met haar ogen, zeker als ze eraan dacht hem wel te moeten aan- en uitkleden... ,,Ken lijkt twee druppels water op mijn zoon!”
Of Barbie nog van deze tijd is? Ze denkt na, waarna een gedecideerd ja volgt. Ze pakt haar lieveling erbij, de Barbie die opvallend krachtig uit haar ogen kijkt, in een blauw metallic pakje dat mooi afsteekt tegen haar huid. ,,Schoonheid in alle vormen en maten is tijdloos, net als Barbie.”