Eva De Roovere: "Ik wil niet door de mand vallen"
Eva De Roovere: «De beslissing om in het Engels te zingen was zeker geen sprong in het ongewisse of een stijlbreuk. De songs leunen aan bij wat ik al gedaan heb. Maar het is en blijft een andere taal en ik heb er nog geen idee van hoe mensen op die nieuwe wending zullen reageren.»
Met je deelname aan het televisieprogramma ‘Liefde voor muziek' heb je uiteenlopende kanten van je muzikale identiteit laten zien.
«Het is een programma waarin je jezelf van een andere kant kan laten zien. Je kan de stereotypes over jezelf doorbreken. Ik heb in het verleden bij o.a. Kadril en Oblomow in andere talen gezongen, maar nu is het de eerste keer onder eigen naam. Ik ervaar nu veel meer vrijheid, zonder mijn roots te verloochenen. Ik stel vast dat mensen muziek niet alleen in genres, maar ook in talen labelen. En dat terwijl muziek zaken zoals leeftijd, ras, geslacht en beroep moeiteloos overstijgt. Eigenlijk zou ik zelfs een plaat in het Chinees kunnen opnemen en toch mijn verhaal vertellen.» (lacht)
Wanneer is het zaadje voor dit avontuur gepland?
«Toen ik bijna tien jaar geleden meedeed aan een songschrijverstage in Zottegem, waar ook Ellen Foley en Elliott Murphy waren uitgenodigd. Song City heette dat en je zat een week in afzondering om met anderen ideeën uit te wisselen en songs te schrijven. Daar kwam ik ook in contact met Bob Neuwirth, de vroegere tourmanager van Bob Dylan. Het klikte en al snel waren we samen aan het componeren.»
En toen kon je niet anders dan springen?
«Klopt, want anders begin je waarschijnlijk aan jezelf te twijfelen. En zo verlies je heel wat spontaniteit die tot mooie dingen kan leiden. Voor ik het goed en wel besefte, hadden we samen een aantal nummers geschreven. Door de jaren heen had ik dus heel wat songs verzameld. En die lagen te wachten om naar buiten te komen. Ik speelde even met het idee om ze naar het Nederlands te vertalen, iets wat ik in het verleden al sporadisch had gedaan. Maar tegelijkertijd voelde ik dat er een andere weg openlag. Het zijn de Amerikanen die me uiteindelijk over de streep hebben getrokken. Hun grootste argument was het feit dat ik een veel te klein taalgebied bereik in het Nederlands. En als muzikant wil je je muziek toch delen met zo veel mogelijk mensen.»
Ergens voelt dit wel aan als een debuut, niet?
«Ja en dat is best leuk na vijftien jaar. Ik heb hier en daar al wat zaken uitgetest . Zo heb ik vier concerten gegeven in kleine clubs in Los Angeles. Je belt zo'n club op en vertelt de eigenaar dat je een plaat hebt opgenomen en dat je de songs wil brengen in zijn club. Je wordt er niet voor betaald en vaak speel je maar voor een man of tien, maar het is een zeer goede testcase. Je wil niet door de mand vallen voor een Engelstalig publiek en op zo'n moment sta je op scherp. Op een gegeven moment voelde het voor mij aan alsof ik in het Nederlands aan het zingen was. Toen realiseerde ik me dat het Engels en de nieuwe songs zeer dicht bij me lagen. Ik heb dan ook geen jazz- of punkplaat gemaakt.» (lacht)
Dirk Fryns
Eva De Roovere speelt live op 19/02 in GC Den Breughel in Haacht.