Bert Dockx waagt zich aan een coverplaat: "Bruce Springsteen zit in mijn DNA"
Om maar te zeggen dat Dockx zeven iconische songs van groothelden als Dylan, Springsteen of Waits zodanig naar zijn eigen muzikale leefwereld heeft overgeheveld dat je de originele uitvoerders geen moment mist. Het is geen hommage, wel een subtiele en bij momenten hallucinerende trip die beklijft.
Hoe ben je op het idee voor deze coverplaat gekomen?
Bert Dockx: «Ik speel sommige covers al een hele tijd. Neem nu ‘Shadowplay' van Joy Division. Dat bracht ik al tien jaar geleden op de eerste Flying Horseman-plaat. De optredens met enkel covers doe ik nog maar enkele jaren. Ik had nooit het plan die songs uit te brengen. Maar meer en meer mensen probeerden me te overtuigen om toch een plaat met covers uit te brengen. Toevallig had ik geen concrete opnameplannen en ben ik er aan begonnen.»
Je begint de plaat met ‘Albatross' van Fleetwood Mac. Dat is een nummer dat iedereen kent, maar vaak niet van weet wie het ooit geschreven heeft.
«Van alle artiesten op deze plaat is mijn band met Fleetwood Mac het kleinst. Maar het is wel een van mijn favoriete instrumentale songs. Een aantal jaren begon ik dat nummer te ‘pingelen' op mijn gitaar en live te brengen. Dat was de aanzet. Elk nummer op ‘Transit' ben ik beginnen spelen zonder het origineel te checken. Ik speelde het zoals ik het in mijn hoofd hoorde. Dan heb je een uniek vertrekpunt.»
Aan ‘Rake' van Townes Van Zandt valt te horen hoe diep die man in je lijf zit.
«Hij is mijn favoriete Engelstalige tekstschrijver. Ik heb een diepere band met zijn teksten en muziek dan met Dylan, Cohen of wie dan ook. Ik kan eindeloos zijn teksten herlezen en nieuwe verbanden leggen. Van Zandt had een destructieve persoonlijkheid. Dat resulteert in donkere teksten.»
Over donkerte gesproken... ‘Shadowplay' van Joy Division staat erop. Waarom dat nummer?
«Ik speel dat lied nu al een hele tijd en het weet zelfs rabiate Joy Division-fans te charmeren. Joy Division zit diep in mijn systeem ingegraven. Ik was al heel snel overtuigd van deze cover en de intensiteit van wijlen Ian Curtis overstijgt elk genre. Veel acts uit die vroege jaren tachtig waren theatraal en karikaturaal, terwijl Curtis de rauwe emotie in knappe songs wist te gieten.»
De grootste muzikale speelvogel in het rijtje is ongetwijfeld Tom Waits.
«Klopt. Over ‘Yesterday Is Here' heb ik het langst getwijfeld. Waits is uniek en met ‘Swordfishtrombones' uit 1983 heeft hij een nieuwe wereld voor me geopend toen ik zestien was. Hij werkt met ongekende arrangementen en een uniek instrumentarium. Die plaat heeft heel wat deuren in mijn hoofd geopend. (lachend) En ik ben hier echt fier op mijn gitaarsolo.»
‘I'm On Fire' van Bruce Springsteen is dan weer zo'n evergreen.
«Ik ben dat nummer ooit op een onbewaakt moment beginnen spelen thuis op een gitaar in een zeer rare stemming. Maar ik vond mijn weg doorheen de song. Ik heb het nummer ook opgenomen en cadeau gedaan aan iemand waarop ik ooit zwaar verliefd was. Door het live te spelen ben ik er meer en meer mee beginnen experimenteren waardoor het einde een heuse trip is geworden. Het is best een zeer donker nummer wanneer je het tot op het bot ontleedt. En ik was op mijn veertiende een Springsteen-fan, zoiets blijft in je DNA zitten.»
Om te eindigen met Dylan's ‘I Shall Be Released'. Aan Dylan raak je zogezegd niet.
«Dat heb ik dus wel gedaan. Dylan heeft het zelf gestolen van folklegende Woody Guthrie. Ik kom zelf uit de jazztraditie waarin je zonder probleem andermans werk interpreteert. Al neemt dat de twijfel nooit helemaal weg. Je blijft nederig, maar tegelijkertijd wil je zonder schroom zo'n song naar je hand zetten. Deze cover is er het laatst bijgekomen. Ik heb er geen sterke band mee, maar begon het ooit te zingen onder de douche. Zonder het origineel echt goed te kennen, heb ik er een eigen versie van gemaakt met minder akkoorden dan het origineel. En dat werkt.»
Dirk Fryns