Emma Watson op de satanische toer in 'Regression'

Waarom wou je per se deze film maken?

“Ik kies mijn rollen altijd vrij snel en instinctief. Als ik te lang twijfel, is dat vaak een slecht teken. En het is heel moeilijk om me van gedachten te doen veranderen! (lacht) Maar deze rol vond ik zo ongewoon en verrassend, dat ik heb toegehapt. Toen ik Alejandro Amenábar heb ontmoet, wist ik meteen dat ik hem kon vertrouwen en dat hij een omgeving zou creëren waarin ik de rol optimaal kon vertolken. Na onze ontmoeting was ik zeker dat ik de juiste keuze had gemaakt.”

 De film is gebaseerd op waargebeurde feiten. Heb je research gedaan?

“Alejandro heeft me een enorm dossier gestuurd met alles wat hij had opgezocht om het scenario te schrijven. Dat heeft me veel geholpen. Ik heb ontdekt dat er veel recente, gelijkaardige zaken bestaan. Fascinerend.”

De film gaat over satanisme en geloof. Welke plaats heeft religie in jouw familie?

“Mijn vader is helemaal niet gelovig en mijn ma is heel spiritueel en open van geest. Ik ben opgegroeid met beide opinies, dus persoonlijk schipper ik een beetje tussen de twee. Religie fascineert me. Ik ben gek op rituelen, tradities en dat gemeenschapsgevoel. Maar er zijn natuurlijk ook donkere aspecten, die in deze film aan bod komen.”

Over spiritualiteit gesproken, jij bent een gediplomeerd yoga-instructrice?

“Nog niet, maar ik werk eraan! Deze zomer ging ik in retraite. In de media werd dat afgeschilderd als “een gelofte van stilte na mijn vreselijke breuk”, maar eigenlijk was dat gewoon een deel van mijn opleiding. Ik heb een week lang leren mediteren, om mijn diploma te behalen. Het was dus helemaal niet zo dramatisch! (lacht)”

Vanwaar die interesse in meditatie?

“Ik ben heel geïnteresseerd in het boeddhisme. Aanvankelijk las ik enkel boeken, maar ik besefte al snel dat dat niet genoeg was. Ik moest de handen uit de mouwen steken om het te doen werken. Nu ben ik er dol op. Het helpt me enorm.”

Ben je al eens gehypnotiseerd?

“Oh nee! Ik geloof rotsvast in de kracht van de geest. Je moet heel erg opletten met wie je zomaar in je binnenste laat snuffelen. Ik ben bang om iemand anders controle te geven over mijn emotionele en psychologische welzijn. Ik ben erg op mijn hoede voor praktijken die je de kracht ontnemen om jezelf te helpen en die anderen de teugels in handen geven.”        

Tijdens je speech voor de VN vorig jaar zei je hoe moeilijk het was om al op zo'n jonge leeftijd te worden blootgesteld aan de media. Hoe heb je dat ervaren?   

“Dat was lastig, want ik had een heleboel negatieve reacties geïnternaliseerd. Daarom had ik het gevoel dat ik moeilijk in de omgang was. Ik vroeg me af of ik wel op m'n plaats was in dit vak. Ik begreep niet of er echt een probleem was, en of dat van mij kwam. Dat was een moeilijke periode, maar gelukkig was ik omringd met mensen die ik kon vertrouwen. Da's niet altijd evident in dit milieu. Ook mijn ouders hebben me veel geholpen. Zij waren gelukkig niet gefocust op mijn carrière. Het enige wat ze willen, is dat ik happy ben.”

Van actrices wordt vaker dan hun mannelijke collega's gezegd dat ze moeilijk zijn. Wordt er met twee maten gemeten?

“Ja. Een autoritaire vrouw wordt bestempeld als een pain in the ass, maar een autoritaire man is een leider. (lacht) Ik denk dat jonge vrouwen vaak beloond worden voor hun gehoorzaamheid en goede manieren. Van zodra ze van dat stereotype afwijken, krijgen ze veel minder erkenning dan mannen.”

 Er gaan meer en meer proteststemmen op. Heb je het gevoel dat er iets aan het veranderen is?  

“De mensen beginnen zich bewust te worden van het probleem, maar ingrijpende maatschappelijke veranderingen vergen tijd. Het is iets subtiels. Soms kraam ik zelf misogyne onzin uit, zonder het te beseffen. En dat maakt me kwaad! Sociale conditionering is iets heel krachtigs. Maar ja, ik denk dat er verbetering op til is.”

Elli Mastorou