Emmanuelle Seigner staat oog in oog met de dood in ‘Reparer Les Vivants'
Je personage Marianne verliest haar zoon en is in shock. Hoe heb je die rol voorbereid?
Emmanuelle Seigner: "Niet. Toen ik het scenario las, wou ik deze rol helemaal niet spelen. Ik heb het in de vuilbak gegooid."
Serieus?
"Ja. Ik had geen zin om zo'n rol te spelen, maar ik wou Katell wel ontmoeten omdat iedereen in Frankrijk met haar wil werken. En het was meteen liefde op het eerste gezicht. Ze was zo stralend, gul, intelligent, mooi… Ze heeft het allemaal. Ik heb haar eerst gevraagd of ze geen andere rol voor mij had (lacht). Maar ze wou echt dat ik dit personage speelde. En ik heb haar vertrouwd. Ik was er zeker van dat ik er geen spijt van zou krijgen, ook al was het zwaar en pijnlijk. Ik ging echt met m'n staart tussen de benen naar de set, zoals een hond naar de dierenarts."
Was je bang van de emoties die deze rol zou opwekken?
"Eerst dacht ik dat het ongeluk zou brengen (lacht). Ik heb twee kinderen van dezelfde leeftijd. Ik wou daar niet aan denken en de hele dag wenen. In de film is mijn gezicht vervormd en gezwollen van het huilen. Alsof ik cortisone genomen heb. Maar ik heb nergens spijt van. Het is een prachtige, belangrijke film en ik heb veel geleerd. Het is belangrijk af en toe dingen te doen die je niet wil doen. Je kan niet altijd mooi en glorieus zijn. Om terug te komen op je eerste vraag: ik heb me niet voorbereid, omdat ik me de situatie zo goed kon inbeelden dat alles vanzelf kwam. Het heeft me geholpen mijn angsten te bezweren."
Hoezo? Denk je dat je nu beter voorbereid bent als het ooit echt zou gebeuren?
"Oh nee. Je bent altijd bang dat het jouw kinderen overkomt. Het is de ultieme angst. En die heb ik geconfronteerd. Het heeft me niet gerustgesteld, maar het was wel therapeutisch."
Hoe was je ervaring op de set? Je zei dat je de hele tijd liep te huilen…
"Verschrikkelijk. Maar ook wonderlijk, want Katell en haar team waren schitterend. Maar ja, de hele dag huilen is hard. Toen ik ‘s avonds thuiskwam, wou ik me voor de kop schieten (lacht)."
In welke zin is dit een belangrijke film?
"Je ziet tegenwoordig zoveel dwaze dingen in films… Debiele geheim agenten, superhelden, pistolen die ‘pshht pshht' doen... Het is goed dat er nog eens een film is over een echt onderwerp. Het leven, de dood, orgaandonatie… Het is belangrijk om de mensen te doen nadenken."
Is orgaandonatie een onderwerp dat meer visibiliteit verdient?
"Ja! Ik had er zelf nooit aan gedacht. Ik wist niet eens dat er in Frankrijk een wet is die van iedereen een potentiële donor maakt, behalve als je je daar schriftelijk tegen verzet. Deze rol heeft me doen beseffen dat orgaandonatie de pijn van ouders helpt verzachten. Dankzij de medische vooruitgang gebeurt dat nu heel delicaat. Het laat de overledene verder leven door iemand anders. "
Waarom vind je Katell zo getalenteerd?
"In tegenstelling tot sommige regisseurs, is er bij haar nooit sprake van manipulatie of perversiteiten. Ze is heel lief, menselijk en eerlijk. Dat is haar grote kracht. In haar werk gaat ze op zoek naar de waarheid. Sommige regisseurs folteren hun acteurs om die te vinden, bij haar is het omgekeerd. Ze heeft een manier om je dingen te vragen, zodat je alles wil geven. En ze weet hoe ze een verhaal moet vertellen. Zonder bullshit, zonder pretentie en zonder camera's in de lucht. Ze is origineel, een frisse wind. Ik denk dat ze het ver gaat schoppen."
Je zegt dat je liever met vrouwelijke regisseurs samenwerkt, omdat mannen vaak verlegen of gefrustreerd zijn in je buurt…
"Dat hangt af van de mannen… en van de vrouwen natuurlijk. Want er zijn er ook die serieus op mijn zenuwen werken (lacht). Maar mijn relatie met vrouwen is directer. Misschien omdat er geen verleiding in het spel is. De drie regisseurs met wie ik het liefst heb samengewerkt zijn Katell, mijn man en Julian Schnabel (‘Le Scaphandre et le Papillon' uit 2006, red.)."
Hoe zou je de werkwijze van je man omschrijven?
"Helemaal anders dan die van Katell. Hard, heel dirigistisch en erg nauwkeurig. Maar ik werk graag met hem omdat hij uitblinkt in wat hij doet. Ik weet dat het resultaat geweldig wordt."
Elli Mastorou@cafesoluble
Foto Mars Films
Review Reparer Les Vivants: 4/5 sterren
Het verhaal begint met Simon. Midden in de nacht staat hij op, opent het raam en springt eruit. De rest van de film van Katell Quillévéré, een adaptatie van de roman van Maylis de Kerangal, borduurt verder op deze openingsscène.
Met zijn nerveuze, vastberaden ritme, travellings en haastige verplaatsingen is ‘Réparer les vivants' een film die resoluut vooruitgaat. Vanaf de dood van Simon slaat het de weg naar het leven in en weeft daarbij een web van sterke emoties: de pijn van Marianne (Emmanuelle Seigner) en Vincent, de hoop van Claire (Anne Dorval) en haar twee zonen, maar ook de bezorgde rigueur van dr. Révol (Bouli Lanners) en verplegers Thomas (Tahar Rahim) en Jeanne (Monia Chokri).
Zelfs al is het einde van de film al vanaf het begin voorspelbaar, hij weet je toch te verrassen door te spelen met ellipsen, het achterhouden van informatie en de sterrencast die beetje bij beetje onthuld wordt. Met zijn chirurgische grondigheid en bescheidenheid spreekt deze intelligente prent van een veelbelovende regisseuse meer het hoofd dan het hart aan. Maar bij momenten staat het huilen je wel nader dan het lachen…
(em)