Ben Harper: "De blues is mijn schouder om op uit te huilen"

De in Mississippi geboren Charlie Musslewhite (74) krijgt al een minutenlang applaus wanneer hij nog maar zijn koffer vol mondharmonica's opent. Zijn ‘nederige' instrument ademt dan ook muziekgeschiedenis. Spreek over de southside blues in Chicago en Musselwhite's naam duikt steevast op.

Californiër pur sang en slidegitaarwonder Ben Harper is er ondertussen 49. Hij heeft sinds zijn debuut ‘Welcome To The Cruel World' uit 1994 zowel solo als met The Innocent Criminals, Blind Boys of Alabama, Fistful Of Mercy en zelfs zijn moeder een boeiend parcours afgelegd. Maar de eerste plaat ‘Get Up' (2013) met Musselwhite was toch wel zeer bijzonder.

Harper: «Ik ontmoette Charlie voor het eerst in 1993. John Lee Hooker speelde toen in Sweetwater, een legendarisch muziekcafé in Mill Valley, een plaatsje in de buurt van San Francisco. Wereldsterren als Bonnie Raitt, Carlos Santana of Elvis Costello speelden er intieme sets voor een handvol mensen, maar de club had zware financiële problemen in die tijd. John Lee besloot hen te helpen met enkele concerten en nodigde bevriende muzikanten uit waaronder Charlie. Maar hij had ook mijn muziek gehoord en gaf me een plaats op zijn podium. Na dat concert bleef ik contact houden met Charlie, want het klikte als mens en als muzikant.»

Harper: «In 1997 nodigde John Lee ons beiden uit om mee te spelen op de laatste plaat voor zijn dood. Hij maakte er ons meermaals op attent dat we bijzonder goed samen klonken. We moesten hem beloven dat we samen zouden opnemen en dat hebben we ook gedaan. Al heeft het wel vijftien jaar geduurd voor onze eerste plaat uitkwam.»

Musslewhite: «Ben ademt de blues van de eerste tot de laatste noot. Hij behandelt de stijl als een springlevende materie die nog steeds evolueert. Hij beheerst de techniek en kent de geschiedenis, maar laat de songs in het heden ademen.»

Harper: «Ik ben nog strenger geworden voor mezelf. Het was een oefening in zelfdiscipline. Ik wilde Charlie nog meer laten schitteren dan op ons debuut. Daarvoor heb ik uit twintig nummers de beste tien gekozen. Ik wilde dat ze als een fauteuil zouden aanvoelen. Ik heb ook echt alle mogelijke ballast overboord gekieperd. ‘I cut the fat out of the record'. Elke zin moest er staan, elke noot moest dezelfde aandacht krijgen. Werken met Charlie brengt me steeds dichter bij de kern.»

Musslewhite: «Wat ik aangereikt kreeg, voelde zeer natuurlijk aan. De vrijgevigheid van Ben en de band werkte zeer inspirerend. Ik had me dus best lekker kunnen neerzetten en meespelen. Maar dan had het te vrijblijvend geklonken. Doordat ze voor zichzelf de lat zo hoog hadden gelegd, vond ik het een plicht om ook mijn grenzen te verleggen. Ik wilde Ben niet teleurstellen. En ik word nog graag uitgedaagd op mijn leeftijd. Je kan nog elke dag bijleren en geïnspireerd worden.»

Harper: «Dit is de plaat die ik al altijd heb willen maken. Als muzikant, producer en tekstschrijver valt alles hier op zijn plaats. Leeftijd, maturiteit, ervaring... dat zijn de sleutelwoorden voor ‘No Mercy In This Land'. Ik heb jarenlang naar deze plaat moeten toe leven. Ik moest hier in groeien als je me begrijpt. Het is belangrijk dat je me gelooft en elk woord of elke noot binnenkomt. Dit is geen vrijblijvend uitstapje van twee gelijkgestemde geesten. ‘We're on a mission from God', zoals in ‘The Blues Brothers'. Naar verluidt stond Charlie model voor Dan Aykroyd's vertolking in die film.»

Musslewhite: «Ik heb het al meermaals verteld maar de blues is je vriend wanneer het goed gaat en een schouder om op uit te huilen wanneer het slecht gaat. Blues is de beste smeerolie voor mijn levensmotor. Kracht, vreugde, troost, spiritueel binnen een seculiere context... Wanneer ik nu met Ben op het podium sta, besef ik het eens te meer. Het is muziek uit het hart en niet uit het hoofd.»