Een open brief aan Nick Cave: "Verdriet laat zich niet kooien, hoe zwaar het drama ook is"
Beste Nick,
Ik ben zeker niet de enige die je de laatste dagen een brief heeft geschreven. Een brief die je nooit zal lezen maar die wel duidelijk maakt hoe je nieuwe plaat ‘Skeleton Tree' na enkele dagen zowat elke vezel in mijn lijf doordrongen heeft. Het was muisstil afgelopen donderdag in de Gentse Kinepolis toen net voor de aftiteling de hoofdelijke close-ups van de beperkte filmcrew, muzikanten, studiotechnici, je vrouw, je zoon en jezelf recht in de lens keken. Wereldwijd verspreid over 650 bioscopen moet toen elk uit puur vlees en bloed vormgegeven hart de genadeslag hebben gekregen. De prijs die je voor zoveel intensiteit betaalde, is veel te hoog en de nachtmerrie voor elke ouder. Na de dood van je zoon Arthur heb ik geen enkele plaat meer van je gedraaid. Bizar voor iemand die ooit maandenlang op een dieet van je meesterwerk ‘Push The Sky Away' leefde en zich afvroeg hoeveel beter het nog kon worden. Het was gewoon te confronterend. De realiteit had je nochtans zorgvuldig en met veel bravoure opgebouwde mythe tot op het bot afgebroken. Hoe zou je nog zonder geestelijke schade in je eigen songverleden kunnen afdalen? Een songverleden met personages die niet bepaald als koorknapen door het leven laveren. Ik had het je zeker niet kwalijk genomen mocht je je gewoon in alle stilte in de geborgenheid van je familie en dichte vrienden genesteld hebben.
Nu weet ik beter. Oerverdriet en een oerscheppingsdrang laten zich niet kooien, hoe zwaar het drama ook is. Ik begrijp het ook volkomen dat je waarschijnlijk nog niet weet hoe je ooit weer op het podium zal verschijnen. En dat een promotournee rond ‘Skeleton Tree' al helemaal een absurd idee was. Je besloot om alles te kaderen binnen ‘One More Time With Feeling', een film over de totstandkoming van het album. Al wist je zelf niet goed welke rol je verdriet en dat van je familie zouden spelen. Gelukkig heb je dan een goede vriend als Andrew Dominik, een regisseur die met veel respect het rouwproces heeft vastgelegd.
Hoe dieper in de film, hoe groter je je kwetsbaarheid toont. Je zoektocht naar een betere versie van jezelf. De vraag of je door het leven moet gaan als een object van medelijden. De manier waarop je je vrouw Susie en je zoon Bick omarmt wanneer ze op bezoek komen tijdens de opnames of het feit dat je niet meer in verhalen gelooft. Je ziet nu een andere persoon in de spiegel. Zichtbaar gehavend aan de buitenkant maar volledig aan flarden geschoten aan de binnenkant. Het is duidelijk dat je die verspreide stukjes mens terug in elkaar aan het puzzelen bent. Een haast onmogelijke opgave want ze zullen nooit meer naadloos in elkaar passen. En toch maak je in de film duidelijk dat je verder wil en je nog steeds het recht hebt om te genieten, in welke vorm dan ook. Als bewonderaar, voyeur en medelevend mens was het zien van ‘One More Time With Feeling' als het ware een goedkeurend knikje om weer in je werk af te dalen.
Je klinkt donker en opstandig maar je voelt dat je – hoe onmogelijk het ook lijkt – op zoek bent naar een streepje licht om een nieuw bestaan vorm te geven. De onbevangenheid is verdwenen. Het respect is nog groter geworden. De ‘... and it's all right now...' op het einde van ‘Skeleton Tree', het laatste nummer van de plaat, beschouw ik als een vrijgeleide om opnieuw in je werk te duiken zodat het weer de trouwe vriend van de laatste jaren wordt. Er is niets in mijn persoonlijk muzikaal erfgoed waarmee ik ‘Skeleton Tree' kan vergelijken. Op amper enkele dagen zit ze al diep in mijn cultureel DNA ingebakken. Het is ook de mooiste hommage die je aan je zoon kon schenken. Het album kan feitelijk in geen enkele zichzelf respecterende platencollectie ontbreken. Zoals ik al eerder schreef, heeft de realiteit de mythe begraven. Je bent nu een kwetsbare, dolende muzikant gevangen in een mythische zoektocht om volop weer mens te worden. En het zal je lukken...
Je toegenegen,
Dirk Fryns