FESTIVAL. Rock Werchter: De rookies vs. de routiniers

Donderdag

Maribou State vs. Bastille

De reden waarom de twee heren van Maribou State nu pas hun Werchterdebuut maken, is de doordachte manier waarop ze hun carrière uitbouwen. Geen stap wordt overgeslagen en van elk extraatje wegen ze af of het wel echt een toegevoegde waarde heeft. Hetzelfde gaat op voor hun muziek, die vaak met een minimaal aantal ingrediënten een uitnodigend dansbuffet aan je oren voorschotelt. Hun laatste album, 'Kingdoms In Colour', werd unaniem op applaus onthaald en zal de Klub C doen kolken als een jacuzzi, zeker nu de heren voor de gelegenheid de hulp krijgen van de psychedelische pretgozers van Khruangbin.

Bastille. AFP / T. Wargo

Mochten de muziekgoden de opdracht krijgen om een 'festivalband' te maken, dan zou Bastille niet ver van hun finaal ontwerp zitten. Sinds hun doorbraak met 'Pompeii' is het duidelijk dat de band zich als een vis in het water voelt voor grote massa's. Het is de derde keer dat frontman Dan Smith en zijn manschappen op Werchter staan en de vorige passages leverden telkens kleine aardbevingen op. 'Laura Palmer', 'Good Grief' en 'Happier' zijn stuk voor stuk stroomstoten voor je keel. Het nieuwe album van de band komt pas later dit jaar uit, maar als Smith zelf al zegt dat het een "apocalyptische feestplaat" wordt, dan weet je waar je je op moet voorbereiden.

Vrijdag

Tom Misch vs. Weezer

Tom Misch. AFP / F. Harrison

Mocht je vrijdagmiddag langs de Klub C wandelen, wees dan niet ongerust, je bent niet plots kleurenblind geworden. Die soulvolle gitaarspeler met de fluwelen stem daar op het podium heeft inderdaad een porseleinen huid en lichtkopere krulletjes. Zijn naam is Tom Misch, hij komt uit Londen en is gekomen om de middagzon nog feller te doen schijnen. Misch haalde zijn muzikale bouwstenen naar eigen zeggen bij de jazzgoochelaar Robert Glasper en de hiphoplegende J Dilla, maar die injecteerde hij met muzikaal helium. Zijn debuutalbum 'Geography' klinkt zo lichtvoetig dat hij op het einde van zijn set in de nok van de Klub C zal zweven.

In 1995 zag VT4 het daglicht, bracht Sony de eerste Playstation op de markt en kwam er in ons land een einde aan de dienstplicht. Het zijn allemaal zaken die een eeuwigheid geleden lijken, maar dat vertel je best niet aan de mannen van Weezer. Het is namelijk ook het jaar waarin de geeks voor het eerst op Werchter speelden. Nu, 24 jaar later, hebben ze voor de derde keer Herman Schueremans aan de lijn gehad en staan ze weer te blinken op het grootste festivalpodium van het land. Wat je kan verwachten: poprockklassiekers zoals 'Buddy Holly', 'Hash Pipe' en 'Beverly Hills', genânte dansmoves en hopelijk ook die heerlijke cover van Toto's 'Africa'.

Zaterdag

Donny Benét vs. Florence + The Machine

Een optreden van Donny Benét kan je nog het best vergelijken met een hologram van de homevideo's die je rare nonkel heeft liggen van zijn discoperiode in de jaren 80. Dat is veel om te verwerken, maar Donny is ook een man van veel impulsen. Met zijn haar strak naar achteren en zijn pens open en bloot naar voren ‘zingt' de Australiër al sinds 2011 zeemzoete synthpop voor al wie hem wil aanhoren. De "Prince op een heel beperkt budget" maakt zijn twijfelachtig zangtalent goed met een uitstekend oor voor catchy nummers, heel veel overtuiging en vijf kleerkasten vol foute outfits en fannypacks. Voor een, volledig onnodige, extra boost zelfvertrouwen heeft hij ook zijn begeleidingsband The Donny Benét Show Band voor het eerst meegenomen.

Als Rock Werchter zou kunnen bewegen, zou het op één knie gaan zitten en Florence Welch vragen om nooit meer weg te gaan. Vijf keer al stond ze met Florence + The Machine op de affiche en dat maakt haar een deel van de Werchter-familie. De Britse podiumnimf bracht vorig jaar haar vierde album uit, 'High As Hope', en daarop is een vrouw te horen die haar gave en eigenheid omarmt. Zowel op plaat als blootvloets op een podium is Florence open, energiek en vrij. Haar shows zijn dan ook emotionele rollercoasters, met Florence die je eigenhandig mee de bochten insleurt en de kriebels in je buik doet ontploffen.

Zondag

Rosaliá vs. Balthazar

Rosalia. AFP / B. Arch

Wie had gedacht dat flamenco een van de hipste muziekstijlen van het afgelopen jaar zou zijn? De drijvende kracht achter de renaissance van het Spaanse erfgoed luistert naar de naam Rosaliá. Ze loste in 2018 een van de meest geanticipeerde albums van het jaar en stelde daarop allesbehalve teleur. Het fundament van haar muziek staat stevig in de traditionele grond, maar Rosaliá bouwt er een eigen huis op met muren van r&b en een aankleding die ze zag bij hedendaagse poproyalty's zoals Beyoncé en Dua Lipa. En net zoals bij hen blinken de optredens van de Iberische engel uit in visuele pracht. Die zondagse siësta op de wei hou je dus best voor na haar optreden.

Balthazar viert feest en daar heeft de groep alle reden toe. De Belgische trots speelt voor de vierde keer op Rock Werchter en doet dat deze keer met een verduiveld slimme versie van een dansplaat onder de arm. Na verschillende soloprojecten - zie Warhaus, J. Bernardt en Zimmerman - en wat personeelswissels - welkom Tijs Delbeke - was het duidelijk tijd om met 'Fever' de armen en benen eens goed los te gooien. Wat het optreden van de heren zondag van een extra uitgelaten sfeer voorziet, is het feit dat het de enige festivalshow is die de band deze zomer in België afwerkt. Een Belgische groep die onze landsgrenzen ontgroeit is, het zijn er niet veel gegeven, dus koesteren die handel.

(xvdl)