Editors: "Tijdens sommige nummers haasten mensen zich spontaan naar de bar"
Niet liefde, maar vriendschap is de motor van deze vijf hardwerkende Britten. Hoewel hun samenstelling in de loop der jaren lichtjes gewijzigd werd, heeft het er alle schijn van dat de groep zich anno 2018 opnieuw kiplekker voelt. Fans hoeven zich dus niet ongerust te maken over het woord ‘Violence' in de titel van hun nieuwste wapenfeit.
"Voor alle duidelijkheid: deze plaat is zeker niet bedoeld als een politiek statement", stelt Tom Smith ons meteen gerust. Hij beseft als geen ander dat muziek en politiek niet altijd een geslaagd huwelijk zijn. "Ik houd gewoon van sterke beelden. En de ‘V' en ‘I' van het woord ‘Violence' vormen samen het Romeinse cijfer zes. En dit is niet geheel toevallig onze zesde plaat." Ook de symboliek achter bepaalde platentitels moet je blijkbaar niet te ver zoeken.
Wat me als eerste opviel bij het beluisteren van de plaat: jullie hebben ‘No sound but the wind' opnieuw opgenomen. Een kwestie van inspiratiegebrek?
Tom Smith: "(lacht) Gelukkig niet. Hier in België is dat nummer dankzij de liveversie vanop Rock Werchter uitgegroeid tot een van onze grootste hits, maar in het buitenland kent niemand het. Wanneer ik me pakweg in Duitsland achter de piano installeer voor de akoestische versie van ‘No Sound but the wind', haast iedereen zich naar de bar voor een biertje. Maar omdat er geen degelijke studioversie van deze song bestaat, leek het ons leuk om daar eens werk van te maken. En het creëert een moment van rust op de plaat."
Voor ‘In dream', jullie vorige plaat, hebben jullie je compleet afgezonderd van de bewoonde wereld en alle externe invloeden. Deze keer hebben jullie er bewust een producer bijgehaald. Hadden jullie een duwtje in de rug nodig?
"Als groep zijn we als de dood voor routine. Eén manier om te vermijden dat je in een creatieve sleur terecht komt, is hulp van buitenaf. Wij hebben er dus twee producers bijgehaald: Leo Abrahams (Wild beasts, Florence & The Machine, red.) en Benjamin John Power (Blanck Mass). In het begin was dat even wennen. Normaal gesproken werken we met producers die in de rol van muzikale vader kruipen. Ze hebben meestal tientallen platen gemaakt, wat hen een soort van natuurlijke autoriteit geeft. Maar Leo is een pak jonger en heeft bovendien een zeer uitgesproken mening, dus dat wrong in het begin een beetje. Ik moest op mijn tanden bijten om niet voortdurend de betweter uit te hangen. Gelukkig staat Leo sterk in zijn schoenen."
Tijdens de opnames zijn jullie wel opnieuw gaan samenwonen in een huis vlakbij de studio. Hoe moet ik me jullie leven daar voorstellen?
"Op dat moment leven we een beetje zoals een groep studenten. Iedereen heeft zo zijn eigen taakjes in huis: koken, afwassen, opruimen… Zodra we wakker worden, verzamelen we ons in de keuken en kijken we zo'n beetje naar het nieuws. Vervolgens trekken we ons terug in de studio en zien we verder wel wat de dag brengt. En net als studenten werken we van maandag tot vrijdag, tijdens de weekends keren we terug naar onze vrouw en kinderen. Omdat we geen deadlines hadden, konden we op ons gemakje werken tot we een reeks aanvaardbare songs klaar hadden."
Leidt die werkwijze niet tot uitstelgedrag ten gevolge van luiheid of perfectionisme, twee kwalen waar zowat de hele mensheid in zo'n luxepositie weleens last van zou kunnen hebben?
"Nee, want we werken allemaal met hetzelfde doel. In dit geval was dat een steengoede plaat, maar dat kan ook een strakke show zijn. Elke keer dat je zo'n mini-doorbraak bereikt, besef je opnieuw hoe dankbaar je moet zijn dat deze creatieve relatie blijft werken. Vergelijk het een beetje met een groot blok kwaliteitsboter waarmee je een boterham besmeert: vooraf heb je geen flauw idee hoeveel exemplaren je met dat blok boter zal kunnen maken. Het enige wat je weet, is dat je er beter zo zuinig mogelijk mee kan omspringen."
een soloplaat te maken"
"Dat is trouwens ook exact de reden waarom ik nog altijd geen soloplaat heb uitgebracht. Die gedachte speelt vaak door mijn hoofd, maar op dit moment is de ‘som' van de Editors nog altijd groter dan de delen. De groep brengt mijn nummers naar een niveau waarvan ik vooraf niet had durven dromen. Ik besef dat dat melig klinkt, maar het is nu eenmaal zo. Nu ja, ooit zal die soloplaat er hoe dan ook wel komen."
In veel nummers gaat het over de interacties tussen mensen en hoe die je beschermen tegen alle vormen van geweld die via de sociale media ons leven binnensijpelen. En zelf zet jij je gsm ook op gezette tijden uit. Is dat uit noodzaak, uit zelfbescherming?
"We leven in een tijd waarin geweld, angst, haat en oorlog tot bij ons komt via de sociale media. Daar waar je vroeger alleen naar het nieuws keek, heb je nu dezelfde boodschap die via je smartphone en via je sociale media zo'n tien keer per dag door je strot geramd wordt. Het is moeilijk om je daar niet door te laten beïnvloeden, bewust of onbewust. Ook onze communicatie verloopt steeds vaker via een toestel, in plaats van face to face. En dat terwijl net dat sociaal contact van levensbelang is. Wanneer je er de cijfers over belangrijke doodsoorzaken op naslaat, speelt het gebrek aan sociaal contact een grote rol. Veel groter dan pakweg te weinig sport of een rookverslaving. Dat mogen we niet vergeten. Vandaar dat ik af en toe bewust het nieuws uitzet om tijd door te brengen met mijn familie, zonder afleiding."
Mare Hotterbeekx
‘Violence' is verschenen bij PIAS. Editors speelt op 17/03 in een uitverkocht Sportpaleis. Wie geen ticket kon bemachtigen, heeft een herkansing op 14/07. Dan speelt de groep op TW Classic.