De wedergeboorte van Absynthe Minded
"Die andere bestuurder kwam van rechts, maar ik had hem niet gezien", verklaart een gelukkig ongedeerde Bert Ostyn (foto tweede van links) op een maandagochtend. Met enkel wat blikschade is de 30-jarige muzikant er bijzonder goed vanaf gekomen. Over naar de orde van de dag dus, het interview. Aanleiding is de nieuwe groepsplaat ‘Jungle Eyes', die voor veel fans toch enigszins verrassend was.
In 2013 ging iedereen ervanuit dat het over and out was voor Absynthe Minded. Is je solo-avontuur tegengevallen?
Bert Ostyn: "Na die soloplaat en –tour ben ik in een zwart gat gevallen. Ik probeerde nieuwe nummers te schrijven, maar geraakte niet verder. Bij elke stap die ik vooruit zette, deed ik er ook een achteruit. Toen besefte ik dat het tijd was om terug een groep rond me te verzamelen en er collectief tegenaan te gaan."
De groepsbezetting is wel enigszins veranderd tegenover vroeger. Waar heb je die nieuwe groepsleden opgesnord?
"De nieuwe groepsleden zijn gewoon mensen waarvan we echt overtuigd waren. Niemand heeft audities moeten doen, we voelden gewoon dat het klikte tussen ons. Zodra we zijn beginnen te repeteren bleek ook al snel dat het geheel veel groter is dan de som der delen. De teksten komen natuurlijk wel nog altijd van mij, maar de groep heeft de nummers tot leven gebracht."
Veel meer dan vroeger sta je nu in je teksten ook stil bij maatschappelijke thema's. Was het voor jou belangrijk dat deze plaat echt ergens over gaat?
"De songs op het album zijn alleszins heel bewust gekozen, er staat geen enkel nummer op de plaat dat vrijblijvend is. Neem nu bijvoorbeeld ‘At First Sight', een nummer dat gaat over liefde op het eerste gezicht. Op zich een frivool thema, maar door er Newton en de ruimte bij te betrekken geef ik er een rare twist aan. Beeld je maar eens in dat iemand je probeert te versieren met praatjes over de ruimte. Ik zou het zaakje niet vertrouwen." (lacht)
Denk je dat de luisteraars ook oor hebben voor de songteksten?
"Ik maak me daar niet te veel illusies over. Maar dat neemt niet weg dat we het als groep wel belangrijk vinden om er aandacht voor te hebben. Onze teksten maken deel uit van de identiteit van de groep."
Openingsnummer ‘The Execution' is qua groove en qua stemkleur dan weer een typische Absynthe Minded-song. Heb je daarmee de fans willen geruststellen?
"De bedoeling van dat nummer was vooral om met de deur in huis te vallen én onze fans te laten zien dat we helemaal terug zijn. En dat ons DNA nog steeds hetzelfde is: de songs en de songteksten blijven centraal staan, ondanks die andere bezetting."
Naast de lichtere liefdesliedjes staan er ook nummers op de plaat als ‘Running On Empty', dat gaat over de momenten waarop je het zelf even niet meer ziet zitten. Vind je het belangrijk om dat ook te delen?
"Als muzikant doorloop je steeds dezelfde cyclus. Je maakt een album, je toert een paar maanden rond en vervolgens is het tijd om iets nieuws te maken. Op dat moment beland ik steevast in een zwart gat: ik voel me rotslecht, alsof ik echt aan de grond zit. Maar tegelijk weet ik dat dat erbij hoort, dat ik erdoor moet en dat die fase vanzelf voorbij gaat. En zo slaag ik erin om met dat gevoel iets goeds te doen. Alle mooie dingen komen immers uit het niets. En uiteindelijk mag ik mezelf gelukkig prijzen dat ik muzikant ben en dat ik weet welke richting ik uit wil met mijn leven. Dat is een heel groot cadeau."
Heb je dat intussen leren aanvaarden, dat die momenten ook gewoon bij jouw leven horen?
"Ik wil het ook niet te veel relativeren, omdat die periodes wel degelijk mentaal erg zwaar zijn. Elke keer opnieuw zit je daar met een wit blad voor je en is het wachten op inspiratie. En telkens opnieuw besef je dat er niemand op je zit te wachten, tot je eindelijk interessante nummers geschreven hebt."
Wie naar ‘A Bright Hour' luistert weet dat jij jezelf graag af en toe laat gaan. Heb je dat nodig om te kunnen blijven functioneren?
"Iedereen is tegenwoordig zo hard bezig met gezondheid, maar ik ben ervan overtuigd dat het net ontzettend deugd kan doen om jezelf te verliezen. Soms vallen alle puzzelstukjes net in elkaar wanneer je 's ochtends half dronken naar huis wandelt. Dus ja, ik heb dat ergens een beetje nodig. daarom zing ik ook ‘I crave for release every night again and again'."
Mare Hotterbeekx