Charlize Theron: "Dankzij de Noord-Koreanen word ik nu evenveel betaald als mijn mannelijke collega's"

Er zouden meer actrices zoals Charlize Theron moeten zijn. Fotomodel voor Dior, maar niet bang om zich in de bioscoop van haar minst flatterende kant te laten zien: fysiek – haar vertolking in ‘Monster' voorop –, maar ook karakterieel, zoals in ‘The Huntsman – Winter's War'. Daarin speelt ze al voor de tweede keer de wrede Koningin Ravenna, een vrouw met een pikzwarte ziel. Ook in het echte leven laat Theron niet met zich sollen. Voor dit vervolg op ‘Snow White and the Huntsman' eiste ze – en kreeg ze – hetzelfde loon als haar mannelijke collega Chris Hemsworth.
door
Liesbeth
Leestijd 4 min.

Zo'n door en door slecht personage spelen, beleeft u daar plezier aan?

Charlize Theron: "Zeker! Het is heerlijk om buiten de lijntjes te mogen kleuren. Dat gaat iets gemakkelijker binnen het kader van een fantasyfilm, in een uitvergrote wereld waar magie bestaat, dan in een realistische film die zich in het hier en nu afspeelt. Die kans krijg je dus niet zo vaak."

De boze koningin is natuurlijk een iconisch sprookjespersonage, maar hoe heb jij haar voor jezelf ingevuld?

"Dat iconische beeld van de Boze Koningin uit de ‘Sneeuwwitje'-tekenfilm was in het begin een beetje beperkend. Ik wou een ankerpunt zoeken in de realiteit, een referentie om haar persoonlijkheid aan op te hangen. En dan kwam ik uit bij seriemoordenaars. (lacht) Ik ben altijd heel gefascineerd geweest door seriemoordenaars. Gedragswetenschap boeit me mateloos: hoe ons brein werkt, waarom we bepaalde dingen doen. Ik kan op restaurant soms uren naar mensen zitten te kijken, daar krijg ik niet genoeg van. Ja, ik ben die creepy gluurder in de hoek." (lacht)

Maar wat hebben seriemoordenaars juist met uw personage te maken?

"In de eerste film zie je hoe Ravenna een resem jonge meisjes doodt om hun schoonheid te absorberen. Dat deed me meteen aan seriemoordenaars denken: die denken ook dat ze voor God mogen spelen. Vreselijk, maar op een bepaalde manier wel fascinerend."

Gaat u ook op zoek naar wat u zelf met zo'n personage gemeen hebt?

"Ik moet zeggen: ik heb nog nooit een personage gespeeld waarin ik me niet op de een of andere manier kon inleven. Ik zou niet weten hoe je anders een rol kan spelen. Er zijn natuurlijk momenten waarop ik Ravenna compleet veracht, maar tegelijk probeer ik me ook in te beelden wat de omstandigheden waren die haar gemaakt hebben tot wat ze is. Niet om te rechtvaardigen wat ze doet, maar om toch op zijn minst tot een soort begrip te komen. Een meisje dat op haar 8ste van haar familie wordt weggerukt en aan een koning wordt uitgehuwelijkt, om dan op haar 13de aan de kant te worden geschoven wegens te oud... Dat moet zijn sporen nalaten. Ik vond het belangrijk om dat te begrijpen. Bovendien kan ik Ravenna's gevoel voor humor wel appreciëren. (lacht) Ze is heel droog. Dat heb ik graag."

"Ik ben altijd al gefascineerd geweest door seriemoordenaars"

Bent u in het echte leven ook zo empathisch?

"Weet je, je kan gewoon niet vanuit het comfort van een mooie hotelkamer zeggen: ‘Ik zou nooit doen wat die persoon gedaan heeft.' Dat is te gemakkelijk. Pas wanneer je écht in iemands schoenen staat – in dezelfde omstandigheden en met dezelfde problemen –, weet je zeker waar je zelf toe in staat zou zijn. Die les heb ik geleerd toen ik ‘Monster' maakte (de film uit 2003 waarin Theron seriemoordenares Aileen Wuornos vertolkte, en waarvoor ze een Oscar kreeg, red.). Iedereen noemde die vrouw een monster, maar hoe beter ik haar leerde kennen, hoe meer ik besefte dat de meesten van ons gewoon heel veel geluk hebben dat we niet dezelfde ellende als zij hebben moeten meemaken."

Eind 2014 gingen Noord-Koreaanse hackers aan de haal met bedrijfsgeheimen van filmstudio Sony. Daaruit bleek dat u voor ‘Snow White and the Huntsman' veel minder betaald werd dan Chris Hemsworth. Voor dit vervolg eiste u – en kreeg u – hetzelfde loon. Waarom besloot u op tafel te kloppen?

"Ik vind het niet gemakkelijk om daarover te praten, omdat ik me natuurlijk in een heel bevoorrechte positie bevind. Maar als ik me onrechtvaardig behandeld voel, kan ik dat niet zomaar laten passeren. Want daar draait feminisme uiteindelijk om: rechtvaardigheid. Jennifer Lawrence beschrijft het perfect in haar open brief over gelijke lonen. Als je weet dat vrouwelijk talent soms maar half zoveel betaald wordt als hun mannelijke collega's, dan maakt dat je toch woedend? Nu, ik besef heel goed dat 90% van de actrices niet de luxe heeft om dan ook effectief te rebelleren. Want als zij niet voor dat loon willen werken, dan geeft de studio de rol gewoon aan iemand anders. Dat gebeurt voortdurend. En daar zit het probleem. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar geen last van heb: ik verdien zeer goed mijn brood, ik moet nooit bang zijn dat mijn kinderen hongerig naar bed zullen gaan. Maar voor veel actrices speelt dat wel mee: ze moeten de rekeningen betalen, dus ze moeten werken. Ze kunnen niet zomaar een rol weigeren omdat ze minder betaald worden dan de mannen op de set. En zo blijft de ongelijkheid gewoon voortduren. Vreselijk is het."

Is het dan een verloren strijd die u levert?

"Ik durft te hopen van niet. Ik geloof uit de grond van mijn hart dat we de dingen kunnen veranderen door ze te benoemen. Kijk, we zijn er nu toch maar mooi weer over aan het spreken. Als dat nu het gevolg is van die verdomde Sony hack, then God bless the North-Koreans! (schatert) Mijn God, ik kan niet geloven dat ik dat net gezegd heb!"

Door Lieven Trio

Foto Universal Pictures