Disneyprinsessen zijn verrassend zelden aan het woord

Linguïsten Carmen Fought en Karen Eisenhauer bekijken momenteel de scripts van twaalf Disneyfilms, uitgegeven tussen 1937 en 2013. De bedoeling is om te kijken naar de genderrollen in de films en hun invloed op jonge meisjes. Hun onderzoek is nog niet klaar, maar op een conferentie, waar The Washington Post ook aanwezig was, gaven ze alvast een voorproefje.

Hoewel 'Sneeuwwitje en de zeven dwergen' (1937), 'Assepoester' (1950) en 'Doornroosje' (1959) misschien ouderwets lijken, komen vrouwen vaak aan het woord. In Sneeuwwitje is de verdeling gelijk, terwijl in Doornroosje dames maar liefst 70% van de dialogen voor hun rekening nemen.

Na de dood van Walt Disney in 1966 verdwenen prinsessen een tijd lang uit beeld, tot 'De kleine zeemeermin' in 1989. Ondanks dat de rol van de vrouw op veertig jaar tijd sterk geëvolueerd was, krijgt de prinses plots minder dialogen. Logisch, aangezien Ariël haar stem verliest in de film, maar de trend zet zich voort in de jaren 90. In 'Pocahontas' en 'Mulan' spelen vrouwen slechts een rol in één vierde van de gesprekken.

Meer recente films scoren gemengd in het linguïstisch onderzoek. In 'Tangled' en 'Brave' nemen vrouwen meer dan de helft van de dialogen op zich, maar in 'Princess and the Frog' en 'Frozen' spreken ze niet eens 45% van de tijd, ondanks dat 'Frozen' twee prinsessen in de hoofdrol heeft.

Fought en Eisenhauer leggen de oorzaak daarvan bij de andere personages. Ondanks de hoofdrollen voor sterke, zelfstandige prinsessen, is hun omgeving vaak erg mannelijk. Sidekicks, bewakers, winkeliers ... zijn bijna uitsluitend mannen, zeker als ze dialoog krijgen.

Het onderzoek spitst zich niet enkel toe op het aantal woorden, ook de inhoud is van tel. Daar valt volgens Fought en Eisenhauer wel een positieve trend te bespeuren. Waar de klassieke Disneyprinsessen vooral aangesproken werden op hun uiterlijk, krijgen moderne prinsessen een pak meer complimenten voor hun daden en prestaties.