De biopic 'Maudie': "Haar schilderijen maken me goedgezind"
Wat trok je aan in het verhaal van Maud Lewis?
Aisling Walsh: "Voor ik film begon te studeren, volgde ik een schildersopleiding aan de kunstschool. Ik wou al lang een film maken over een schilder. De laatste jaren had ik een paar verhalen gevonden, maar toen ik dat van Maud ontdekte wist ik dat het een mooie film kon opleveren. Er is iets bij haar en in haar werk dat me echt aantrekt. En ik dacht meteen aan Sally Hawkins voor de rol. Mijn vorige films gingen over vrij zware onderwerpen, dus deze keer wou ik iets lichters. De schoonheid en de lyriek in het werk van Maud hebben me overtuigd dat dit het ideale thema was."
Op een bepaald moment in de film zegt iemand: «Dat kan mijn zoon van 5 jaar ook.» En hij heeft niet eens ongelijk. Haar werk is vrij simpel, bijna naïef. Waarom had ze dan toch succes?
"Je moet haar schilderijen in het echt zien. Ze zijn vrij indrukwekkend. Haar werk is vrolijk, vol felle kleuren. Ik word er goedgezind van. En geloof me, zo makkelijk is het niet (lacht). Het gaat om de puurheid van de simpele dingen in het leven. Dat is wat mensen raakt en daarom had ze succes. De eerste keer dat ik een schilderij van Maud Lewis zag, was ik ontroerd door de eenvoud, de pracht van de kleuren en de techniek… Ze heeft jarenlang elk hoekje van haar huis beschilderd. Echt indrukwekkend. Haar huis is haar grootste kunstwerk."
Hoe is Ethan Hawke, die de man van Maud speelt, bij het project betrokken geraakt?
"Da's een mooi verhaal. We hebben hem het scenario gestuurd en zijn vrouw heeft het eerst gelezen. Toen hij ‘s avonds thuiskwam, trof hij haar in tranen aan. Hij dacht dat er iets gebeurd was met de kinderen! Ze zei: ‘Ik heb dit scenario gelezen en je moet absoluut deze film maken.' Hij wou eerst zelf het scenario lezen, maar ze bleef aandringen. Dus heeft hij ja gezegd en het pas daarna gelezen."
En Sally Hawkins was dus een vanzelfsprekende keuze...
"Ik ken haar al lang. We hebben al samengewerkt en we zochten een project om dat nog eens te doen. Deze film was perfect. Ze tekent en schildert zelf, en was dus geknipt voor de rol. Ik wist dat het personage haar zou fascineren en dat ze haar verhaal zou willen vertellen aan het grote publiek."
In welke mate heb je uit Mauds werk geput om het visuele universum van de film te creëren?
"Vrij veel. Er bestaat een documentaire over haar en wat foto's. Daar heb ik me door laten inspireren. De scène waarin ze voor haar huis staat met een schilderij, bijvoorbeeld, is gebaseerd op een echte foto van haar die verkocht werd als postkaart. We hebben de kleuren uit haar werk en haar leven gebruikt: haar kledij, de voorwerpen in haar huis… Een van de grootste uitdagingen was het interieur van haar huis te reproduceren, want niemand weet hoe ze dat allemaal geschilderd heeft. Ik vroeg me af waar ze begonnen was, wat ze eerst beschilderd heeft… We zijn met iets heel simpels begonnen en hebben het vanzelf laten evolueren. Van een postkaart naar doeken en uiteindelijk de muren. Ze schilderde elke dag, zelfs in de laatste jaren van haar leven."
Heb je samengewerkt met haar erfgenamen?
"Ja. Het museum van Halifax heeft de auteursrechten op haar werk, dus we hadden hun toestemming nodig om het huis van Maud te bezoeken. Dat was niet evident, want het is heel oud en fragiel. Ze waren blij dat Mauds verhaal eindelijk verfilmd werd en dat het grote publiek haar werk kon ontdekken. Die samenwerking is dus heel goed verlopen en ze vonden de film erg goed."
Welke schilderijen maak je zelf eigenlijk?
"Ik? Euh... (denkt na). Je moet ze in het echt zien (lacht). Iemand zei me onlangs dat er op alle beelden in mijn huis mensen staan: foto's, schilderijen… Het zijn allemaal portretten. Ik schilder mensen. En ik gebruik felle kleuren, net als Maud. Mijn grijze periode, da's gedaan! (lacht)"
Elli Mastorou