Catherine Frot, rampzalig slecht (als zangeres) in ‘Marguerite'
Marguerite is een vat vol tegenstellingen. Belachelijk en ontroerend, hilarisch en intriest. Wat sprak je zo aan in deze rol?
Catherine Frot: «Dat is het hem net. Die ambiguïteit van haar. Marguerite is een erg eenzame vrouw, die verwaarloosd wordt door haar man. Ik denk dat die eenzaamheid iets poëtisch in haar opwekt. De verlatenheid maakt haar onschuldig, en haar onschuld maakt haar vrij… en tegelijkertijd een beetje gek. Er is trouwens een quote van Atos Pezzini (vertolkt door Michel Fau, red.) in de film, die dat perfect illustreert: Ach, weet je, tussen belachelijk en geniaal zit niet veel verschil!»
Marguerite is onschuldig, maar niet dom. Ze leeft gewoon in haar eigen cocon. Hoe heb je dat aspect van je personage aangepakt?
«Ik ging uit van het feit dat ze nergens kwaad in ziet. Als iemand slechte bedoelingen heeft met haar ziet ze dat niet, maar blijft ze gewoon met die persoon praten. Ik vind dat van een enorme kracht getuigen! Ze pusht zichzelf tot het uiterste en gelooft echt in wat ze doet. Van alle personages in de film, is zij het die gelijk heeft.»
Heb je meteen toegehapt toen Xavier Giannoli je vroeg voor zijn film?
«Eigenlijk ben ik het die bij hem gesolliciteerd heeft. Via via heb ik hem laten weten dat ik graag met hem zou werken. Het was een beetje een fles die ik in zee gooide. Ik had dat gewoon eens laten vallen, en die persoon zei: 'Ik zal het hem zeggen'. Twee weken later kreeg ik het scenario in de bus! Ik wist dat hij al lang een idee rond het verhaal van Florence Foster Jenkins in zijn schuif had liggen. Toen hij hoorde dat ik met hem wou werken, heeft hij het weer bovengehaald en gezegd: ‘Dit is voor haar'.»
Je stem is bij momenten gedubd, maar je zingt echt wel wonderlijk vals. Was dat moeilijk?
«Ja, ik heb thuis twee maanden lang luidkeels geoefend!» (lacht)
Om juist of vals te zingen?
«Ik heb geprobeerd om juist te zingen. Nu ja, ik kon niet te hoog gaan, dus zong ik een octaaf of twee lager. Ik deed ‘Casta Diva' (van de opera ‘Norma' van Bellini), 'De Koningin van de Nacht' (uit 'Die Zauberflöte' van Mozart), ‘Voi Che Sapete' (uit ‘Figaro's Bruiloft' van Mozart)... Ik ken ze nu allemaal vanbuiten. (lacht) En ik heb ook zeker 200 keer naar Florence Foster Jenkins geluisterd en gelachen met hoe ontspoord ze was! Het was mijn job om juist én vals te zingen. En te begrijpen, te voelen. Een geweldige manier om in de huid van mijn personage te kruipen.»
Denk je niet dat ze het diep vanbinnen weet? Soms zien we een vlam in haar blik. Alsof ze wacht tot iemand het haar zegt!
«Ja, er zit inderdaad iets in haar blik. Er is een close-up van mij die ik heel mooi vind. Zelfs een beetje moeilijk om naar te kijken, vind ik. Wanneer haar leraar zegt: 'Wil je echt de waarheid horen?' Dat is bijna gênant...» (lacht)
Je hebt je duidelijk helemaal laten gaan in je rol. Maar het is ook een grote revelatie…
«Da's waar. Ik ben echt ontroerd door het personage. Net als de mensen die de film al gezien hebben. Als ik de film bekijk, heb ik het gevoel naar iemand anders te kijken. Maar ik weet dat ik veel van mezelf in mijn rol heb gestoken. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar ik voel me close met haar en toch veraf. Als een marionet, bijna.»
Welke scène was het leukst om te filmen?
«Die waar ik ‘Casta Diva' zing in de opera van Brno, in Tsjechië. Ik stond op het podium te playbacken en tegelijkertijd echt – vals – te zingen! Je hoorde dus de stem van mijn dubbel én ik die erover probeerde te zingen… Iedereen had kippenvel. Echt geweldig! Alle figuranten waren er ook, dus de zaal zat afgeladen vol. Ik geloofde er echt in.»
Elli Mastorou
@cafesoluble